Дали Те допираат туѓите неволи?

Тема која не тера да размислиме, да си направиме една интроспектива на човечкото во себе. Ако искрено си одговориме на овие прашања ке дојдеме до одредени сознанија дека и не можеме многу да се гордееме со самите себе (барем во еден сегмент од својот живот).
Многумина од нас некако како да замижуваат пред маката на другиот или ги затвораат очите или го вртат погледот затоа што сите ние се плашиме од она лошото, сиромаштијата, болестите.
А сите знаеме дека ’’без суден ден’’ не се умира, сиромаштијата не е заразна, болеста не доаѓа ако подадеме рака на оној кој е болен од тешка болест.
Многумина од нас можат да одвојат барем 100 денари (ние пушачите толку даваме за цигари во денот) за да придонесат во помагањето на оној чие оздравување зависи од нашата дарежливост.
Сите ние имаме дома алишта, обувки, постелнина, па и мебел кој од разни причини ни стојат не искористени 3, 3 и повеќе години. Мала е веројатноста дека некогаш ке ги користиме повторно.
Никогаш не сме размислиле дека некому многу му требаат.

Mojata profesija  e od humanitaren karakter,pravam sve shto e vo moj domen da pomognam,no i von profesijata se trudam sekogash koga sum vo moznost i na bilo kakov nachin da imam lichen doprinos  na onie  na koi toa im e potrebno.
Nesmeeme da dozvolime da ischezne chovechnoto vo nas,mala donacija koja nas nema da ni  go narushi budzetot ,nekomu kje donese zdravje.
Gi pochituvam lugjeto ,koi ne ostanuvaat imuni na nechii nesrekji.

Jas sekogas na ovie moi godini sekogas kolku sum imal moznost sum pomagal za se i sesto na sekogo bez razlika na nacionalnost a naj veke sto me jade koga ke sednam da jadam si mislam sekogas dali ima nekoj vo ovoj moment koga jas jadam a nekoj nema a mozebi i nekoj place a nema da jade neznm stvarno nesum nekoj covek sto mozam da znam se vo ova planeta sto ima i nema no no sekogas treba da maximum na sekogo sto nema moznost sto nema da jade da mu se pomogne oti bog se gleda a toj sto pomaga siguren sum deka nikogas nema da izgubi.

ме допираат туѓите проблеми и немаштијата,неможноста на луѓето да си купат лекови,храна,облека...затоа често донирам,и никогаш не кажувам од кого е донацијата,затоа што сметам дека битно е за кого е наменета,а не од кого...последно нешто што ме погоди е веста за детето кое неможе да го прими лекот затоа што е 2000 и нешто евра...болно,ама вистинито...

еее и јас викам така..ама затоа посигурно ми е да донирам на сметка...тогаш секогаш давам мој прилог...а на оние циганчиња или било кој што ќе ми дојде на врата да бара пари..сигурно нема да добие од мене...па без разлика колку нехумана ќе излезам во очите на комшиите...јас знам дека давам кај што треба

kako da ne bides dobar za edno detence cija sudbina e tazna   
Pridonesi kolku sto mozes za pomos na ostanatite .Po toa se gleda goleminata na tvoeto srce.