За смирението

"..Samo sataniziranite luge go preziraat smireniot, zasto bozestvenoto smirenie e sprotivno na nivniot satanski svetogled....

Ne se malku onie nastani koga pri smirenite svetiteli doagale krvozedni lavovi, mecki i drugi zverovi i pred niv zastanuvale krotki kako jagninja.

zidarski ,

Chestitki za objasnuvanjeto! Koncizno, precizno, tochno vo centarot ! Se drugo bi bilo otpovekje i samo bi odzeli od sushtinata za toa sto e smirenie.


Inaku, ova e glavnata doblest i kaj budizmot. Samo smirenieto, kako sto go objasni ti tolku ubavo, ovozmozhuva chovekot sekogash da bide svoj i sekogash da bituva vo segashniot moment, onamu kade sto vprochem edinstveno egzistira. A toa ke mu pomogne da go odrzhuva svojot um chist i nepomaten, da go chuva od iskushenieto za poveduvanje po tugji patishta i vlijanija, kako i da stoi nadvor od vrtlogot na minatoto i nebidninata na idninata.

Опитен напиша: Смирението е Божествена особина, за Кого е речено беше смирен до смрт и тоа смрт на Крст.

makarios напиша: Свети Серафим Роуз (тогаш уште Евгениј) заедно со сотрудникот Глеб (о. Герман), заминуваат за Платина да се подвизуваат во монаштво. Тие во светот се занимавале со издаваштво, па уште во Сан Франциско едвај наоѓале средства да ги печатит книгите. Успеале некако да купат печатарска машина стара 30тина години, која правела многу грешки. Еве го сведоштвото на Свети Серафим Роуз за еден настан од Платина: Стоиш пред машината и гледаш како излегуваат чисти, убаво испечатени страници, што ти дава убаво чувство на задоволство, и почнуваш да сонуваш за мисионерство, и дека копиите ќе ги рашириш насекаде. Но, одеднаш почнува измачувањето, машината печати погрешни страници, гледаш како се уништуваат копиите што требало да излезат и на крај си толку напнат, и се што можеш да направиш е да се смириш и да ја кажуваш Исусовата моилитва, обидувајќи се да ја средиш збрката. Иако тоа не претставува задоволство (какво што би било гледањето на убавите копии), духовно, прави поголема работа, бидејќи те прави напнат и ти дава шанса да се бориш. Но, ако наместо тоа, се обесхрабриш и ја треснеш машината, тогаш си ја изгубил битката. Битката не е колку страници на час се прават, туку она што прави душата.

My favourite one. Пак ме погоди. ХОХО

Изменето од Maran Ata - 27.Октомври.2008 во 11:06

п.с. смирението е поврзано и со апсолутното послушание и прифаќање на Божјата промисла без роптање.

Напротив - приказната на Макариос го кажува истото!
Смирение и смиреност се две различни работи. Смиреноста е физичка карактеристика. Смирението е духовна.
Ако град ја уништи градината - ти треба смиреност. Како што вели молитвата - за да ги прифатиш работите кои не можеш да ги промениш. Тоа е разумност, разумна одлука. Не можеш да го смениш, па затоа се помируваш со истото и продолжуваш напред.
Но... во приказната имаме друга ситуација.
Таму некој намерно го уништува плодот на нивниот труд. Имаат две можности.
Да се спротивстават на старецот и да го истепаат. Што ќе се постигне со тоа? Плодот кој тој веќе го згмечил нема да го вратат назад, тоа е веќе уништено. Ќе го повредат старецот, кој можеби не по своја вина го прави тоа што го прави (никогаш не ја потценувај моќта на лошите сили - или ако сакаш во медицински термини - разните психози). Но најбитно од се - ќе си го нарушат духовниот мир кој го имаат и ќе се вознемират за нешто кое што нема никакво значење, затоа што е од привремена природа.
Втората можност е да го направат тоа што го направиле. Односно - не се подаваат на искушението и со самото тоа го победуваат злото кое што им се нанесува.
Кога злото те напаѓа (во било која форма), тоа очекува од тебе да возвратиш. Тоа би била "нормалната", инстинктивната реакција. Злото смета на тоа дека ти ќе си роб на инстинктот и на материјата и ќе возвратиш и соодветно - е спремно на тоа, го има во предвид, дури ако сакаш - има стратегија што да прави во тој случај!
Но... кога не возвратуваш... тогаш не знае како да реагира. Основната цел која ја имало тоа зло - да те повреди - одеднаш не е исполнета! Браќата не скокнуваат да се тепаат со старецот, туку седат и го гледаат и гледаат како плодот на нивниот труд оди во неповрат. Но тоа не е само физичка реакција на смиреност. Тоа е духовен мир - смирение.
И со тоа го победуваат тоа зло. Како?
Прво - затоа што му покажуваат колку е немоќно! Нема ништо пострашно за некој кој "владее" (или се презентира себе си) со моќ, да се почувствува немоќен, односно - да почувствува дека неговата сила нема резултат.
Второ - затоа што потоа, покажуваат дека дури и во таа ситуација, можат да најдат само добрина во себе - и предлагаат да му направат вечера! Односно - му покажуваат дека не само што не се прекршил нивниот мир и дека злото не навлегло во нив, туку покажуваат дека го имаат неговиот антипод - чистата невозвратна добрина!
Тоа е апсолутен пораз за злото!
Единствениот начин на кој злото победува е со тоа што се шири. Со тоа што поразениот ќе озлоби, злото победува, затоа што уште еден човек е на негова страна.
Кога злото напаѓа, а му се возвраќа со добро - тогаш злото е автоматски поразено - и престанува да постои.
Да, разбирам дека од материјалистички аспект е доста спорна оваа идеја. Но - од духовен аспект (не само религиозен!) е многу релевантна и точна.

Грешка си Бутел... погрешно гледаш на ова...
Смирението не е исто што и помирување со работите.
Смирението е највисоката форма на однесување и е привилегија на малкумина.
Отстрана гледано, може да изгледа како помирување со работите, страв, потчинетост на другите, но всушност е сосема спротивното. Смирението е апсолутната победа врз другите. Смирението е способноста да го разбереш злото кое вирее наоколу, кое руши, кое уништува, и да не му дозволиш да обземе ни дел од тебе. Смирението е способноста да застанеш пред тоа зло и да му кажеш - не се плашам, затоа што можеш да наштетиш на моето тело, но никогаш на мојот дух. Смирението се постигнува само кога со целото свое битие и суштина веруваш во нешто и не постои ништо кое може да те расколеба. Смирението е победа над тоа зло, затоа што злото не ти наштетува преку физичките удари кои ти ги нанесува, а преку духовното прекршување кое настанува кај тебе. Кога ќе застанеш спроти него со апсолутно смирение - тогаш злото е победено - затоа што разбира дека не може да те прекрши, разбира дека е залуден секој обид да добие дел од твојата душа.
Токму тоа е поентата на "Ако те удрат по левиот, заврти го десниот образ"... не е тоа потчинетост, ниту пак некаков мазохизам. Напротив - тоа е највисока форма на победа над злото - затоа што му ја покажуваш неговата немоќ и неспособност!