Самоповредување (self - harm)

Jas sega se cuvstvuvam dobro.. momentalno sum dobro duri i dobro funkcioniram dobro vo drustvo... ama krizite ne gi razbiram vo celost... ne gi razbiram 

Seuste mi e neprijatno da zboruvam otvoreno, ama ja imam malku nacnato temata. Step by step... fala messenger... fala mnogu 

Dali koga se cuvstvuvas skrsheno, sovladano se povreduvas sebesi? Ako e taka, znaj deka ne si sam/a. Za mnogu lugje, povreduvanjeto na sebesi e nacin za spravuvanje so problemi. 

Filozofiite ne pomagaat pri resavanjeto na kionkretniot problem. Dzabe e nekoj da mi zboruva makar i za Ernest  Hemingvej koga mene galvata mi e meshanica, mi se prevrtuva vo stomakot i se sto veruvam deka ke me spasi e nekoj ostar objekt. Togas mi treba gushka silna i da vrishtam ili ne znam sto.. no zatoa sto ne mozam koj sto i da mi kaze - ne sekogas - no znae da bide zaludno. Seto toa zavisi od intenzitetot na sostojbata vo koja se naogam, me sfakjate? Nekogas zapagam do onaa ocajna sostojba vo borba za zivot... itn.. no prezivuvam. Ovoj mehanizam e mozebi e budalest, no istiot toj mene me odrzal vo zivot. Jas vaka preziveav.

И јас се самоповредувам, кубење коса. Во моите кризи, секој ден. Една личност која знае дека сум лезбејка, и сум во дилема дали да почнам да споделувам вакви работи? Не сакам да ме мислат за attention whore бидејки тоа е нешто што го кријам длабоко во себе и не сакам да излезе на виделина пред сите.

Е да бе, така било лесно да се сподели... човек мора да биде сто посто сигурен во личноста на која и се доверува.. затоа што ако добие негативен фидбек може да биде и многу полошо... не е само кажи и ќе ти олесни. Многу е комплексна темава.. односно преживуањето однатре... 

Мене ми е сосема јасно... затоа и ти кажав... не е поентата само да е човек подготвен.. туку да го има и правиот човек, затоа што сето ова е процес кој трае. Е ќе речеме, ризик... никогаш нема да знаеме. Јас многу убаво сфаќам што сакаш да кажеш, но сега, од оваа гледна точка, но верувај ми дека не е така лесно како кога раскажуваме на кој начин пегламе и како сме се опиле минатата ноќ. Ова е зависност за која што сеуште се меле наоколу како е емо и како не е во ред и свашта.. и јас знам дека не е во ред, ама во тие моменти на споделување ми требало тоа да ми потврдат дека сум нормална и дека ќе успеам да го надминам тоа, да ми верува некој. Зошто ќе кажам од моето искуство - колку што не е во ред толку овој механизам мене лично ме има одржано во живот.. и среќа не бев опкружена со луѓе кои би можеле да ме кутнат.. доволно би било само некој да ми каже - ај не се глупирај. Па и ден денес тешко го прифаќам тоа и не зборувам многу за ова. ТУка ми е безбедно, малкумина ме знаат... дури ни на терапии сеуште не зборувам отворено за ова. Ме прифатиле, со мене се, но таа блокада што стои ќе си постои веројатно уште некое време. Срамот кој го носиме и чувството на вина и колку глупо се осеќаме со овој механизам што сме го одбрале не ни дозволува да бидеме толку отворени. Барем за мене е така сеуште. Особено кога ме изиграа таа тема ја затворив за сва времена. Зашто кога човек се отвора за ова тоа значи дека ги вади сите демони, а кога ја отвора човек пред некој друг не е баш играчка.

Јас само да доловам како беше со мене...