Многумина ја критикуваат оваа појава без претходно да размислат дека нешто се случува длабоко во психата на човекот. Верувам дека и многумина не знаат дека станува збор за зависност,  некогаш се работи за огромно чувство на вина, потиснување на огромно количество на лутина, стискање на тагата итн.

Многумина и би рекле дека сето тоа се прави за привлекување на внимание.. работата е тоа што, да, можеби на таков начин се повикува на помош, но никој всушност не ги покажува јавно раните, изгорениците, модриците дури ја мавал главата буквално од ѕид, не раскажува наоколу дека во очај си ја кубел косата. Работата е што овие луѓе можеби наоколу комумницираат но во душата се многу осамени.

Не знам каде би одвела дискусијава, можеби и никаде, но јас сум секогаш за тоа подлабоко да и се погледне на одредена проблематика отколку да се суди за истата. Сите имаме проблеми, ДА, но тоа е последното нешто што треба да и се каже на една личност која се повредува себеси. Станува збор за длабока депресија, пострауматски стрес итн., значи станува збор за нешто кое бара многу пажливост, а не судење. Исто така мислам дека и не смее да се спомене дека некој поминува низ нешто многу потешко, тоа никому не му го симнува товарот...

S'e e do nashiot um... a dodeka ne se smiri toj, nishto od drugoto.

Obidi se so ovaa vezhba:

Koga kje ti se javi nekoja misla, samo registriraj ja deka se pojavila, kako i za shto se odnesuva... pa deka kje sozade sozdade nekakva zhelba za toa za shto se odnesuva... deka se javuva attachment... i koga kje si otide registriraj deka si otishla.

Kje zabelezhish deka skoro sekogash, ushte vo prviot moment koga kje ja registrirash novata misla, ovaa kje pochne da se gubi... duri nema da imash potreba da odish ponatamu...

I postepeno na toj nachin kje go smirish umot. Ednostavno, toj nema da ima drug izbor bidejkji so postojanoto sledenje ne kje mozhe haotichno da te vodi kade shto toj kje posaka.

Taka ti kje ja prevzemesh kontrolata nazad vo svoite race!

Probaj barem eden den, kje se iznenadish od rezultatot !  

Prvo, jas kako vakva licnost i onaka nosam dovolno vina vo sebe, ne mi e potreben dotur. Vtoro, i onaka se cuvstvuvam kako greshka i ke kazam pak, ne mi e potreben dotur. Treto, jas ne go pravam toa za da povredam nekoj, se slucuva vo tie momenti nesto podlaboko... a so takvata replika nema da gi izvlecete korenite, a sekoj problem so resava koga ke mu se izvadat korenite...

Nikoj ne saka da bide tamu... vo toa

- - - - - 

Ne uspeav... such a failure.

Izvinete sto ne sum dobro.

PRV CEKOR DA SE ODVIKNAM OD OVAA NAVIKA E DA RAZBERAM STO MI SE SLUCUVA ZATOA STO MI E KRAJNO NEJASNO I KONFUZNO... so let's begin 

Povtreduvanjeto na sebesi pomaga da se izrazat emociite koi ne mozeme da gi pretocime vo zborovi, ne oddeluva od nasiot zivot ili da ne osloboduva od emocionalnata bolka. Otposle, se cuvstvuvame podobro - no ne za dolgo. Podocna emocionalnata bolka se vraka nazad i povtorno se javuva potrebata da urgirame so povreduvane na sebesi koe go ima vo poveke oblici.

Povreduvanjeto na sebesi e zavisnost. Sakame da prestaneme da go pravime toa, no ne znaeme kako ili ne mozeme da se otkazeme od ednostavna pricina sto toa e edinstveniot mehanizam sto go poznavame koe ne drzi ponastrana od kompletno krshenje sto bi rekla jas na milion parcinja. 

Kolku i da zvuci pateticno, ovoj mehanizam pravi covek makar za del od sekunda da se cuvstvuva podobro. Povreduvanjeto na sebesi e edinstveniot nacin da se spravam/spravime so chuvstvata kako shto se taga, prezir kon sebesi, praznina, vina i bes.

Postoi i chuvstvo na sram poradi koe sto ova delo go cuvame kako golema tajna, no toa moze da go napravi problemot uste potezok. Cuvstvoto na sram i stravot deka nema da ne razberat e pricinata poradi koja se krieme. Na kraj, tajnata i cuvstvoto na vina se odrazuva na nasite vrski so prijatelite, clenovite od semejstvoto i vo odnos na toa kako se cuvstvuvame so sebesi. Toa moze da predizvika zgolemuvanje na cuvstvoto na osamenost, bezvrednost.

Povreduvanjeto na sebesi ( self harm ) vklucuva se sto pretstavuva namerno povreduvanje na sebesi:

- Sechenje i gre**nje na kozhata

- Gorenje i poparuvanje

- Udiranje po teloto ili na glavata od dzid

- Frlanje ( udiranje ) na teloto od dzidovi

- Zaboduvanje na raboti vo kozhata

- Goltanje na otrovni supstancii ili nesoodvetni objekti... itn.

Od golema vaznost e da si priznaeme deka ovoj nacin sepak ni pomaga, inaku ne bi go upotrebuvale.  Toj e tuka so nekoja pricina.

Ако мислиш дека си подготвена за тоа, почни. Нема цел живот да се криеш, а животот е краток.

Животот можеме да си го направиме многу поубав, но и тоа се учи 

Некогаш таа агресија е насочена кон самите нас,

некогаш свесно кон некој друг

но немоќни да ја искажеме од внатре надвор

удираме по нас самите.

Кога ќе си дадеме дозвола да ја извадиме надвор

тогаш ќе бидеме безбедни во свои раце.

Имајте си дома по една перница за тепање,

а друга за гушкање.

Се надевам дека оваа метода некому ќе помогне.

Кај мене се појавувала занеменост,

како да ме вшмукува нешто нагло,

како да сум во некој простор каде што не се слуша никаков звук,

коктел од емоции кои што не можев да ги препознаам,

безвоздушен простор

и единствен начин на кој сум знаела и умеела да излезам оттаму

било себеповредувањето.

Јас тоа честопати го нарекував лудило

и никогаш не сфатив зошто тоа ми се случуваше,

но сега секој пат кога ќе забележам некаков симптом

не го потхранувам повеќе со асоцијации 

кои ме носат некаде неповратно.

Љубовта е лек

за сите катастрофични фантазии.

Tи си храбра. Мене ми требаше време да почнам да зборувам отворено за мојот проблем, но не престанав наеднаш со него. Мило ми е што и ти си отворена. Јас бев упорна затоа што си зацртав во глава дека ќе го надминам тоа. И секако, грешев. И види, ќе ти кажам една работа - не се работи за храброста, се работи за упорноста. Сите ние овде некогаш сме преплашени до смрт ќе речам. И јас сум била многу пати кукавица, слабоста и плашливоста се во ред, но јас одлучив и покрај нив да дејствувам. Ова е моето искуство, се надевам дека ќе ти послужи корисно. Не се работи за тоа кој колку е храбар, тргни си го тоа од глава, биди упорна, бори се и кога си преплашена, и кога мислиш дека нема да стигнеш никогаш - продолжи да одиш. Ако сме во шума и е многу темно, магливо нормално е да го имаме чувството дека не стигнуваме никаде... но само со чекорење ние несвесно ќе излеземе од таа шума и за тоа ќе станеме свесни со првиот зрак, со првиот зрак ќе увидиме дека ние сме поминале многу, дека сме стигнале на многу попријатно место. Ти само чекори, ќе стигнеш само со чекорот многу далеку, а сонцето ќе опече и за тебе. Не откажувај се од чекорот, а знај дека мојата рака е подадена кон твојата и земи ја секогаш кога ќе ти затреба.

Само ти продолжи да чекориш. 

Иако претходно живеев во една конфузија не знаејќи што поточно ми се случува во тие мигови - вчера конечно успеав да согледам од каде се корените на моите симптоми кои што ме водат до тој степен да посегнувам по себеси. Не знаев дека некој работи дека толку можат да ме изместат и до толку да ми ја искриват сликата во главата за една работа. Ме чека уште многу работа, но ме радува фактот што конечно успеав да се соочам барем со еден од многуте монструми. Да, најстрашните монструми се оние во нашата глава.

И уз пат едно видео.