Окупација од Бугарската војска 1941

depo напиша: ADVISOR напиша: Komentar na tabelava Борци отприлика како Словенија и Црна Гора. Босна, Хрватска и Србија повеќе население повеќе борци. Што е поентата не знам? Малку Македонци загинале ???

Crna Gora so naselenie 400 000 ima  37 000
Slovenija so                1 700 000  ima 33 000
Makedonija                  1 800 000 ima  17 000


civilni zrtvi vo Makedonija se 2000.Znaci tie sto frlaa cvekinja ne nastradale.
Inaku brojot na borci vo Egejska Makedonija   e tripati pogolem.Zosto

чоли напиша: Platenik напиша: Во текот на втората светска војна животот во Македонија го изгубиле 24000 луѓе. Тоа претставува 1,5% од вкупно 1,7 милиони жртви кои ги дала тогашна Југолсавија. Ако во цела Македониjа имаше подробни саjтове како на Соjузот на борците от НОАВМ-Битола лесно ке можеше да се направи плна статистика на жртвите. Сепак Битола е вториот град во Македониjа ако не се лажем. А таа цифра за 24 000 жртви е голема манипулациjа. Отново казвам - за 4 години "окупациjа" животот са загубили около 200 чоека. (во тоа число не влиза броjот на убитите албански бандити - ликвидирани са около 1000 качаци кои са грабили селата). И таа цифра: 200 човека спремо 1 700 000 за цела Jугославиjа отново постава вопросот: Какво востание е имало низ Македониjа? Разбира се - ниту едно човека жертва не е оправдана. Особено жртвите дадени при Ваташа и Дабнички Завој. Там е извршено престапление. Но сум против да се пишат вакви работи: Сведоство за злосторите на бугарската армија има и во Крива Паланка. При повлекување на бугарската војска низ Крива Паланка, налетале на крштевка која се одвивала по македонски обичаи. Бугарски генерал кога го видел сето тоа го земал детето, го набодел на бајонет и така го шетал низ градот. После се разбрало дека генералот бил од Ќустендил и дека му се сотрела цела фамилија, ништо не останало. Прикаскава има и наравоучение. Дали некоj може да потврди што се случило нешто подобно? За мене тоа е гнусна лага казана со една цел - да посее семото на омраза кон бугарите. Убаво е што има интернет... Истината не може да скрие. Но и во интернет се пускат много фалшификции. И човек требе да трси неколко источници и да отдели зрното од плевата.

24000 жртви не е голема манипулација, бројот е точен, независно дали некому се допаѓа. Тоа 200 човека не знам од каде излезе....докажи го те молам, ама не со рекла-кажала, со доказ. Досега не видов коментар кој остана здрав, сите ти ги побив, кој со слики, кои со сведоштва. Дај некој доказ, ама здрав доказ, не твои кажувања. Денес имав гостинка, роднина од 86 години, тепана и малтретирана од Бугарите, инвалид е останата по нивниот ќотек и се ја прашував, сега и мемораи пишува, ако почнам да кажувам, верувај и тебе ќе ти се згади да слушаш, особено за малтретирањето на нејзината 12 годишна сестра, уште дете... ама немам црно на бело, па си молчам. Ништо не кажа за масакрот во Прилеп, го одбегна. Зошто? За Маца Овчарова, Невена Георгиева, Благоја Давков итн... многу се....

zrtvi kolku????

Македон напиша: чоли напиша: Platenik напиша: Во текот на втората светска војна животот во Македонија го изгубиле 24000 луѓе. Тоа претставува 1,5% од вкупно 1,7 милиони жртви кои ги дала тогашна Југолсавија. Ако во цела Македониjа имаше подробни саjтове како на Соjузот на борците от НОАВМ-Битола лесно ке можеше да се направи плна статистика на жртвите. Сепак Битола е вториот град во Македониjа ако не се лажем. А таа цифра за 24 000 жртви е голема манипулациjа. Отново казвам - за 4 години "окупациjа" животот са загубили около 200 чоека. (во тоа число не влиза броjот на убитите албански бандити - ликвидирани са около 1000 качаци кои са грабили селата). И таа цифра: 200 човека спремо 1 700 000 за цела Jугославиjа отново постава вопросот: Какво востание е имало низ Македониjа? Разбира се - ниту едно човека жертва не е оправдана. Особено жртвите дадени при Ваташа и Дабнички Завој. Там е извршено престапление. Но сум против да се пишат вакви работи: Сведоство за злосторите на бугарската армија има и во Крива Паланка. При повлекување на бугарската војска низ Крива Паланка, налетале на крштевка која се одвивала по македонски обичаи. Бугарски генерал кога го видел сето тоа го земал детето, го набодел на бајонет и така го шетал низ градот. После се разбрало дека генералот бил од Ќустендил и дека му се сотрела цела фамилија, ништо не останало. Прикаскава има и наравоучение. Дали некоj може да потврди што се случило нешто подобно? За мене тоа е гнусна лага казана со една цел - да посее семото на омраза кон бугарите. Убаво е што има интернет... Истината не може да скрие. Но и во интернет се пускат много фалшификции. И човек требе да трси неколко источници и да отдели зрното од плевата. 24000 жртви не е голема манипулација, бројот е точен, независно дали некому се допаѓа. Тоа 200 човека не знам од каде излезе....докажи го те молам, ама не со рекла-кажала, со доказ. Досега не видов коментар кој остана здрав, сите ти ги побив, кој со слики, кои со сведоштва. Дај некој доказ, ама здрав доказ, не твои кажувања. Денес имав гостинка, роднина од 86 години, тепана и малтретирана од Бугарите, инвалид е останата по нивниот ќотек и се ја прашував, сега и мемораи пишува, ако почнам да кажувам, верувај и тебе ќе ти се згади да слушаш, особено за малтретирањето на нејзината 12 годишна сестра, уште дете... ама немам црно на бело, па си молчам. Ништо не кажа за масакрот во Прилеп, го одбегна. Зошто? За Маца Овчарова, Невена Георгиева, Благоја Давков итн... многу се....

Во материалот на хрватскиот статистик са посочени 6 000 жртви дадени во Македониjо во текот на ІІ-ра светска воjна. И таа цифра сигурно е доста точна. И таа цифра не се разлекува од моjата - 200 човека. Разликата иде од следното: хрватинот е взел периодот на целата светска воjна - 1939 - 1945 и брои сите загинали македонци на разни територии. А jас земам периодот 1941 - 1944 и броjам загинатите само во бугарската окупационна зона. както казав - не броим убитите албански бандити около 1000 чоека (кои хрватинот ги брои за жртви) Не броим и убитите во италианската и германската окупационни зони. (а повекето од убитите са имено во тие зони). Давам пример:

Во страницата на Соjузот на борците од НОАВМ-Битола са дадени вкупно 53 жртви. По големиот дел од жртвите са загинали во Егеjска Македониjа и не од раката на бугарскиот окупатор. Ако се направи прецизна сметка од 53 жртви ке останат не повеке од 30 кои можат да се пишат за сметка на бугарите. Битолскиот реjон е бил еден од наj активните партизински реjони во текот на втората светска воjна. А ако наj големиот реjон е дал 30 жртви лесно можем да интерполирам по еден математически модел за териториjата на цела Македониjа са дадени не повеке од 200 жртви.
Хрватскиот автор обфака период преди 1941 г. - по време на германската агресиjа. (сам Платеникот тврди што жртвите са 100 000). Во воjната срешту германците може да има не повеке од 1000 жртви от Македониjа дадени во главно од рекрутираните воjници во Jугославската армиjа. Хрватинот вклучва и периодот 1944 -1945 г. A во овоj период са дадени наj много жртви - около 2000 чоека(например на Сремскиот фронт). Тогаж са убиени r около 2-3 000 "соработници на окупаторот" ( да си спомним што за убитата Невена Георгиева са стрелани 6 контра-четници). Нека си спомним што прадедото на Буги е убил лично воjводата од ВМРО - Крсто Лазаров. И така лека-полека жртвите станаа 6 000 од кои 200 са паднали во борба со бугарскиот окупатор. Сметката сум правил jас лично и не са ни учили во школото.

Оно ако не рачунаш Хитлер,Мусолини и Борис ни фашизам нема да има

     На 3 октомври 1942 година се разнесе веста дека царот ќе пристигне во Скопје. Интересот кај населението на овој настан беше голем. Нашата хазаjка рече на жена ми некако вoодушевено: "Мари Ано! Царот кел да дојде, их, да можам де го видам нашиот цар каков jе! "
Следниот ден плоштадoт беше уште од порано ограден од кордон наши војници стојашти густо еден до друг. Движењето кон стариот мост, на старата Чаршиja и кон плоштадот беше откажано. Луѓето обиколуваа и минаваа Вардара по дрвено мостче погоре од камениот мост и во многу подалеку подолу бетонен модерен мост. Народот почна да се трупа зад кордонот уште по очистването на плоштадот. Ние со жена ми и децата заобиколихме и се качихме во музејот, зградата на кој наместо со кереми-ден покрив, завршуваше со широка тераса. Таму се настани целиот персонал, претставниците од Стопанска комора и многумина познати. До 10 часа се дадено команда - подготовки за пристигнувањето на високиот гост и скоро потоа по мостот мина отворен автомобил и уште еден друг подир него. Во првиот, до возачот изправен стоеше царот. Доде се спонтано "ура" од народот зад кордонот, кое што "ура", како да немаше да има крај. Во втората кола имаше висши офицери. Кога колите престанаа насред плоштадот, царот се обиде на неколку пати да говори и овациите престанаа. Тогаш тој почна со честитки до скопските граѓани и изрече радоста дека има можност да биде меѓу населението на овој далечен бугарски крај. Ново "ура" пригуши неговите зборови. Народот зад кордонот беше натапкан така, дека јајце немаше каде да се фрли, како што се вели. Но, по едно време првите ре-дици напанаха, натиснаха густата редица на кордонот, кој започнана да се скивање. Офицерите од локалната единица тргнаа лути да го сопрат претстојното попуштање. Царот им даде знак со рака да не се грижат за тоа. Не по многу кордонот се скина не на едно место, војниците беа повлечени од народната бран. И овој народ - мажи, жени, стари и млади, празнично облечени, со "ура" се струпаа од разни страни околу колата на царот. И тој беше изскубнат, како дрво од коренот му, и беше понесен на раце по плоштадот од густата маса со нескончаемо "ура". И така не минути, а повеќе од половина час ... Човек ниту може, ниту е потребно да доизкаже словото си. Секој маж, секоја жена правеше зголеми напори да се доближи до него, барем да го допре со прсти. Антуражот му остана како вкаменен во колите си. Што изпитаха во првиот момент тие луѓе не знам, но набргу беа очигледно зарадвани и само следеха со очи како високиот гостин на Скопје беше носeн како дете право над главите на народот. Од високата тераса на музејот можевме да го следиме одлично тоа незаборавно народно воодушевение. Најпосле царот повторно се качи на царската кола. Соочи се до возачот, заблагодари од се срце за соочувањето, кое го развалнувало до солзи (тоа веќе под затихнали "ура" и глачка) и објави дека сака да обиколи со автомобил градот и ќе продолжи за Велес.
Задоволен со ново "ура" народот се разстапи кај Воениот клуб и колите заминаа крај Вардара кај гимназијата и на-таток кон манастирот во Нерези. Народот долго време не се разносеше, а коментираше, споделjаше радоста си, некои бршеха очите од поjавилите се случајно радосни солзи по нив. Посебно радосно и задоволени беа оние, кои беа успеале да се допрат до царот. Ова се слушаше низ толпата, кога-тогаш си пробиваше пат со децата за кон дома.
Како стигнавме дома, видовме на дворот хазjаите Жарновски да палат оган да топли за нешто вода во еден голем црн котел. Хазаjката се затича кон нас, состана жена ми, прегрна ја и како опиjaнена повтарaше:
- Господжо Ана, ама колку сум штастна, ама колку сум штастна, го видов и го фатив за дреата царот! За дреата го пипнав! Ама колку сум штастна, не знаеш! Царот, ма, царот.
Не се сомневам дека пречекот е не помалку валнувашто, искрено, срцато, радосно навред по градови и села, кадето е запираан овој невзрачен конвој од две возила со еден цар.
И човек се чувствуваше навистина горд и среќен како Бугарин по таа глетка. Ех, само да се тргнат овие странски војници, си мислам.
Така стана царската соочување од народот - без речи, само со чувства!

проф. Христо Вакарелски(на бугарски)

Изменето од Македон - 03.Ноември.2009 во 13:02

По однос на застапеноста на македонските борци во втората светска војна еве некои интересни податоци:

Во Македонија во периодот 41,42,43 година опериаат 20 партизански одреди. А тие се: Битолско преспански-Даме Груев, Дримкол, Гевгелиски-Сава Михајлов, Кичевски, Кичевско-Мавровски, Копачки, Крушевски-Питу Гули, Кумановски, Малесија, Малешевски, Мавровски, Поречки, Прилепски, Скопски, Славеј, Стумички, Струмичко-Гевгелиски(Плачковички) Шарпланински, Тиквешки-Добри даскалот и Велешки

Кон карјот на 43 и 44 веќе постојат бригади, а ги има 23. 1-22 Македонска ударана бригада плус 1 Егејска ударана бригада.

Кон средината на 1944 година се формираат дивизии, а ги има седум, 41,42,48, 49, 50, 51 и Кумановската дивизија. Кон крајот на 44 година се формираат корпуси, 15, 16 и Брегалничко-струмичкиот корпус. Од почетокот на 1945 година се формираат армии или армиски области.

Бројот на борците кои пристапуваат кон партизанското војување по години е следново:
•     Strength of Yugoslav partisans
•     (NOV & POJ) 1941-44 in thousends
                 1941   1942    1943    1943   1944
Bosnia & Her       20       60       89      108    100
Croatia             7       48       78      122     150
Kosovo              5        6        6        7      20
Macedonia          1        2       10        7      66
Montenegro         22        6       10       24      30
Serbia (proper)    23        8       13       22     204
Slovenia            1       19       21       25      40
Vojvodina          1        1        3        5      40
Total              80      150       23       32     650

Во врска со жртвите, бројката од 1,7 милиони е претерана и е чиста манипулација. Таа бројка е ревидирана на еден милион, мада мислам дека и таа бројка е предимензионирана. Ако ги прашаш Србите само во Јасеновац и Градина биле истребени 390000 Срби, додека Хрватите велат само 50000. Хрватските извори велат дека во нивните логори животот го изгубиле 85000 луѓе додека Србите тврдат 750000. Како и да е, и ревидираните бројки се страшни. Но, ако се направи пак анлиза како, кога и кои биле тие кои го изгубиле животот се добива многу поразлична претстава што се таму всушност се случувало. Четници, партизани, усташи, белогардејци, германци, италијанци, љотиќевци, недичевци, левичари, десничари, ројалисти.... па тифуси и разно разни болести... сите овие погоре споменати дале силен допринос кон вкупниот број на жртви. Тоа повеќе наликувало на граѓанска војна одколк на чисто издифернцирана војна на спротивставни идеологии.

Такви услови во Македонија не постоеле и најмалку имало разединување на идеолошка основа. Илинденците се приклучуваат кон народно ослободителната војна, која по сила на приликите подоцна постанува и идеолошка. Македонците знаеле дека се борат за Македонија, а нивната неодреденост кон комунистичката идологија резултира во покасно излегување на терен. Се додека тие леви струи јасно не се изјасниле што од таа борба Македонците ќе добијат. Причините се тие, а не како што Бугарите сакаат да покажат дека народот од се срце ги прифатил “ослободителит“, па затоа немало ниту востние, ниту партизанкси едници. Тоа дека бугарските фашисти наводно отепале само 200 Македонци се само инсинуации и калсични бугарски лаги. Се разбира цел на тие инсинуации се бугарските државјани кои ти доаѓаат дома и дрско ти ја кажуваат нивната бугарска вистина. 6720 живота се многу, а јас и понатамуќе се држам до тие 24000 од причина што имав една книга во кои беа излистани имињата на загинатите, а ја немам повеќе и ради тоа што хрватската статистика не покажува ниту еден Евреин од Македонија, ако ништо друго како отепани во странство. Ако не се лажам, мислам дека Бугарите депортираа 7500 Евреи од Македонија. Нека ме корегира некој ако грешам.

Зошто го избриша постот во кој пишував за зделката меѓу Тито и Димитров, за простувањето на воените репарации кои Бугарија пред се требаше да и ги плаќа на Македонија? Што имаше навредливо во постот во кој зборував дека иако бугарската идологија била комунистичка, со смртта на Димитров таа иста идеологија и се приближува на иделогијата на фашистичка Бугарија, се разбира кога станува збор за Македонија?



Изменето од Македон - 03.Ноември.2009 во 12:16