Родителски грешки

Па да, најискрено, јас сум во некој процес на вадење на сета таа лутина за да не дозволам да кружи во мене и да ме труе, а мојата цел е простувањето. Јас сум свесна дека не можам да го сменам минатото, но работам напорно на тоа да видам кое како ми влијае сега и со самиот увид јас сум на добар пат да сменам нешто. Јас не одам по татко ми и да му викам: човеку, како можевте! Ма неее, јас таа лутина не ја трошам на него. Јас сум за човек да си дозволи да се налути и да истепа перници за да ја извади таа лутина но не поддржувам насилничко однесување. Јас ја разбирам филозофијата на простувањето рационално, знам за што ми зборуваш, но го немам достигнато тоа ниво да им простам на моите. Јас сум рекла во повеќе наврати (не тука на форумов), мене не ми треба таа лутина за да ги повредам моите, во таа агресија лежи многу енергија а мене ми е потребна таа енергија за да ги држам тие интроекти што ме ништат настрана дур градам нешто за себе, нешто свое. Е кога имаме нешто свое, кога ќе си изградиме наше место, наши граници тогаш можеме да простиме и да имаме мир во душата и мир со тие околу нас. Јас знам дека простувањето е за да си ја исчистиме својата душа затоа што еве, на пример колку повеќе се држам јас за лутината или тагата поради некоја случка во минатото толку помалку сум во овој сегашен миг... мене ми е тоа сосема јасно и тој отров си го чувам за себеси. И да му се лутам на татко ми на пример со таа лутина знам дека само јас си се трујам а он не ни знае што носам нит па го занима - но лутината, таа агресија е некогаш неопходна енергија во животот поготово кога проодуваме со свои нозе. Така зборува моето искуство и што од него јас имам научено. Јас со мојата лутина која што е преочигледно дека ја имам, се одразува и на форумов, знам... не е за да повредам некого, но таа морам да ја потрошам, а учам и како да не ја потхранувам. Свесноста ме држи во некаков - за мене некаков - баланс да не излезам од границите и да правам пустош ем во себе ем надвор. Но некогаш лутината е потребна за некои што навистина не се разбираат од збор да им се покаже до каде е моето место а до каде е неговото/нејзиното. 

Сепак се надевам дека знаеш дека простувањето не се случуав преку ноќ, нели?

Јас сеуште не можам да им простам на моите, исто. И се додека ми треба да им се лутам ќе им се лутам затоа што тињето што ми го давале не сум го заслужила. Простувањето не го сфаќам како дел за да им олеснам на нив и да ги измијам од вината која што и најверојатно не ја носат туку еден ден јас да си го исчистам патот од лутина и таа дупка да ја пополнам со сопствена љубов. Исто така, според моето мислење за тоа треба време и работа на себе, но додека ми треба да бидам лута за се што ми нанеле ќе се лутам. Лесно е да се потпреме на таа реплика 'тие не знаат што прават'... но колку повеќе ги третираме така толку повеќе им одговара на луѓето да живеат на тој начин и да не се обидат ни малку да променат нешто во нивното однесување. Покажувањето на лутината и стоењето зад сопственото Јас е некогаш потребно. Не можеме, барем јас не можам како извеана да им се смешкам во име на љубовта. Затоа и ја трошам лутината се додека ја има (некогаш по перници некогаш дозирам онаму кај што треба).  Па луѓе не се плашете од лутината, едно е да се лутиш друго е да биде човек насилник 

Изменето од ekszi88 - 21.Мај.2012 во 23:59

Простувањето е најголема доблест и најдобар лек.

И Исус, кога го разапнуваа на крстот, рече "прости им Оче, тие не знаат што прават".

Голема грешка е родителите да очекуваат детето нешто да прави а самите родители тоа нешто го прават односно не го прават. На пр. „немој да лажеш„ а родителот честопати самиот лаже за сериозни работи.

Натамошна голема грешка е доколку родителите очекуваат детето да им биде паметно, мирно, талентирано, интелегентно и послушно како тоа на соседите, роднините, пријателите... Но детето додека е дете, може да биде само слично на своите родители бидејќи тие му се најблизок и најопиплив пример кој може да го имитира.

*****************

mamamd напиша: За моите родители нема да зборувам- ќе си дадам малку самокритика за моето родителство.Овдека ќе си пишам отворено оти тие не знаат дека признавам оти грешам.Каде?Па излегува дека барам се да биде по мое и најважно дека заборавам дека пораснале и мама не им е толку неопходна.Незнам зошто ама мислам дека ако не им кажам-нема да направат како треба.Така три дена поминав на интернет читајки огласи да му најдам работа на син ми (го удавив со праќање линкови) . Зоштто?Па мислам дека нема да најде соодветна работаИ да си признам- малку ми беше недраго оти не можев да најдам забелешки на работата што сам си ја најде (подобар хонорар).

Браво mamamd , ова е многу позитивно согледување. Ако си успеала ова да го увидиш тогаш си на добар пат да станеш уште подобар родител(верувам дека ти и претходно си била добра ама сега уште подобра)

Родителите ги лажат децата за Дедо Мраз, Дедо Мраз ги лажи децата за пари, цурите лажат дека се невини, момците лажат дека не се... и така сето во круг...
Кога лажеш некого со цел да го заштитиш , тогаш се опростува без да побараш прошка... но кога лажеш некого со цел да го заташкаш тоа шо си го заебал - оди обеси се...

  bijki mislish deka si bila sama vo prostor i vreme bi trebalo da si mnogu posilna i posigurna vo sebe otkolku mamini i tatini., a egoto ., nema zoshto da ti smeta ., ta toa si ti i kraj na prikaskata ., samo da ne odi .,premnogu na shteta na drugi ., i na sama sebe da si pravish problemi tamu kaj gi nema isteruvajki nekoi hirovi ., inaku egoto itekako znae da bide pozitivno., deca bidete sbvoi ., i gaze svrsto  na svoi noze ., ., iako ke zvuchi otcano ., vremeto i zhivotot e pred vas ne dozvoluvajte., gluposti i sitnici da ve disharmoniziraat.,., <>pusa Tiqqy