најдоброто од мајсторче62

ЦЕР

Во фустан од најчиста светлина
Стокми ја тагата,

Накинџури ја, истафри ја како мома
За мажење,
Нека блескаат од неа монистрите
На спомените
Како очи на млада пуполка
Што гушка бара од новиот ден...

Од срма и свила извези вез
На одразот стивнат
Во времето зад,
Кај што волчји заби бразди сечат
А зборовите не можат да се доречат,
Низ мигот сќутучен да се провлечат,
Па месишта кинат, ко жарој печат,
Ја парталат кожата,
По стрништа паламидни ја влечат...

Собери бронза од првата зора
Дури сонот уште не истинал в черги,
Дури мислата трње не пошла да гази,
Троа бронза саде нацрпи
Со солзата бисер бигоросан
На насмевката на последната надеж –
Кога стивнуваше плачот на закланите срни...

Стокми ја тагата
Во фустан од најчиста светлина...

МАГИЈА

Метастазите на магијата
се расчаталиле низ зглобовите
низ крвотокот фрчат експресните возови
на последна рожба
на сопствената прескакулица,
на последното себенадминување,
последното себенадраснување,
очите на чинкифрлачката талкаат
по хоризонтите на повампирената надеж
таму кадешто оживуваат
од здивот на великомачениците
мртвите птици
на замолчените илуминации

Слушај, слушај како набабрува
воздухот на пролетното утро
од румените мириси на метафорите!

ЕДНОЛИЧНО ИСТ



Ист среде милиони лисје
во крошната на ова старо стебло
исконски води со жилите му длабоки
во карпите и глиништата што бара,
Ист како милиони капки
киселодождни,
коритото суво
на вековите претежнати што го бараат,
за да се слеат со солзите на татковците
и крвта на прадедовците,
и мислата им света со себеси
да ја надојат
-сонот недосонет да го иссонат,
Ист, како исти букви
во зборови со различно значење,
како иста надеж,
иста желба,
иста цел на крајот на истиот пат
на кој сите ги препознавам
и никој не ме препознава,
-освен познатите.

ЧУМУ,ПАК,ВОЈНА

На никого и секого
дури и на мене

Во војна со мене,
Во војна со себе,
Во војна со сиот свет
Со бес во забите
Со гнев во очите
Со отров во здивот
Од кој и самиот се труе
Стрелите дури бесни ги остри
На острило од мртви зборови
А јас само сонце во очите имам
Место кула
Место оружје
Место штит

ПЕСНА ОД ГАРАЖАТА
На една... што честопати доаѓа
во мојата гаража
за да и ги сменам свекичките

Не, јас најмалку сум тој
што ќе согори затрчан
во карбураторот на твоите
осакатени манири на примадона,
и, како компримирано машко его
под вентилите на твојот гнев,
ќе ја нахрани со калории
на нискооктанско гориво
прегладнета машина на твојата слепа одмазда...
О, па јас,веќе, бев инсект во мрежата
на една друга примадона
од балетот на мртвите илуминации,
а кога еднаш ќе побегнеш од таа гушка
и тиркизната чипка на летниот воздух
ќе ти изгледа пострашна од пајажина

ЈАНЅА3


Рило нема
- во коските ми рие,
Уста нема
- спокојот го пие,
Очи нема
– крвта ми ја ѕемне,
Сон си нема
– сонот мој го демне,
Јанѕиштето клето
Под кората на мракот
што се свило сето,
па рика, па вика
и под копитата ја пика
мислата престарена
на душата премалена,
што трепри и во грч се грчи
ко да встудој некои
сета судба и се збрала,
судба клета, мисла света
- за семето на племето
што не `рти, што не цути.

ТВОИТЕ ОЧИ

Твоите очи -
заод
во кој истекуваа сите неизгреани сонца
од моето срце,
кога се учевме да љубиме;
мрестилиште
во кое се спаструваа немите МРЕНИ
на преѕемнатите зборови;
глоѓосана постела
за сите заобиколени вистини
и измислини невистини,
за сите кртици на бессонот,
на рассонот,
недосонот...

Ги чуваш ли уште во нив
дивите одблесоци на игрите
што не ги доигравме,
што само ги замислувавме –
недоделкани за љубов,
преголеми за прескакулица,
или сал повтор се раѓаш
од болното завивање
на штавените времиња,
за да ме мачиш ?