Писмени состави,семинарски...

[QUOTE=Viktorijaa16] Писатели..имам една молба до вас.Имам мака со пишувнје .Па ако имате нешто напишете.Вака се темите:

1.,,Слово за празниците" - Кирил Пејчиновиќ
-вовед:Нешто за К. П.
-главен дел:Опис на делото..што се зборува,карактеристики
-завршен дел:што го навел авторот да го напише делото

Кирил Пејчиновиќ - Тетоец (1771 - 1845) е просветителски автор кој сите свои дела ги напишал на народен јазик и заедно со Јоаким Крчовски ја претставуваат првата генерација писатели на современата македонска книжевност. Пејчиновиќ исто така се смета за дел од бугарската книжевност, иако пишувал на македонски, тетовски говор.

Биографија
Пејчиновиќ е роден во тетовското село Теарце во 1771 година. Првите почетоци од неговото образование биле во селото Лешок, а потоа продолжил во Дебарскиот манастир "Свети Јован Бигорски". Меѓутоа, потоа татко му решава да го продаде имотот во Теарце и со него и со неговиот чичко одат во Света Гора каде се замонашуваат. По извесно време Кирил се вратил во Тетово, а оттаму заминува во Кичевскиот манастир "Света Богородица Пречиста".

Во 1801 година Пејчиновиќ станал игумен на Марковиот манастир, кој решил да го обнови. Манастирот бил речиси уништен, меѓутоа Кирил успеал да издејствува помош од верниците, па конаците и манастирот биле обновени. Во наредните 17 години (до 1818 година), тој се занимавал со обновувањето и истовремено оформил манастирска библиотека од собраните ракописи од претходниот век. Додека престојувал во Марковиот манастир ја напишал неговата прва книга Книга сија глаголемаја Огледало, која била отпечатена во 1816 година во Будим. По дваесет години минати во манастирот, под притисок на грчкиот владика од Скопје, го напуштил Марков манастир и се вратил во родното Теарце. Го обновил Лешочкиот манастир со помош на богатите верници и отворил училиште во кое ги подучувал младите и старите. Патувал и како проповедник собирајќи книги и пишувајќи сопствени текстови. Кирил Пејчиновиќ умрел на 12 март 1845 година во Лешочкиот манастир и е погребан во црковниот двор.

    Значењето на "Слово на празниците" на Пејчиновиќ
Оригиналната проповед Слово на празниците на Кирил Пејчиновиќ најсилно ни ги претставува неговите погледи. Оваа проповед се отклонува од традицијата со тоа што проповедите обично поаѓаат од "книшки" (од Библијата), пример кој потоа може да се догради со примери од животот. Оваа проповед своите примери ги зема од животот, па често пати неговите повикувања на одредена ситуација ни откриваат некое конкретно однесување на нашиот народ од почетокот на минатиот век. Всушност во текстовите на Пејчиновиќ се согледуваат болните вистини за заостанатоста на народот во неговото време.

Кирил Пејчиновиќ во своето дело, со воведување на народниот јазик, но и со животот во кој доследно живеел живот на народен учител кој подучува, оставил скапоцен придонес во македонска култура. Со просветителските идеи за собирање книжно наследство, за пишување и печатење книги на јазик кој ке биде разбирлив станува голем културен деец на македонското просветителство.


    Извадоци од „Слово за празниците“ („Огледало“) Кирил Пејчиновиќ
Ако мије не исполниме закон Христов, не смо ни христијани. Пошто не смо христијани, а заошто сме? Пошто не сме Христосови људи, при Христа во рај не можемо да идемо. Пошто не ќе идемо у царство небесное, а зашто се мучимо на овој век, зашто постимо, зашто се крштеамо, зашто се закопуемо, зашто за душа давамо, зашто од други вери мучени биднуемо, зашто од калдрма долу слезуемо, зашто зелено не носимо, зашто од Турци помало зборимо, зашто, каде нè јахат и газат, трпимо, зашто? Не ли за Христа?
Пошто за Христа трпимо, баре да го слушаме што ни вели. Он не ни вели нешто тешко, токо лесно. Он ни вели да лубимо еден другого, да се проштааме, да се жалиме, да седимо мудро, да не збесуемо како малии деца, да не се опијаме, да не блудуаме, да не пиемо вино без мера, да не скакамо хоро како безумни што скакат.
А мије и празникот што го служиме една у годината, и него непристојно го служиме, а не побожно. Баш на денот вардимо да се опиемо, да скакамо, да збесуамо. Сва ноќ седите, пеете и збесуете, не го молите светецот, токо го наљутуете, и тој не ве измолует пред Бога и не ви поможует, и нафиле си арчите арчот.
Ако сакаш да ти се фати што го служиш, што го молиш, слушај да ти кажем како да чиниш. Спроти ден отиди у црква, узми свеќа, темјан и масло за кандилата, запали и помоли му се Богу со молитвата от светецот што го служиш, со негоата молитва да ти прости. Ама ти да простиш свакому кои што ти досади, иди прости се со него, зере и Бог не ти проштаа; ако служиш светца, - и светецот нема што да чинит от када имаш лошо срдце. И опрости се и помоли се за себе и за него, пак дојди дома, помисли имаш ли некој преател или непреател, има ли некои хапс, има ли неко болен, има ли некои гол, има ли некои гладен, и иди види га, отнеси му или заире, или дрва, или штогод, и речи му: „На ти брате за утрешен, или денешен, за негоо имја“. И вечерта седни вечерај мирно, не пој песни раскошни, не седи до полноќ, легни порано стани порано, узми просфора и свеќа, иди у црква на славословие и на божественаја служба, сиреч на литурѓија, и дури седиш у црква не мисли за на дрва, за дома или за трговина, баш и некоја наволја ако имаш, пак да не мислиш и за њу, токо оставија на Господа, и Господ похубаво ќе ти ја расправи от тебе, ти ништо не можеш без Бога.
Пак у јутру ашче излезеш от црква, сиромаси просјаци што са пред црковна врата дади им по нешто мало на свакого милостиња, ќи Бог и тебе да те помилува, зашто така вели Христос:„Кој дава ним, мене дава, и ја ќе му вратим отвише и на овој свет и на второ пришествие мое во царство небесное.“
........................................
А вије се надеате на к*рбани што колете на Атанасов ден, со тоа да угодите Богу. А не знаете еле тија к*рбани идолска жертва, еврејска жертва, а не христијанска. Тој христијанин што коле к*рбан не ест христијанин, токо ест евреин или идолопоклонник, и тој свешеник што поет на глава на овенот со свеќа запаљена лаже за добитка, за пара, за месо, а у закон христијанскиј немат писно поп да чати на овен а христијани да колет к*рбан.
........................................
Затоа сакат и требет у празник, зашто се велит да си празен от работа, пак да се соберет у црква и поп да ви кажует што видел у писание и вије да слушате. Зашто велит Бог: „Приидите, чеда, послушајте мене,“ и паки на Богојавление у тропарите Дух Свјатиј велит: „Глас господен на водах вопиет глагоља: приидите, приимите вси духа премудрости, духа разума, духа страха божија.“ Викат Дух Свјатиј за наше добро, а вије ѓоа сте дошле у црква, ама со све срдце не стоиш ли во неа, токо срама ради си дошол колку за закон, да не речат: онсица го немат у црква, и ти си дошол, и мислиш от црква излагаиќи кого да избањаш у вода, да досадиш на празникот, а да не угодиш; и пак велиш: пречинихме Водици, учинихме закон, и за многу години да бидет.
Поклади идет, се чудиш колку манџи да напраиш. Пак се берете по две куќи по три на едно да покладите, да разлагуете, да поете песни соблазнителни, да јадете до ден, да се опиете и скверна безделија да чините за три дни. Немојте христијани, не губете си душите, не празнујте погански. Сам поклади си со својата челад, штогодер јади, помало пии, поскоро стани, метание чини, зашто утре велик пост. Зашто го велат велик, голем? Зашто голем колку божиќниј пост и он. Зашто го велат великиј пост? Зашто голем захмет требе да тегнеме во него, многу метание, многу богомолство, непиење, нејадење, нелутење се, некарање се, со жена си у постела неспиење, крштење, сриг и сваќи и гозби нечинење, непцуење се, неврежуење се, опростуење се, сиромаа пригледуење, утро вечер, на полдне, три пути денес када се крстиш, метание да чиниш. Бога да молиш да ти прости што си чинил сва година. И зашто го викаат великиј пост? Зашто ест десеток он. Демек, на годината имат 366 дни, от десет еден да дадеме Богу, другите нам 9 дена. Што си грешуал срдце, да ти простит и да те помилуват во тија дни. Десетоците собрани на куп во великиј пост, от субота и недела башка, чинат 36 и пол со велика субота и со ноќта спроти велик ден. До полноќ све се постит, никоа суббота не се постит, салт велика суббота се постит и спроти неделата до полноќ. Така се плаќа десеток Богу, така се измолует Бога.
..................................
Ете тако се празнует великиј ден, кој ест христијанин и кој ест радлив за своја душа. А како гледам во едни села, да чува Господ, дип грубо. Ни христијани можем да ги наречем ни пак неверници. Велики петок и велика суббота јадат и пијат, у великиј пост хора играат, со жена у постеља спијат, на забита се клеветат, давиа чинат, се пцуат, се тепаат, на сам ден велик ден причешна чекаат. А, попот узел, осум села попуат, каде понапред да стасат, трчат от село на село, со меинзил носит свјатиј тајн. А едни сиромаси христијани, дури ги жалим, зашто до само полдне чекаат попа, на сам царскиј велики ден гладнии стоат и чекаат попа да му донесат причесна и викаат: „Се забави попот, тоа му било, она му било!“ Дргии пак велит: „Хајде да му се натепамо, ќи уште еднаш да не забават!“ А еднии чорбаџие што сет, мало позенгини, како кметинке, пак тије велат: „Не така. Да го тепамо ќе не глобит забитот. Токо мије, ка што сме се собрале в куп, да идемо да однесемо овен на агата или на пашата, да му аливерисамо ќутек, ем да го напудимо, да земемо друготого попа, ако е подалеко со куќата.“ Пак другиј кмет велит за друготого попа: „Каков глобар ест и тој поп многу земат, махни го тамо. Овој поп се забават ама баре помало земат, ем вересие пеет, чекат за паре со години, а другиот поп со Турци си земат хакот, ако му не платиш.“
.................................
Вије сиромаси, честите човека више од Бога и затова не чува Бог, и град биет и друго нешто. А богатите честат цревото свое, а не Бога, велат: „Овоа похубаво нека стоит да го јадеме не тој ден, на оној, кога ќе имамо гости.“ Да, затоа христијани паѓат град, зашто сте едни человекоугодници, а не богоугодници, а не познаете свој грех, свој кабает, свое безумие, токо велите: „Не држиме четврци затова паѓат град“, попотого го карате зашто работит во четврток, што не сте достојни да го учите а дила да го карате. Затова паѓат град и заради други поганштие што се чинат: или скришом се фрлило копиле, или скришом се отепал некои некого, ем не знает кои, или се клеветите меѓу себе, или гараз држите, не се проштавате, или причесна не исповедани земате, или у црква унутра мирски песни пеете, или сиромаху, или сакатому, пелтеку, шушкавому, муткавому, гушавому, халосаному, хулавому, будалому, грешному се смеете, шегате го, пудите го, задирате го, со него егленче чините, и за други грехови таквија, затова идет гнев Божји на сини непокоривија.


Епитафот на Пејчиновиќ
во 1835, Пејчиновиќ за себе составил надгробен натпис (епитаф) во облик на стихотворба. Ова е најраниот познат авторски пример на пишување стихови на народен говор во развитокот на македонскиот јазик. Епитафот гласи:

Теарце му негово рождение
Пречиста и Хилендар пострижение
Лешок му е негоо воспитание
Под плочава негоо почивание
От негово свое отшествие
До Христово второ пришествие
Молит вас бракя негои любимия
Хотящия прочитати сия
Да речете Бог да би го простил
Зере у гроб цръвите ги гостил

Овде лежи
Кирилово
У манастир
и у Лешок село
да Бог да
за доброе дело

П.С:се надевам ова ќе ти помогни.позз



Изменето од opasna_mala - 13.Април.2010 во 22:57

гјувеза напиша: DOBRO SE PREVRTEV AMA SOSTAV ZA SMRTA NA IVAN IILIC I NESTO ZA RASKAZI OD GOGOLJ NIGDE NEMA ILJADA PRASANJA I MOLBI A NIKOJ NE NAPISA NISTO.PA GI MOLAM ONIE KOI MOLEA PREDHODNO I IMALE PISMENA VO DEKEMVRI I FEVRUAR NEKA GI STAVAT SVOITE SOSTAVI OVDE ,PA I NA NAS DA NI POMOGNAT.BLAGODARAM

       eve ti kratka sodrzina za smrtta na ivan ili4 se nadevam ke ti pomogne nesto,zosto pismena seuste nemame praveno za niedno delo,ni dade nekoi opsti temi,a gogolj seuste go nemame raboteno...

knigata zapocnuva koga vo apelacioniot sud se sobiraat nekoi cinovnici o doznavaat za smrtta na ivan ilic. prvoto sto ke im padne na pamet e deka sega nego go nema i tie ke mozat da go zazemat negovoto mesto ili da napreduvaat za edno mesto. vsusnost tie mu se prijateli, ama samo od korist. vtorata pomisla ke im bide kako toj umrel i koj da otide na pogrebot. najposle se dogovaraat da otidat 2 od niv (ama na mi teknuva na iminjata). koga ke otidat kaj nego doma ke vidat deka na negoviot pogreb dosle mnogu malku luge. zenata na ivan ilic ke go odnese edniot od prijatelite(mislam deka se vikase pjotor ivanovic) vo trpezarijata za da razgovaraat. taa ke pocne da place i ke mu raskazuva za smrtta na maz i deka bila mnogu bolna, deka dolgo vreme imal bolki i deka pokraj nego se macela i taa. potoa ke mu kaze deka mnogu pari dala za pogrebot, a deka od drzavata ne dobila ni paricka i ke go prasa dali znae nekoj nacin kako da zeme poveke pari od drzavata. potoa nezz tocno so ke se desava samo znam deka ovoj pjotor ke go gleda iva ilic kako lezi i ke mu se zgrozi (poso ovoj ke bide bled, modar nikakov) i ke razmisluva za toa kakva ke bide negovata smrtpotoa se spomnuva za toa kako toj resil da se ozeni. kako ja zapoznal paraskovja fjodorovna. deka taa bila dama, nezna, kulturna, obrazovana i deka ne bi smeel da propusti takva sansa. tie se zemaat i prvite meseci od brakot im se odlicni se dodeka taa ne zabremenila. potoa imala sekakvi baranja, se izzivuvala so maz i, go maltretirala. toj ponekogas i vrakal(ama nezz kako poso ne ja docitav). potoa im se rodilo deteto, bilo kerka. pa potoa imale uste 2 ili 3 deca sto im pocinale i potoa imale uste 1 sin. ivan bil mnogu radosen za raganeto na sin mu i sakal toj da go vospituva, ama zena mu ne mu dozvoluvala. koga trebalo da odlucat kade da uci sin im ivan sakal da uci pravo, a zena mu za inaet go zapisala vo gimnazija. no, sepak sin mu poveke go sakal nego, a kerka mu poveke ja sakala majka im. no, sepak i dvete deca bile poprivrzani za majka im. potoa tie ke go preureduvaat stanot(ili ke kupat nov nezz) i ke otidat za toa vreme da sedat akj nekoi rodnini. ivan se trudi da go napravi sto poubav, no ne im kazuva kakov e za da gi iznenadi. im kazuva deka izgleda pogrdo od toa sto toj planira da go napravi. potoa toj sakajki da gi namesti ili da objasni nesto okolu tapetite ke padne od skala i ke si ja povredi polovinata. ke otide na lekar ama nema da mu najdat nisto ke mu recat deka e zdrav. potoa ke se vselat vo stanot, ama zena mu pak ke naoga nekoi mani. ke se dogovorat da napravat zabava za novoto vseluvanje. ke povikaat gosti i paraskovja ke saka tie da kupat ogromna kolicina na kolaci a ivan ke i rece deka ne se potrebni tolku kolaci i ke se skaraat okolu toa. ama na kraj ke pobedi paraskovja i ke kupat mnogu kolaci pa mnogu i ke im ostanat i ke gi frlat. i nataka nezz so tocno se desava samo znam deka ke umre ivan i deka ke ima ogromni bolki.vo psolednite 2-3 raskaza se zbori za negovata bolest kako e neizlecliva kako ne saka da vidi nikoj bara da go ostavat site na mira,da mure vo mir...tolku e knigata... :))) se nadevam ke ti posluzi nesto :))) so sreka...

Гилгамеш владател, јунак и човек

     Големата сила, моќ, надваласт не е се во животот. Пријателството и љубовта се оние кои ни го прават секој ден весел и поисполнет со среќа. Па дури и еден полубог како што е Гилгамеш има потреба од некој кој ќе биде постојано со него во добро и во лошо, а тоа е секако неговиот најдобар пријател Енкиду.

     Откако Енкиду ќе се појави, животот на Гилгамеш целосно ќе се промени. Најпрво гледаме еден горд полубог кој буди стравопочит кај луѓето, кој има бескрајна сила и моќ. Истовремено бил и тиранин, страсник и насилник, човек јунак, непокорник, но и злоделец. Нешто што ќе го идигне човечкото над божеството. Наеднаш како да гледаме друга личност, личност која чувствува љубов, среќа и болка, која би го дала својот живот за едно суштество кое што така ненадејно се појави и му стана пројател.
Гилгамеи Енкиду се претвараат во непобедливи јунаци кои се борат за доброто и среќата на народот. Со заеднички сили го убиваат митолошкото чудовиште Хумбаба, грозниот чувар на Кедровата гора, чудовиште кое не само на народот, туку и на боговите им носел неволји. Храброста која што ја поседувале им дозволила да се спротивстават и на боговите, кои одлучуваат за нивната судбина. Гилгамеш ја одбива љубовта на Иштар.Таа го испраќа болшебниот небесен бик како казна. Јуначки со Енкиду повторно победуваат. Поминувајќи го целото време заедно со Енкиду, ги делат моментите на борба и слава, едноставно не можат еден без друг.
Енкиду е смртник, еден ден ќе пристигне и неговата смрт... Ден на разделба кога Гилгамеш ќе остане сам. Тој не може да ја поднесе огроманата болка. Човечкото во него се бунтува и неговата душа не може да ја поднесе загубата, на некој кој оставил толку длабока трага во неговото срце.
Неговите чувства на очај и тага ја достигнуваат кулминацијата, посилни од него и воден од истите тој тргнува во потрага по бесмртноста.
Неможејќи да трпи тага и болка тој го минува целиот свет за да ја пронајде тајната со која ќе му помогне да стане бесмртен.

Неможејќи да се помири со својата следна загуба, тој ја сфатил целта на животот, односно зборовите на богињата Иштар:

„... Што ќе ти е тревката на бесмртноста?
Врати се дома кај жената и децата.
Направи ги задоволни
и ти биди задоволен.
Оди кај пријателите и направи ги среќни
и ти биди среќен.
А бесмртноста остави им ја на боговите...“


*Најдов нешто дома

Една лп ме натера да размислам и онака моите мисли да ги преточам во кратка приказна
Зошто да не помогнам, израдувам????
Ја гледам мајка ми како ми подготвува моето омилено јадење и си замислувам што ке беше ако не пораснев покрај неа?Што ке се случеше ако некогаш некој утврдеше дека таа не е доволна богата да ме чува и ме одземеја, ме дадеа на некој друго семејство. Не сакам да мислам на такво црно сценарио. Додека така размислувам слушам на ТВ како на некое семејство во некоја забит сакаат да им го земат детето. И во мене се раѓа мисла. Зарем јас како човек не можам да сторм нешто, да им помогнам, да ги израдувам?
Знам дека можам. На форумот Идивиди има тема Хуманост на дело. Седнувам и пишувам коментар во кој развивам дискусија како да им помогнеме на овие луќе? Збор по збор се нижат предлози. Да се собереме млади вредни момци и моми и  да им помогнеме да ја искречиме куќата од внатре и од надвор.Да им помогнеме сите заедно да направиме стаза до куќата за да не газат во калта. Пари? Па не е проблем сите ние да се откажиме од една влезница во некое вечерно излегување, од две кутии цигари, од шише кока кола. Има многу работи од кои можеме да се откажеме барем на еден ден и да ги пренасочиме кон вистинските потреби на оние на кои навистина им треба.Да повикаме и други добри луќе да помогнат со работи кои не ги користат. Ним можеби им сметаат но на овие луќе многу би им значеле.
И така мојата мисла ја преточив во зборови, во апел за помош на оние на кои навистина нашата помош им е неопходна. Нашата помош ке им го врати детето и ке порасне покрај својата мајка и татко далеку во пустелија која можеме да ја оплемениме да стане рај. Да направиме тоа мало девојче да трча по јагненцата кои ги чува нејзиниот татко. Да дочека да и се роди малата сестричка или братче. Да направиме едно семејство да подзаборави на трагедијата и се свртат кон среќата.

Ако ви требаат семинарски состави проекти има на овие две страни,доста се добри во изработката и брзи во размената,секаде ги препорачувам,можат и на вас да ви помогнат.

http://zemi-seminarska.tk/
http://zemiseminarski.blog.mk/
      

Ми треба опис на ликот Марта од лектирата-книгата "Марта".
Ви Благодарам!:D

Странствувањето на Чајлд Харолд е романтичарско-индивидуалистичка поема составена од 4 песни. Тема во поемата е патувањето и доживувањата на Чајлд Харолд, а идејата е да го искаже своето разочарување од сегашноста и приликите во Англија и во цела Европа.

Поемата нема класично развиено дејство, нема заплет ни композиција, освен што е составена од 4 пеења. Дејството се одвива хронолошки, како што се одвивало патувањето задржувајќи се на позначајните места. Тоа се: војните на Наполеон, соочување со освојувачки и ослободителни војни, ја величи борбата на Шпанците против Наполеон, ја величи античката цивилизација, за опева славата и пропаѓањето на Рим, ја опишува битката кај Ватерло потенцирајќи го ужасот и апсурдноста на војната.

1 ПЕСНА
Поемата започнува со описот на Чајлд Харолд, кој е млад човек, почитуван и познат од благороднички род, кој наместо да се посвети на полесна и творечка работа се оддава на бурен развратен живот.Презаситен од таквиот живот, веќе му здодеал, решава да го напушти родниот крај.
Чајлд зад себе не остава никого, освен празниот дворец и песот. Не остава никого кого му е важен, затоа тој решително ја напушта татковината и без поздрав заминува во егзотични места.
Најпрвин ги посетил Португалија и Шпанија каде гледа дека луѓето страдаат и се потчинети. Неговата лична тага и разочараност прераснува во светска тага поради доминација на злото и несреќата.

2 ПЕСНА
Чајлд чувствувајќи симпатии кон поробените народи го продолжува своето патување кон Грција и Албанија каде се соочува со истото страдање и несреќа. Сликата на Балканот е мрачна и крвава.

3 И 4 ПЕСНА
Харолд го продолжува своето патување во Холандија, Германија, Швајцарија и други земји за да го задоволи својот авантуристички дух како и да се пронајде себеси.
При посетата на Италија се навараќа на нејзиното античко минато. Тој и натаму е во истото расположение, осамен бунтовник кој останува само набљудувач на општестевните збиднувања.