Ваша песна,состав или што било напишано

Pozadi eden zivot,edno postoenje kade senkite gi gledas kako realnos,kade vo istite tie senki postoi edna silueta koja tebe ...

Iistata taa silueta te razocaruva,ti go vrti grbot,ti gi kazuva najposlednite zborovi sto mozat da se kazat nekomu kogo mrazis i te pravi pola covek....umren covek.
Te krsi onolku za da dva zivoti ti se potrebni dodeka ozdraves,dodeka si dojdes pri sebe.
I kako telo bez duh se obiduvas da go prezivees sekoj den,a ne ti odi..
Se vleces,ama umesto.
Vo sebe si davas nadez deka ke pomine eden den,deka nemoze se taka crno da bide ,deka ke ozdraves ,samo treba vreme..

... чекав тогаш,чекам сега...

Понекогаш,тешко е да го смениш патот по кој си тргнал и си одлучил да патуваш....
Колку и да се трудиш,колку и да се напрегаш работите не одат како што треба.
Те тера да одиш некаде каде нема никој,а сепак сите ти се потребни.
Љубовта кон нештата е многу голема,посебно ако е во срцето.Многу боли кога неможеш го оствариш сонот,сонот на твојот живот,животот за кој мечтаеше.Понекогаш,внатре во душата те жегнува врелина,болка од некои работи за кој се плашиш дека ке ги оствариш.Излегуваш надвор на дожд надевајки се дека ке ги измие твоите мечти и надевања за работите што се неостварливи,душата ти плаче како дождот што врни и воздухот што го дишеш те гуши и те запира да живееш помислувајки на работи што ги сакаш.Едноставно,не оди,нозете со паметот-срцето со душата...Овие работи не одат заедно,треба да одлучиш каде со кој ке тргнеш,дали ке си со љубовта на дожд или со мечтите на сонце,за кој живееш.Опкружен си со луѓе кои не ти веруваат те сметаат за губитник,лажго,дволичен,идиот...Не сакајки да ги погледнат твоите светли страни...
Страните на твојот живот по кој неуморно работиш на одлуката каде да тргнеш,и наеднаш одлушуваш за сонцето, за нозете со паметот заборавајки на срцето одбегнувајки го дождот.На крајот на одлуката дознаваш дека џабе ке си на сонце кога душата ти плаче...Очите ти се полнат со солзите од душата,ти доаѓа да се вратиш кај некои работи за да ги поправиш,но животот не дава втора шанса...Едно што дозволува е да го одбереш правиот пат,патот по кој што никој досега не ризикувал да оди,затоа што,по тој пат,душата може да ти остане на средина и тогаш пак исто продолживаш со нозете и паметот.И на крај на маките ти се отвара пат,пат што те води до сигурен живот за тебе...Патот на сонцето,осветлува и полни со живот секое тело што се наоѓа околу тебе,но тоа не го влкучува и твоето,и понатаму го чекаш дождот за да те спаси од жештината на сочевите зраци,упорно се надеваш на облаците да дојдат над тебе,разлишноста од другите околу тебе те тера да чекаш за работи кои никој ке сака да се случи и бега од нив.ТИ СИ ЕДИНСТВЕНИОТ,што се бори за се,се бори за себе,другите да имаат убав живот а ти едноставно не се сожаливаш себеси во таа борба,борбата што никогаш нема да заврши,вечната борба за патот твој,поминуаш многу,чувствуваш многу,разбираш многу.Ти си единствениот што господ му дарувал работи кои никој не ги посакува.Знаеш,знаеш дека си тука да напправиш се за себе,но незнаеш дека не си единствениот во тој свет.Гледаш во месечината и бараш некои да ти се јави,некој што не го слушаш а камоли да ги здогледаш,се надеваш дека не си сам.Сам си,си одлучил да те грее сонце во самотија,тоа е таа самотија на душата внатре и покрај тоа што однадвор си огреан од сонце.На крај дознаваш дека имаш темна страна,темна страна како месечината која никогаш не ја огреало сонце,но сите имаме една таква страна и не сакаме да ја дознаат.Ги криеме работите од другите,се лажеме себеси дека сонцето е поубаво од дождот.И секогаш ја правиме истата грешка тргнувајки напред со нозете и паметот,заборавајки на душата и срцето...

Мојата бескрајна среќа е да бидам таму... со тебе...

Посакувам да можев времето да го вратам назат.Немоќна сум да се справам со времето,со настаните ,емоциите....Да можев ќе вратев се од ново.Сакаќи да те доближам јас те одалечив од себе.Некогаш блиску до душата,внатре во умот,во мислите секојдневно ,неизбежно како навика...Сега ,сега далечен ,недостапен. Неиздржлива е оваа потреба за повторно да видам збор,два онака безвеза кажани.
``И од каменот студен да те гледам,иста желбата ке биде.``

Најдостојните луге секогаш се осамени...

Изменето од zverka_ - 29.Март.2015 во 22:53