Ваша поезија

ОСТАЈ МИ ГИ КУЛИТЕ


Остај ги кулите на мојата светост
Во нивните ѕидини и мојот живот е вѕидан;..
Внимавај стапалото кај го ставаш
Кога по ѕидот стамен се качуваш,
Камењата се лизгави од солзите
На неистребените - нескршените
Што ги победија вековите – оковите
со оружје од вреки сол што јаде;
внимај и на длапките ,што така личат саде,
очи се тоа угасени, сониште недосонети
во небото над нас истечени;
усти зинати, ветрот на маката им да го соберат
за да ни го завештат како откровение за себеси...
Не мавтај возгорден со барјакот на срамот
Дури високо го креваш мечот на поробувачот
истиот што главата на прадедоти ја спастри
и ги обесчести сите наши прамајки
сите наши прасестри и нашите праќерки...
тргни го превезот од очите на заблудата
опул фрли на кулите силни, надвременски
див пркос на времето невремено
што не сотрува од памтивек до недоглед,
од недотекот до неистекот...



Изменето од majstorce62 - 17.Март.2008 во 21:04

Vo utroto ko po obicaj gnasno
vo zivotot si gledam so odvratnost strasno
zaebancii kolku sakas
mizerii i gnasi,
dali nov krug na sranja se talozat,
a ti velis sakaj me,
a dur da dojdam do tebe
 dur da te gusnam
za lopata moram da se fatam
lajna za zacistam mnogu
koi na planina licat
svetkavi vo svojata kafenost.
Kafeni lica me druzat,
a ti se gubis  na cistinkata,
se podigam na prsti zaludno da ti mafnam
iako znam i navidum sum svesen
za seta nasa zaludnost i naivnost.
Velis samo nie sme vazni
a pogledot od casovnikot ne go trgas
i od raka ogledalceto ne go ispustas,
a jas velam deka samo ostrov pust
moze problem da resi
dokolku se obideme
dokolku se osmelime.

THE WALLS SPEAK

The penitentiary
No real home for me
I've been here for the longest time
Did not commit a crime
I'm here because I was the only so-called criminal they could find
Because justice is blind
I'm in a home that's not mine

In the pen
They kill again and again
Here there are no friends
Except the walls
Who tell it all

Soon they will come for me this I know
Cause the walls of my cell told me so

My jail cell
I wonder have i died and gone to hell
Soon they will come for me this I know
There is no escape,no where to go
I know this because the walls of my cell told me so

I haven't eaten
Cause I don't want to be poisoned
Everyone is an enemy in prison

Except the walls who tell and listen

I can't take a shower
They would outnumber me in a fight

Can't sleep at night
Cause if I sleep
Someone will come in my cell and cut me deep...



...My cell I try not to leave that much
Here there is no one to trust

All this I know
Because the walls of my cell told me so

I hear the walls speak
They speak
Information they leak
They tell me someone creeps
The walls tell me I'm about to die
No i'ts not a lie !
The walls tell me I'm about to die
No it's not a lie !

They say
"It is true
They are coming for you
No where for you to hide
You're about to die"

I yell,"NO IT IS A LIE"!!!

They said,"Your only escape is suicide."
Good By.

АКо


АКо, ќе се роди ден,
ќе дочекаш
да бидеш горе,погоре од сите
да судиш, та да пресудиш,
без да обвиниш,     
без да иследиш,
оти обвинението е старо
а сепак незастарено.

АКо, ќе се роди ден,
ќе дочекаш,
ќе прозбори се што не зборело,
ќе прогледа се што не гледало,
доказите никој не ќе ги бара
никој во срцето нема да ти ѕирне,
оти во очите ти пишува се,
сите темнини и сите светлини
се пресликани на емулзијата
на нивната неизменетост.

АКо, ќе се роди ден,
ќе дочекаш,
и меч ќе искалиш од солзите на гордоста,
за сите презрени по пат што ги сретна
за сите отфрлени и сите заборавени...
Но ќе имаш ли сили
да го пресечеш јазолот на крвта
сметките да си ги наплатиш?



Изменето од majstorce62 - 17.Март.2008 во 09:42

majstorce62 напиша: Quentin напиша: (500-тиот пост нека биде обраќање кон сите поети на Ваша поезија )       Љубоморат ли ѕвездите што се толку осамени додека ние се гушкаме со емотикони и со прсти осветлуваме полиња и души, невидливи за очите и недофатни за рацете? честит 500 пост. убаво го искористи

Thanks

(500-тиот пост нека биде обраќање кон сите поети на Ваша поезија )      

Љубоморат ли ѕвездите што се толку осамени
додека ние се гушкаме со емотикони
и со прсти осветлуваме полиња и души,
невидливи за очите и недофатни за рацете?

СРЕДБА

Го сретнав збунет
На интернет
И ми рече,
- Остај ме чоече
Ми ги нема чевлите,
- Како ти ги нема,
Што ти е тоа на рацете?
- Тоа се очила,
А зошто не ти се на очите?
- Оти ми останаа на главата
- Па кај ти е главата?
- Не сака да се дели од умот
- Море чоече,а умот, кај ти е тој?
- Го оставив крај срцето.
- А срцето
- Ми го згази една со новите чевли
- Па земи и ги чевлите
И ќе имаш нови чевли!
-Што ќе ми се чевли,
Ми смрзнаа ушите...