Ваша поезија

По тебе

По тебе,
со памук ќе ја натопам смртта
и ќе ја размачкам по душава.

Од ехото ќе барам
да ми ја врати твојата песна,
а од облаците – твојот лет.

Од усниве ќе барам
да ми ги вратат твоите бакнежи,
а од телово – твоите прсти.

Од ветрот ќе барам
да ми ја врати твојата коса,
a од Бога и земјата...
да ме вратат мене,
за да ти ја слушнам песната,
да ти го видам летот,
да ти го возвратам бакнежот,
да ти го сетам допирот,
да ти ја погалам косата...

ФЕНИКСОТ НА ДУШАТА

Со брзината на темнината,
сомнежот извира од длабочината на моето несигурно срце.
Се населува во хаотичната хармонија
на неспокојната душа, бавно, спокојно, брзо, стихијно…

Ме претвора во пепел…
Навлегува во неосветлените делови
на мојата разнишана свест,
молневито ја зазема мојата свесна потсвест…

Дали да се борам?
Дали да фрлам вода врз веќе згаснатата душа?
Дали навистина душата е угасната?
Или само жарот нејзин е нагризан од влагата на сомнежот?

Не знам…
Можеби…
Сигурно…

Одненадеж, молскавично фениксот на душата се издига над пепелта.
Блеснува со својата светлина на
чистото, невиното, неизвалканото, речиси совршеното
и ја осветлува душата во згаснување.

Сомнежот одеднаш се огледува во огледалото на реалноста
и го добива својот конечен лик.
Можеби не е совршен, можеби е виновен, можеби е извалкан…
Но тоа е ликот на душата.
Ликот на вистинската душа.
Ликот на вистинската просветлена душа.

ДОЖДОВИ
Исушен,
опустошен,
извор натлачен -
Корито зинато во недогледот...
Дождови:
Кисели
Благи
Солени...
Дождови од тага
Од пелин
Од медовина –
Било какви...
               Има ли небо да ги најдам
Да ги истурам -
Изворот да го надрочам
Реките да ги разгргам,
Коритото да се наполни
Да се слеам во езерото -
Повтор да се прелијам .

Тој и таа (јас и ти)

Тој од љубов ги спои земјата и небото,
и ги најде најубавите зборови за да ја опише.
И пак не успеа да ги раскаже нејзините очи.

Таа од љубов ги преплови сите океани,
и ги стиши сите морски галеби за да го сонува.
И пак не успеа да го најде во потсвеста.

За тебе ги составив двете синила,
воденото и небесното,
за ти да ми се вратиш со виножито.
Ми се врати како капка роса
на бел олеандер,
а јас бев проклето сонце што
сака да те има само за себе.
Цветот те пушти да испариш кон мене,
знаејќи дека утре изутрина пак ќе му се вратиш.

Тој, за солза во животот што не беше чул,
првпат горчливо заплака.
Таа немо го гледаше додека шините
ја цртаа далечината меѓу нив.



Изменето од Quentin - 20.Март.2008 во 07:02

Povtorno isto i maloumno,
definitivno i ekstremno.
lekcija za stalno,
a se nadevav deka gresam.
No losoto odaleku go poznavam
i mirisam,
zosto vampirot vampir sekogas prepoznava
a goren sum mnogu i so bezbroj luzni
za taka lesno da me ulovi.
Zamena za nerazbiranje
e sopstvena glupost
demnejki dur ligi tecat
da zeme ona sto nikogas da go dosegne nema.

А што сонуваат другите?

Од меѓувремето
на подемот и падот
сме дел.
Оставени да крстосуваме
безидејно и наврапито
како ќеса препуштена
на ветрот.
Ги одделуваме едни од други
нивите,куќите,собите,
а под нозе некоја мравка
ни држи лекции за
слободно движење во просторот.
Ќе живееме гладни за љубов
додека две ластовици умираат
една по друга
без да ги погледнат трошките
од лебот на нашето сожалување.

Ние барем сме поети
што сонуваат да бидат
надживеани од стих!
А што сонуваат другите?

  за Збунет

Изменето од blueprayer - 18.Март.2008 во 23:18