Ваша поезија

Прашина

Ние сме прашина што случајно паднала овде,
по судирот на далечни светови.
Со поглед упатен кон ѕвездите
што никогаш нема да ги достигнеме,
ја забораваме гравитацијата
која смртно го мрази летот на нашата фантазија.
Потскокнуваме на секој непредвидлив шум,
се стресуваме од секоја невидена глетка,
ги сожалуваме пеперутките,
несвесни за сопствената краткотрајност.
Го гледаме животот како конечна отсечка,
што проклето ни ја всадуваат во умот
уште додека сме првачиња,
за да се привикнеме дека се’ има почеток и крај.
А не ни кажаа дека на крајот се’ се сведува
на места што никогаш нема да ги видиме,
на звуци што никогаш нема да ги слушнеме,
на патишта што никогаш нема да ги изодиме,
на луѓе што никогаш нема да ги запознаеме...

locked in the basement
I’m so paranoid I’m all incased and I can’t escape
and when I look up, mothers looking down
and when I wake up, mothers not around

cause if you want you can have
everything that I’ve got
cause if you want
you can take it all away from me
away from me
away from me

Nobodies perfect, but you just can’t see
my life’s a circus that you don’t believe
your sayin’ something but not coming clean
now when I look up mothers livin she’s livin in her dreams

cause if you're unsatisfied well I’ll watch you wave goodbye
cause if you want you can take it all away from me

please don’t come down and see me this way
please don’t come down I’m too afraid
please don’t come down and see me this way
please don’t come down well I’m too afraid

cause if you're unsatisfied well I'll watch you wave goodbye
cause if you want you can take it all way from me
please don't come down and see me this way
please don't come down I'm too afraid
please don't come down and see me this way
please don't come down well I'm too afraid

cause if your unsatisfied well I’ll watch you wave goodbye
cause if you want you can take it all away from me

Jutro svice,
ona se ne mice

OBLIVION

Oblivion !!! Yes I have come forth

Lead I was by fear

Revelations are my hope

Before it I stand

Seeing something I comprehend as insanity

At one I wish to be

I want to join

Yes I have come forth

On the brink,brimstone I stand

Looking downward

Into the realms of a deep pit

Oblivion,I want to be

I want to jump off
Its a pity
A child
Scared child I am
FREEDOM !!!
Before it I stand
My battles are far from won
I want to jump off

Into Oblivion.

AUTOBIOGRAPHY OF A POET

When the sun goes down...
...i like to walk around in dreams at night
and play with thot and emotions till the morning light
what can i do where can i run
i must be dreaming
or going out of my mind.

Мајbe i need to discover
and it cuts me like razor
cause i've seen it all before
so many dreams are on the line
like there's no end of the time.

And when i woke up...
...i look out my window
just truing to count the stars
in each of the signs
and time slowly passes by
waiting for the new down to break.


In those moments of pain
i just know that they're not in vain
when wormt is going down
i like to sit beside the fire
and my heart will never ever get cold
cause you are here with me
watching you sleep...you're looking so sweet.

ОБИД ЗА ГРЕВ


Модри месишта висат од боските на ноќта
Бесонот мавта со камџик над главите
На гладните пци на мојата стрвна душа –
Закана ли е, или потреба насушна
Да го бараат загубениот траг на сите некогашни
Свртници на станицата на последниот воз?

Улиците имаат џебови на стечаен работник
И лилав фустан од тишина што тежи,
Непрокопсан пејач на сренади
Секоја ноќ вади по некое око на светилките,
А никој ништо не му можи
Песната негова плански се раѓа
Кога ќе стивне прашината од метлите на ѓубрарите
И пред лебарите да залајат со старите комбиња
Полни со леб што мисриса на босоного детство...

Улиците имаат уши на работнички во ткајачница
И истинато тело на продавачки на љубов
Што нурнале в сон
сред прегратка од гнасни мисли и мртви идеали
пред замор да ги совлада...
Со чекорот ја развлекувам низ собата песната
Што последен пат ја слушнав во биртијата
Кога имав намера да се измамам сам себе
Дека птиците млади умнраат в кафез...

Улиците сонуваат на перници од фотоалбуми
Во кои фотографиите се жолти како дамнешни спомени
а лицата ја зачувале душата на времето што ги раѓаше
по секое раскрчмување со вчерашната болка...
Модри месишта висат од боските на ноќта
Беесонот мавта со камџик над главите
На гладните пци на мојата стрвна душа,
Над ридот што има контури на обезглавен џин
Завива родилката на новиот ден...

Уште еден задоцнет обид за грев,
Или последователна победа на предрасудите...


Изменето од majstorce62 - 30.Март.2008 во 08:07

За кого ли го чува тоа срце
На кого ли го дава ил ќе го даде
На кого ли мисли вечерва
Дур солзи ми полнеа очи
Валкајќи се во својата несвесно направена глупост
Давејќи се во болката не барајќи помош
Барем вечерва не.
Го осеќам секое отчукување на срцето
Толку јако а толку небитно на некој начин
Како да без него можеме
Како да без тебе можам
Како ли да те опишам
Како одзимач на воздишки туѓи
Како песна недопеана
Како вино неиспиено а се послатко
Како пат неизоден
Како овошје забрането
Како слобода а притвор
Како неоостварена желба
Како копнеж
Како сон....
Како се мое а толку далечно
Како дух постојан а незабележителен видно
Како нешто што сакам да ме чува
Како нешто што ме поседува.