Ваша поезија

Без наслов и без повод,
но со причина


Името ти стои стиснато
на правливи полици меѓу
илјадници отсечени крилца
на мајски бумбари и
тела на комарци, несакајќи
стиснати во книги.
Ти си мало, мало човече.

Знаат со иницијали
да те пронајдат
и еден многуцифрен број,
а никој за мирисот на кожата
и цврстината на прегратката,
никаде не остава писание.
Ти си мало, мало човече.

Те кријат по канцелариски фиоки,
меѓу празен муабет и шолја кафе,
оти гледаш низ нив,
- стутканите чиновничиња,
што не научиле да ги наоѓаат
големините кои од невообичаени
длабочини знаат да се кренат.

Има ли потреба да повторам,
дека во нивните очи
си мало, мало човече?





Изменето од Quentin - 21.Април.2008 во 00:27

Ima uste nesto,
sosem nesto nadvor
i tolku vnatre
sto ne smee den da vidi,
nesto sto se nadzira,
nesto sto se krie
vo temnica najcrna
vo senka najladna,
svatlivo,
no nerazbirlivo.
Nesto sto odeluva i dvoi
licejki na igracka so ivici ostri
krvavi prsti sto ja drzat
ofkajki od bolka
do nem ocaen krik
skrien
bez da smee da se cue,
bez da smee uteha da pobara

Версус

Со сета почит
Кон умот и мудроста
Искуството и добрите намери:
Да не гледаме од високо
Кон радоста и лудоста
Со микроскопи и камери.

Дал` човечки е да сакаш да леташ,
Ил` подобро по земја да лазиш,
Смее ли некој да суди?
На кој кантар се мери разумот здрав
и колку е дозволено
да бидеме луди?

Ако реалноста ве боли –
Лудоста е анестезија.
Љубете ја мудроста,
Но поезијата е – Поезија.

maria_magdalena напиша: Вистината често во пенливото вино знае да се скрие. Па тогаш кога сите бариери како кула од карти ќе се срушат, кога на плеќи сиот свет ќе ти се потпре, ќе сватиш дека ти си ти а јас сум јас, и не сум јас тоа што сакаш ти јас да бидам, ниту пак си ти она што те замислувам јас. Сурово, нели?

Milo moe,
kako da ti kazam,
ne odi,
milo moe,
moram da te pustam
a partali od dusa moja ispagaat
dur vreskam do ladni resetki,
a cuvarot zadovolno se kezi.
Crno sonce sega me gree,
so krvavi dlanki
grafiti ispisuvam
ime tvoe,
kaliografija
i vecen zbor
spoieni vo edno
kako i sto bese
pred da postoime.
Te galam po obrazi
ti i ne znaes,
te baknuvam nasekade
nikogas nema da znaes.

Сиромашен сум.
Водата што ја собирам
во стари тенџериња
е страста што надоаѓа
како пороен дожд
и ми ги совладува
порозните мисли.
Старата куќарка со
пропустлив покрив
ми е телото што
нема сила да им
каже “не”
на злокобните сили
и нечистите копнежи.
Мувлосаниот леб
што го чувам на
искршеното масиче,
ми е срцето кое
се повеќе трули
со секој изминат ден.
Провевот во таа
стара куќарка е
немоќта да се исправам
и да ги затворам прозорците
што ми се поглед кон светот,
во кој сум невидлив,
за Бога
и за себе.



Изменето од Quentin - 14.Април.2008 во 18:27

Quentin напиша: Бездушник Како кошула ја исправ душата во леген. Ја триев, ја виткав, ја цедев... Црната вода им ја фрлив на мршојадците, нека се напијат горчина, нека сркаат гревови, стари одрекувања, неискажани мисли, неисполнети ветувања... Ене ја душата, ја оставив да се исуши на ветрот. Страв ми е. Се плашам да ја вратам во телово, така бела, проѕирно невина, исчистена... Оти ѓаволот настрвено ги чека таквите души, да ги распара со својата лигава муцка. Ја оставам душата да се лула на ветрот. Вие оправдано наречете ме бездушник.

  Bravo, prekrasno


Изменето од Freya - 13.Април.2008 во 21:19