Окупација од Бугарската војска 1941

чоли напиша: Не ти ли се струма што си постнал од умрел писмо? Тоао писмо баба Ценка Тутевска е публикувала во Утрински весник на 16 октомври 2006 г. Но видно од друг броj на истиот весник баба Ценка се е споминала 2 години по рано: Не е убаво да се пише од името на мртвите. Грехота е!

Ајде прочитај го некрологот убаво. Оваа жена ќе биде погребана на градските гробишта во Бутел ( Скопје ), а писмото е од Прилеп. Изгледа не станува збор за истата личност.

Platenik напиша: scorpius напиша: Големи докази, нема што... Кинофилм и раскажано од некоj... Многу луге се убиени или мачени за тоа, што се биле партизани, комунисти, антифашисти и слично. Дали има некоj, коj е убит за тоа, дека е Македонец? Значи оправдано било да се убие некој кој бил, партизан или антифашист?! Не во ред да се убива некој кој бил фашист или натрапник бугарски. Ти така ја оправдуваш бугарската окупација на Македонија?!

Рамносметката за периодот октомври 1941 г.- август 1944 г. са убити цивилни лица и партизани - около 200 човека. За истиот период жртви од бугарската армиjа и полициjа около 100 човека од кои 20 са жртви на англо-американските бомбардировки.

За 4 години "Народно-освободително востание" жртвите са по малко од едно средно земетресение.
---
Сичко друго е легенди и митове (и како видим и игрални филми)

Македон напиша: <span ="clsStatijaNaslov">Прилепчани со крв ја натопија слободата</span><span ="clsStatijaPodnaslov"></span><span ="clsStatijaTekst">Веста за уривањето на бистите на нашите другари, учесници во антифашистичката борба, ме потресе затоа што сум жив сведок на тој масакр што се вршеше во касарната во Прилеп, од страна на бугарскиот фашистички окупатор.Ќе говорам за овој настан за да знаат младите луѓе какво злосторство беше тоа. Уште од 1941 година бугарските окупатори почнаа да апсат учесници во НОАВМ. На тоа претходеа неколку судски процеси. На 10 септември 1942 година во раните утрински часови ме уапсија и мене. Во командата затекнав пред мене тројца уапсени. Едниот беше Киро Ќосот, вториот Сока Џигичиќ, а третиот непознат. (Непознатиот после дознав дека бил к*рир и држел врска со одредот "Димитар Влахов"- доказ дека Димитар Влахов не е формиран во 1944 година. Тие денови бугарските окупатори во нерамна борба со одредот, убиле осуммина партизани и заради застрашување на народот ги изложија на плоштадот во Прилеп. Ние тројцата останавме три дена во командандата во една просторија. По измачувањето на секој поединечно, ни наредија да стоиме простум, а зад нас стоеше полицаец и при применување на познатото бугарско тепање ( станува збор за познатото десет удри-едно брои, луѓето кои успеваа да излезат живи, излегуваа како инвалиди, со психички растројства и слично ) не враќаа во просторијата завртени спрема ѕидот да стоиме право. Често пати паѓавме не можејќи да издржиме гладни, тепани, по табаните на нозете. По убивањето на партизаните, ноќта дојдоа бугарските агенти од пијанка и почнаа на самото место каде што стоевме со сета нивна снага да не газат, да не маваат и слично. Киро Ќосот почна да повраќа крв. Сотка Џигиџиќ на кого рипаа со сета сила, речиси беше полумртов. Другиот ден донесоа уште три девојки, монополски работнички: Добрица Јордановска, Боца Ивановска и Горица Атанасовска. Откако и нив му го удрија познатиот бугарски ќотек, сите во камион не натоварија и не однесоа во прилепската касарна. Во касарната не сместија во една мала соба, а преку тенкиот ѕид кај што беше мачилиштето с? се слушаше. Таму веќе биле натискани во собите околу 80 затвореници. Истиот ден во мачилиштето почнаа со тепањето. Полицискиот началник Коцарев беше главниот тепач. Не тепаа со врзани нозе по табаните потоа во кофа со ладна вода ни ги ставаа нозете да се освестиме. Применуваа и горење со цигари по нашите тела и како пачаври не кошкаа по нозете. Така, сите нe мачеа сe до 19 септември 1942 година. На 19 септември 1942 година, однесоа една група на стрелање. Деветнаесет прилепчани се стрелани на местото каде што беше поставен споменикот. к*ртулија двајца другари, покривајќи се под телата на убиените, Петко Велковски и Тоде Ристевски. Тоде доживеа психичко растројство, а Петко за овој настан има пишувано за нашата историја. (Пред неколку години Петко почина). Чекавме што ќе биде со нас.Воениот суд не можеше да оформи процес за судење оти немаше признавање - херојски го издржавме ќотекот. Затоа беа одлучиле да не интернираат во логорите во Бугарија. Девојчињата не однесоа во логорот Свети Николе во Асенов град, Бугарија, машките (54), во Еникеј - Крсто Поле, Ксантиско. Беше рано сабајле на 22 септември 1942 година, кога не депортираа. Многу од прилепчани не плашејќи се од полицајците и од нивните пендраци дојдоа на железничката станица и ни подаваа, некои пари некои храна. Не качија во вагони за превоз на добиток и така затворени без вода и храна продолживме до наведените логори каде што повторно бевме изложени на малтретирање, но тоа е посебна приказна. Во логорот останавме околу година дена. Сега размислувам и се прашувам кои се овие луѓе, нелуѓе што го направија овој вандализам. Јас го знам прилепскиот народ како мирољубив херојски, патриотски народ и дека ги цени жртвите што ја дадоа својата младост за ослободување на Македонија. Крвта на овие другари за сите загинати е соѕидана во темелите на оваа земја. Историјата никој не може да ја бриши. Таа останува, има свои корени. Поради сите овие настани што ги спроведе бугарскиот окупатор во Прилеп 1942 година, ние борците од НОАВМ ја нарековме крвава година.-------------------------------------------------------------------------------------------Еве нешто за стрелањата во прилепската касарна, како објаснение на сликите кои ги постирав за тамошните стрелања.Тоа што е болдирано и закосено е мое објаснение.</span>

Не ти ли се струма што си постнал од умрел писмо?

Тоао писмо баба Ценка Тутевска е публикувала во Утрински весник на 16 октомври 2006 г. Но видно од друг броj на истиот весник баба Ценка се е споминала 2 години по рано:



Не е убаво да се пише од името на мртвите. Грехота е!

Големи докази, нема што...
Кинофилм и раскажано од некоj...
Многу луге се убиени или мачени за тоа, што се биле партизани, комунисти, антифашисти и слично.
Дали има некоj, коj е убит за тоа, дека е Македонец?

Бугарски геноцид во Македонско село

чоли напиша: Македон напиша: чоли напиша: Истината според МПЦ: Но, овој храм најмногу настрадал од несовесното и безбожно однесување на оние кои го изгореа повеќе од пожарот и од оние кои на него удрија посилно и од земјотресот.Околу овој храм присутна е невидена противречност: истиот бил подигнат во време на Османлиите, во време кога со Скопје и со Македонија владееле друговерни, а бил урнат во солидарно Скопје и во слободна Македонија! Значи пак некој го запалил, ама после тие другите правеле што правеле. И прочитај дека бил урнат во солидарно Скопје, што значи се мисли на тоа што остана од него... Ами да питаме негово светеjшество г-н Стефан коj е запалил храмот и имало ли е грабеж?

Не, Неговото Блаженство, Архиепископот г.г. Стефан бил мал и не бил во Скопје, ама ете, еден Архиепископ, неговиот претходник, г.г. Михаил бил сведок на настанот.
Сепак, можеби така е најдобро ( иако ниту овие сведоштва не може да ги ставиме под тепих ), да се праша некој дали се чува нешто во МПЦ, јас ќе пробам да видам, познавам луѓе, дел од МПЦ, можеби би знаеле, уште вечерва ќе пишам на едни мои блиски пријатели, па ќе видиме тие што ќе најдат, ако успеат нешто да најдат, одма ќе поднесам извештај овде.

чоли напиша: Истината според МПЦ: Но, овој храм најмногу настрадал од несовесното и безбожно однесување на оние кои го изгореа повеќе од пожарот и од оние кои на него удрија посилно и од земјотресот.Околу овој храм присутна е невидена противречност: истиот бил подигнат во време на Османлиите, во време кога со Скопје и со Македонија владееле друговерни, а бил урнат во солидарно Скопје и во слободна Македонија!

Значи пак некој го запалил, ама после тие другите правеле што правеле. И прочитај дека бил урнат во солидарно Скопје, што значи се мисли на тоа што остана од него...