Ваша песна,состав или што било напишано

Снегот идит
мрсули течат
ќе се санкаат велат,
а ја ?
Кој сум па ја ?
Не сум мрсул
не ме збира
кај сум влегол
не излагам
ама бетер од мене има
ме шијат
ко сингерица бесна
на што се сведе
никој мрсул да биде неќе
да си оди со гордост
на снегот да се санка
ко вошки на топло
зинале да бидат.
Да соберам сили морам
мрсул да бидам
гордо кон свет да излетам
да се санкам
да се смеам
ко зелен на бело.

Се прашуваше зошто му е сето тоа потребно...
Зошто?Но,еден ден свати.Таа беше олицетворение
на неговите одамна заборавени соништа.
Во нејзините очи тој ги прочита сопствените
илузии и стравови кои некогаш одамна
копаа бездни по неговиот ум.
И сега излекуван од самиот себе,
тој сакаше да и покаже ,да види и таа,
да го спознае него во себе,да го прифати
таков каков што е и да свати дека таа е
всушност неговото второ ЈАС.
Сакаше да ја научи како да си ги научи
нејзините маани и доблести,да ги спознае,
да ги свати и прифати такви какви што се.
Да допре до нејзините скриени желбии да научи
јасно да ги изразува и да ги искажува без страв,
срам и каење.
Му успеа!Таа почна да се прифакја себе,
да се гледа со сосема други очи.Почна да го сака
секој дел од себе,секоја мисла,секој збор.
Патоказот до вистинскиот пат беше тој...
со сета негова убавина,смиреност и интелигенција.
Неговиот мудар збор беше секогаш присутен,
не за да и покаже,да и сервира,не...
тој само и укажуваше на нештата и ја поттикнуваше
да нурне длабоко во себе и да го најде
и извади на површина,тоа што таа веќе го имаше во себе,
го знаеше.Само требаше да свати дека се е тука,
се е дел од неа,се е таа самата,само треба
да почне да биде онаа вистинската,
да почне да се однесува така како што сака таа,
така како што таа смета дека е најдобро за неа.
Иако неговиот збор секогаш беше посилен од нејзиниот,
сепак не превладуваше.Само полека ја будеше,
и ја тераше слободнода му ги каже и искаже
своите зборови,мисли,желби...
Понекогаш знаеше да биде груб,бескруполозен,
а сепак таа сметаше дека и тогаш е прекрасен.
Дури и во тие моменти го сакаше секој негов збор,
иако као ножеви ја бодеа нејзината душа,сепак
ги будеа заспаните чувства.Дури и тогаш го сметаше
за напрекрасаната личност која некогаш ја запознала
во нејзиниот живот,и со која сакаше да биде и да остане,
без разлика колку тоа ја болеше.
Оти свати дека болкат значи дека е жива,чувствува.
Сигурен во себе...елегантен...инспиративен...
спонтан...многу зборови и се вртеа во главата
кога пробуваше некогаш да си го опише на некој начин.
Во неа предизвикуваше бура од мисли,
вулкан од чувства,букет од желби...
Посака да го има повеке,поинаку од дотогаш.
Посака да го допре,да го гледа во очите,
да го почувствува малку поинаку.
Посака...и му се предаде...А чувството...
Прекрасно ново искуство за неа...

Изменето од butterflyM55 - 17.Февруари.2009 во 19:06

Гледај ѕвезди
гледај месечини
гледај убавини
гледај се себе
како јас што те гледам
ќе останеш без здив
нема да ти треба
има доволно
за нас двајца
повеќе од многу животи
залудно минати.
Полни очи ѕвезди
полни раце магија
во тебе гледам
зошто постоиш заради мене
каде откривам
дека заради тебе постојам
каде го наоѓам се она
што не знаев дека го имам.

......Времето минува...си тече.Слоевите се таложат,се множат.Пајажините се кинат...се заменуват со нови.А таа...Чека.Чека некој да се сети дека и таа има душа.Чека некој да се сети и да ја земе книгата во раце и со љубов да ја пие нејзината содржина и да ја разбере нејзината душа.Но,ништо не се случуваше.Чувствата и слабееат,и отапуваа.“Веќе никој нема да ме открие...Никој нема да ги открие моите вистински вредности“...И пролетуваше брза мисла.А не сваќаше дека всушност самата си го одбра патот на самосожалување и дека всушност таа беше која бега од луѓето и се оддалечува од нив,од околината.
Толку многу се сожалуваше себе си и својата судбина,што заборави на светот,на туѓите чувства и дека уствари таа беше таа која ги заборавила вистинските вредности,па дури и своите ги беше подзаборавила.Слепа за се и за сите околу неа,си ја чуваше наталожената прашина во душата,оплакувајќи си ја судбината чекаше....бараше...да се појави некој кој ќе ја спаси.
Одеднаш...нечии очи ја забележаа.Нечии раце ја подигнаа и полека,нежно,понекогаш по малку грубо и остро,но сепак добронамерно,слој по слој ја чистеа прашината која веќе ја беше променила бојата на кориците.Почна да ја открива нејзината внатрешност...полека,но сигурно.Збор по збор.Реченица по реченица.Страница по страница...и гледа..Под ветвите корици скриена страст.Желба за љубов.Желба за живот.Душа која чека да биде откриена.Тело кое чека да биде разбудено.Жена која чека да биде сакана.
Отпрвин се спротивставуваше,даваше отпор.Но реши да ја прифати “играта“ која и беше понудена со голема резерва и скептицизам,а подсвесно ги слушаше внатрешните гласови кои и кажуваа да не бега,да остане и да види што се крие под сенката на пишаните зборови.
Се однесуваше како мало рането девојче,кое не добило доволно внимание или не ја добило посакуваната играчка.Па таа и самата уствари незнаеше како треба да се однесува,правеше онака како што и кажуваше срцето во моментот.Успеа до толку да го испровоцира,иако ненамерно,што го доведе до ситуација да почне безмилосно да и кажува која е всушност таа,што крие под дебелите корици.Но не замина...остана со неа.Решен беше да истрае до крај.
Со неговата интелигенција,искреност,истрајност и цврст карактер,почна да ги менува пишаните зборови.Буквите од крути,остри,искривени,почнаа да стануваат убави,меки,правилни.Пишаниот текст кој наликуваше на “Смрзнатата долина“,почна да запролетува.Почна да се претвора во прекрасна зелена ливада,расцутена со цвекиња во најразлични бои.Дрвја со големи зелени крошни кои трепереа под тивкото ветре на нејзините чувства и ја милуваа со својот допир.Пеперутки разлетани на сите страни го дразнеа нејзиното тело и го повикуваа на љубов,нежност и емоции.Емоции кои одвај чекаа да испливаат на површината.Песни на весели птици слушаше и тие и го враќаа еланот и свежината,и ја водеа кон самоспознавање.Почна да се спознава себе...другите...и се околу неа што ја опкружуваше.
И сето тоа беше предизвикано само од две прекрасни очи кои и даваа сила,моќ.Две прекрасни раце кои сите емоции и скриени желби и ги откопаа од длабочината на нејзините тајни одаи.Страста исплива на површина како бран насред море.Мешавина од чувства се меша во неа како ураган.Храброст,страв,љубов,омраза,среќа,несреќа....Сето тоа излезе надвор од вулканот нејзин и како силна лавина се разлеа наоколу.Го истопи мразот до последен милиметар и ја претвори во она што таа одамна не беше била...Убава,силна,емотивна и страстна жена.
Иако тој не беше секогаш во нејзина близина,таа знаеше дека е со неа.Го чувствуваше неговото присуство скоро колку физичка болка,и знаеше дека нема да ја напушти.“Тука си....се бориш со мене...иако немаш директен контакт со мене“...беа зборовите кои често си ги вртеше во своето главче,како да разговара со него.Го чувствуваше силно,не сакаше да го пушти,а свесна беше дека воопшто не е нејзин.Тој си е свој.
Чувствуваше понекогаш болка од неговите камшици на вистината,камшици на освестување и нејзино враќање во реалноста,но посилни и беа емоциите,и знаеше,свесна беше дека тој тоа го прави за нејзе.За нејзино добро.Затоа си вети дека ќе издржи.Понекогаш си ги поставуваше прашањата “А што тој добива со тоа што мене ме трпи?“...“Која е уствари неговата добивка од сето ова?“,но бргу свати дека неговата добивка е уствари она самата,нејзиното освестување,нејзината преобразба,во која тој уживаше.Уживаше во секој миг со неа,затоа што ТОЈ така сакаше,затоа што него го исполнуваше тоа и го правеше среќен.А таа...таа уживаше во слободата на своето тело која ја почувствува после долго време заробеништво,уживаше во животот,уживаше во него,со него...толку беше среќна,и секој миг ко користеше да му го покаже тоа нему.Дури еднаш и му кажа “Остани ми пријател до крај,иако крајот е далеку од нас.Биди ми море од прекрасни чувства,дозволи ми да пливам слободно во него,но никогаш немој да дозволиш мојата глупавост,која понекогаш е тука меѓу нас,да го уништи ова што веќе го имаме“...

Цвет ми подари
и нежно ме бакна.
Ми рече „Пријателски е...“
а погледот го скри.
Зар се срамиш да сакаш?
Не почувствува ништо?
Па горев од желба за тебе
а ти се сврте и замина.
„Врати се...Те сакам“
сакав да викнам,
но само проголтав кнедла
и останав така
со поглед закован во правецот
во кој ти замина.

Мацо

......pepe