Што претставува монаштвото?

Брат Сард, прекрасно објаснето. Навистина е така како што велиш, според моето скромно искуство кое сум го имала во манастир покрај монасите и монахињите.

Господ секогаш да ги пази за да можат да се молат за нас во нашите потреби. Амин!

с нами Бог +

Maran Ata напиша: Убаво изнесени сведоштва дека Господ бара да го подадеме Божјото на Бога.

Велите дека монаштвото е неоправдливо затоа што тие се повлекуваат во манастир е безделнчење и не помагање на лугето но сега јас би ве прашал, што подразбирате овде во помагање и правење добро. Само Харитативната дејност? Значи грижата само за телото, а што бива со душата? И кој може да и помогне на душата и колку „школо“, како што Маран Ата вели, треба за тоа? И нели е поважна поважна душата од телото и Царството Небесно од царството земно?
А ако е така тогаш зошто лично Господ Исус Христос ја укорува Марта која се беше зафатила со многу работи, а ја оправда Марија која го избра подобриот дела да седи пред нозете Исусови и го слуша словото Божјо. Нели Марта работела и помагала, а Марија само седела и ништо не правела? И зошто тогаш ГИХ го опоменува Јуда кој се грижел за сиромасите и ја укорил жената која го растурала тоа скапоцено миро по нозете Исусови. Нели и во овој случај едното е грижа (без разлика каков бил Јуда, сега дискуираме за размислувањата) и што значат Неговите зборови дека сиромасите ги имаме постојано покрај себе а Синот Човечки не. И уште, зошто, повторно Самиот Господ Исус Христос, откако на богатиот младич му рекол дека за да наследи живот вечен е доволно да ги исполнува заповедите и откако овој побарал нешто повеке му одговара дека ако сака да биде совршен треба да остави се продаде на сиромаси и врви по Него?
Внимавајте само да не се противеме на Божјите зборови и постанеме Богоборци, оти проблемот не е во Него туку во нас. Во тоа што за жал ние како луге, и како цивилизација имаме многу отстапено од Него и вистината и во нас се испревртило гносеолошкото сетило за познанието на доброто и лошото. И да не порекнеме една плејада монаси и свети отци, кои својот живот го положиле за Христа и своите ближни , правеле и до ден денес со силата на Божјата благодат, прават добро на луѓето кои молитвено и се обракаат. Ова е сведоштво. И те молам Евангелисе, не го споменувај повеке тој екстремен и единствен пример, туку отвори го твојот видик пошироко а и за тоа има одговор. Одговорот би го поставил најпрво во вид на прашање. Дали некој од нас ке издржи еден час затворен во бунар а да не прашувам за денови, месеци или 10 години како овој свет Отец на кој и Господ му го потвдил неговото дело и го примил како Богоугодно давајки му неговите мошти да не бидат распадливи и смрдливи, кави што нашите ке бидат, туку непаспадливи и миризливи. И познавам еден монах кој порано многу сакаше да шета и кога овој на својот татко му рече „ Ке одам в манстир“, татко му му одговори “ каде може тебе да те задржи едно место? Тебе Македонија ти е мала, сега ќе еден манастир ќе те задржи“, но подоцна кога виде дека овој ес ериозен и седи в манастир се убеди и самиот. Тој исти монах сега е веке повеке од 10 години во манастир. Значи, работите не треба да ѓи гледаме надворешно. Ако е тоа факт, тогаш мора да има некоја „сила“ која го задржува монахот на едно место. Тоа не е разочараност од љубовта, тоа не е неуспех, или се што е привремено и еден ден ке помине, тоа Госпосд. Љубовта кон Него и ќе казам, љубовта и кон бложните.
Простете и помолете се за мене грешниот и преостете ако некој се најде повреден (Евангелисе), немам нижто протин никого, туку само си го кажувам моето мислење и не се сложувам или се сложувам со тушото мислење а секого се трудам да го сакам.

Со почит,
(Не)опитен

п.с. подоцна ке се обидам да внесам текст од некој вистина опитен во областа на монаштвото

31. *И дојдоа мајка Му и браќата Негови, па, стоејќи надвор, порачаа да Го викнат.
*Мат.12,46; *Лука 8,19;
32.
А околу Него седеше народ. И Му рекоа: <Ете, мајка Ти и браќата Твои, и сестрите Твои, надвор се и Те бараат.”

33. А Он им одговори, велејќи: <Која е мојата мајка, или кои се браќата Мои?”
34. Па, како ги погледна оние
што седеа околу Него, рече: <Еве ги Мојата мајка и Моите браќа.

35. Зашто оној, кој ја исполнува волјата Божја, тој Ми е брат, и сестра, и мајка.”

Мајмунче, јас немам видено ти да направиш нешто добро, дали треба да имам лошо мислење за тебе и за целото твое семејство?
Што е со идејата дека луѓето се створени добри?
Што е со десетиците примери кои ги наведовме тука (доста конкретно опишани при тоа)?

Mонаштвото и бракот

Бог го благословил бракот, најпрво во Рајот, а потоа на свадбата во Кана Галилејска. Во бракот две души се едно, две тела се едно, „неразделно и слиено“. Бракот го скротува сладострастието, а со умножувањето на човечкиот род се умножува и бројот на оние кои можат да го примат Христовото Евангелие и да се спасат. Затоа, бракот е символ на врската помеѓу Христа и Црквата. Освен брачната, сопружничка врска, постои и друг пат кон Царството Божјо – тоа е патот на монаштвото. Монахот се откажува од бракот не затоа што го презира, туку затоа што сака со сето срце, со сета душа, со сето свое битие да Му служи и угодува единствено на Христа. Негова сопруга е покајанието, а деца му се молитвите и воздишките за Царството Небесно. Меѓутоа, и монасите и брачниците имаат исти христијански идеали, од кои највозвишениот е задобивање на Светиот Дух и вечно заедничарење со Светата Троица. И монасите и мирјаните мораат да го сочуваат целомудрието: монасите воздржувајќи се од брачните прегратки, а мирјаните-сопружници, останувајќи си верни еден на друг и воздржувајќи се од тие прегратки по договор во текот на посрдечен и позасилен пост и молитва. И жителите на манастирите и брачниците треба, чистејќи го своето срце и измивајќи го од се што е грешно, да напредуваат кон очистувањето од страстите. Бракот мора да биде чесен, а брачната постела непорочна (Евр. 1, 4 ). Ревнителите на монаштвото, каков што бил Св. Атанасиј Велики, во исто време се и бранители на бракот: „Блазе му на оној кој во младоста, слободно избирајќи си себеси брачен другар, ја употребува природата за раѓање на деца“. Црковните канони се јасни: „Кој води девствен живот заради Господа, па поради тоа се вознесува пред оние кои се во брак, нека е анатема“, вели 10 Правило на VI Вселенски Собор. Според тоа, патиштата се различни, но целта е иста. Епископот будимски Данило преку споредба ја објаснува целта кон која се оди до врвот на планина, на која верните ги чека Христос. Откажувајќи се од бракот и избирајќи го манастирот, монахот е сличен на планинарот кој до врвот стигнува по покусиот пат, по пострмниот и поопасниот, качувајќи се по карпите и бездните. Оженетиот човек оди по заобиколениот пат, возејќи автомобил; крај него се жената и децата. Оженетиот му се восхитува на монахот, на храбриот планинар кој го ризикува животот по карпите на осамеништвото и одрекувањето; монахот пак, му оддава почит на оженетиот, зашто знае дека ако домаќинот ја изгуби контролата над својот дом, ако го испушти духовниот волан во себе, целото семејство ќе биде повредено. Тоа значи дека домаќинот одговара и за својата сопруга и за своето потомство, додека тој, монахот, одговара само за себе. И едниот и другиот на врвот ги чека Господ, помагајќи им да ги совладаат искушенијата и да влезат во Рајот.

Како што рече свети Макариј Велики: „Не бара Господ ниту девојка, ниту мажена, ниту монах, ниту мирјанин, туку бара добра волја и намера, и неа ја прима исто како и делото. По волјата на секој, Он Го дава Светиот Дух, Кој дејствува и управува со животот на секој што сака да се спаси.

Маран Ата, да речеме некој ти згрешил, никој од неговото семејство не си видел да прави добро. дали ќе имаш добро мислење за нив? не можам јас да ги подржувам монасите кога НЕМАМ видено да прават добро! ок?