Hz. Muhammed - Лав Н. Толстој (затаената книга)

„Вабиса ибн Мабед рекол: Дојдов кај Благородниот Пратеник, а тој ми рече:

-         Дали дојде да ме прашаш што е доброчинство?

-         Да. – му реков.

-         Говорот на срцето. Доброчинство е она за што срцето се сложува да го стори и што смета дека е соодветно. Грев е она што те гризе одвнатре, што буди сомнеж и отпор, дури и безброј фетви[1] да се дадени за да се стори тоа.“[2]

„А кој е Правиот Пат (сиратул-мустеким)? – прашал некој човек. Алаховиот Пратеник му одговорил:

,Мухамед нè оставил на едниот крај од Правиот Пат. Неговиот втор крај води кон рајот. Лево и десно од овој главен пат има и други споредни патишта. На секој од нив стојат луѓе и оттаму ги повикуваат оние што поминуваат. Ако некој заталка по некој спореден пат, тој пат ќе го однесе во оган. Оној што ќе остане на исправниот пат, тој ќе достаса во рајот.‘ Кога Ибн Месуд го објаснил ова, го кажал седниов ајет[1]:

,И навистина, ова е Мојот Прав Пат, па следете го, а други патишта не следете, за да не ве одвојат од Патот Негов.‘[2]“[3]

„Ако некој покаже сомилост кон Алаховите созданија и Алах ќе биде Сомилосен кон него. Прави им добрини на луѓето не гледајќи на нивната добрина или злоба. Прави им добро на другите за тоа да биде пречка на нивната злоба.“[1]

„Немој со лошо никому. Дури и некој тоа тебе да ти го стори и да ги изнесе на виделина твоите срамни дела, грди работи, ти немој да ги обелодениш и да ги шириш неговите.“[1]

„Кога Алах ја создаде Земјата, таа почна да се тресе и ру­ши, па Тој ја потпре со ридови и таа се смири. Мелеците[1] се зачудија на силата на ридовите и повикаа:

- Госодару наш, дали имаш создадено нешто посилно од овие ридови?

- Да, железото. - одговорил Алах.

- А дали имаш создадено нешто посилно од железото? – прашаа мелеците.

- Да, огнот.

- Дали имаш создадено нешто посилно од огнот?

- Да, водата. - одговорил Возвишениот.

- Дали имаш создаено нешто посилно од водата?

- Да, ветрот.

- Дали имаш создадено нешто посилно од ветрот?

- Да, човекот, во моментот кога дава садака[2] и својата де­сна рака ја крие од левата.“[3]

Како што секој си ја пишува историјата од своја страна и свое гледиште,исто така и многу видни луѓе,само поради некои режими и уредувања погрешно се прикажани.

Инаку темата е наслов на книга која ја разбранува јавноста,и како таква е многу интересна,и за читање и за размислување. А тоа што бил Толстој и како тој го завршил овосветското патување најдобро го знае самиот тој,а секако и Аллах џ.ш. ,Кому ништо не може да му помине незабележано.

Poslednite denovi na Tolstoj

Krajem septembra Lav Tolstoj je pisao supruzi: "Moze biti da su ovi mjeseci koji su nam ostali vazniji od svih potrosenih godina, pa ih treba prozivjeti dobro". A upravo je oktobar bio predodreden da bude kulminacija tih posljednjih mjeseci. Ostajalo je samo jos sedam novembarskih dana - bolest, smrt, rasplet...

Prvog dana oktobra 1910. "lila je kisa i bilo je vjetrovito". Posljednje Tolstojeve jeseni vrijeme je bilo neprijatno i turobno. Tog se dana osjecao veoma slabo, ali je, kao i uvijek, mnogo radio: odvajao je knjige za narodnu biblioteku Jasne Poljane. Odusevio se Mopasanovom pripovjetkom "Porodica", rijesio da ponovo procita sva njegova djela i priznao: "Kako me sve te price kopkaju da pisem lijepu knjizevnost!"

Podsticaj oktobarskim planovima, kojima nije bilo sudeno da se ostvare, bili su i slucajni razgovor sa seljakom koji je izgubio posljednjeg konja i pismo od svestenika Dmitrija Trojickog. Cak i snovi.

Radni dan u oktobru 1910. bio je isto tako sadrzajan i ispunjen, kao i sve posljednje decenije. Ustajao je rano, opsluzivao sam sebe, radio i nije odustajao od jahanja, odvazno preskacuci jaruge... Vodio je dnevnik kao i ranije, pisao pisma, obracao se raznim ljudima i, sve u svemu, zivio punim zivotom. U najtezim danima oktobra zivo se odaziva na sve: 24. je, po sjecanju ocevica, govorio o posljednjim novinama u knjizevnosti, politickim dogadajima, raznim zivotnim sitnicama. Doskocice, humor, zainteresovanost za zivot, "zahvalnost za blagodeti zivota" nijesu ga napustali.

Kao i ranije, mnogo cita. Dijapazon interesovanja je neobicno sirok. Ponovo se odusevljava Puskinom, "Silentium" Tjutceva naziva najboljom pjesmom na svijetu, otvorena knjiga Dostojevskog "Braca Karamazovi" ostala je na stolu 28. oktobra...

Kao i uvijek, ne moze da zivi bez muzike. Pocetkom oktobra posljednji put slusa svog omiljenog Sopena u izvodenju Goldenvajzera. Pod tim uticajem, u dnevniku pravi biljesku o velikoj moci umjetnosti, koja tjera na duboko saosjecanje. Zato prava umjetnost prociscava i ujedinjuje ljude. A jedinstvo ljudi Tolstoj je smatrao smislom i ciljem cijelog ljudskog zivota.

Ali, upravo je tog jedinstva nedostajalo tada u Jasnoj Poljani. Situacija u porodici bila je usijana. Sofja Andrejevna (Tolstojeva supruga - prim prev.) slucajno je 12. oktobra nabasala na tajni "Dnevnik za samog sebe", pocela da cita, shvatajuci da postoji tajni Tolstojev testament, sastavljen u julu. Njoj, licnom sekretaru pisca, dugogodisnjem prepisivacu njegovih djela, majci ogoromne porodice, to je izgledalo cudovisno. Jedno za drugim slijede, za oboje teska, objasnjenja. Tolstoj je sve vise opterecen time, ali je zali. "Sofja Andrejevna veoma je uzrujana i pati", zapisace on u Dnevniku. Ali, 20. oktobra saopstava piscu iz Jasne Poljane Mihailu Novikovu da zeli da ode od kuce. "Prozivjeli smo 50 godina u ljubavi, navikli se jedno na drugo, supruga me nikada nije prevarila. Nijesam mogao radi svog licnog zadovoljstva da joj pricinim bol". Ipak, vec kroz cetiri dana pita o mogucnosti da mu se u selu nade "mala koliba". U to vrijeme Sofja Andrejevna zapisuje: "Rijesila sam da vise ne idem nikuda: ni u Moskvu, ni na koncerte... Tako mi je stalo do svakog minuta zivota Lava Nikolajevica, tako ga jako volim, nekako nanovo, kao posljednji plamen vatre koja dogorijeva, da se necu razdvajati od njega". ("Drama postaje istinska drama onda kad u njoj nema krivih" - reci ce kasnije najstarija kcer Tolstojevih, Tatjana Suhotina.)

Tolstoja su 28. oktobra nocu probudili suprugini koraci u njegovom kabinetu i on je "odjednom rijesio da ode". Veoma se zurio, ali joj je dugo pisao, zahvaljivao za "casni cetrdesetosmogodisnji zivot".

Dvadeset osmog oktobra ujutro Sofji Andrejevni su dali Tolstojevo pismo. Procitala je prve rijeci: "Moj odlazak ce te ogorciti", pala u ocaj i bacila se u ledeno jezero. Spasili su je, ali je bila u teskom stanju.

Vijest o odlasku Tolstoja odmah se procula po cijeloj Rusiji. Senzacionalno saopstenje novine su objavile vec 30. oktobra. Svi su se pitali: "Kuda je otisao?" "Zasto je otisao?" Odgovarali su razlicito, cesto tendenciozno: razloge odlaska iz Jasne Poljane svodili su na porodicnu svadu, na povlacenje iz javnosti, govorkalo se cak o isposnistvu, manastiru, vracanju crkvi. U toj kakofoniji nagadanja upozoravajuce su zazvucale rijeci Semjona Skitaljca: "Ne stojte na njegovom putu sa malim, uskim malogradanskim arsinom... Lav Tolstoj je otisao u svijet, jer je svijetu i pripadao".

Jednom je Nehljudov, heroj "Vaskrsenja" otkrio za sebe "veliki, pravi svijet" kocijasa i pralja, zanatlija i seljaka. Odlazeci iz plemickog zivota vagonom trece klase, Tolstoju je "u dusi bilo veoma prijatno". Nije imao odredenu marsrutu, nju je trebalo da mu pokaze put. U Samordinskom manastiru, gdje je zivjela sestra Marija Nikolajevna Tolstoj, gledao je geografske karte, odlucivao kuda dalje: Kavkaz? Bugarska? Voznu kartu je imao do stanice Rostov-Don.

Posljednji dan oktobra Tolstoj je docekao u vozu. Temperatura je naglo rasla. U 6.35 voz se zaustavio na stanici Astapovo. Dusan Petrovic Makovicki, kucni ljekar pisca, koji ga je pratio na putu, izveo je bolesnog Tolstoja iz vagona. Ljudi su ga prepoznavali, skidali kape.

Pocinjao je novembar, koji je zatekao Tolstoja kako umire u kuci sefa stanice Ivana Ivanovica Ozolina. Sljedeceg mjeseca nece biti, ostajala je jos samo sedmica...