Ваша поезија

Milo moe,
kako da ti kazam,
ne odi,
milo moe,
moram da te pustam
a partali od dusa moja ispagaat
dur vreskam do ladni resetki,
a cuvarot zadovolno se kezi.
Crno sonce sega me gree,
so krvavi dlanki
grafiti ispisuvam
ime tvoe,
kaliografija
i vecen zbor
spoieni vo edno
kako i sto bese
pred da postoime.
Te galam po obrazi
ti i ne znaes,
te baknuvam nasekade
nikogas nema da znaes.

maria_magdalena напиша: Вистината често во пенливото вино знае да се скрие. Па тогаш кога сите бариери како кула од карти ќе се срушат, кога на плеќи сиот свет ќе ти се потпре, ќе сватиш дека ти си ти а јас сум јас, и не сум јас тоа што сакаш ти јас да бидам, ниту пак си ти она што те замислувам јас. Сурово, нели?

Версус

Со сета почит
Кон умот и мудроста
Искуството и добрите намери:
Да не гледаме од високо
Кон радоста и лудоста
Со микроскопи и камери.

Дал` човечки е да сакаш да леташ,
Ил` подобро по земја да лазиш,
Смее ли некој да суди?
На кој кантар се мери разумот здрав
и колку е дозволено
да бидеме луди?

Ако реалноста ве боли –
Лудоста е анестезија.
Љубете ја мудроста,
Но поезијата е – Поезија.

Ima uste nesto,
sosem nesto nadvor
i tolku vnatre
sto ne smee den da vidi,
nesto sto se nadzira,
nesto sto se krie
vo temnica najcrna
vo senka najladna,
svatlivo,
no nerazbirlivo.
Nesto sto odeluva i dvoi
licejki na igracka so ivici ostri
krvavi prsti sto ja drzat
ofkajki od bolka
do nem ocaen krik
skrien
bez da smee da se cue,
bez da smee uteha da pobara

Без наслов и без повод,
но со причина


Името ти стои стиснато
на правливи полици меѓу
илјадници отсечени крилца
на мајски бумбари и
тела на комарци, несакајќи
стиснати во книги.
Ти си мало, мало човече.

Знаат со иницијали
да те пронајдат
и еден многуцифрен број,
а никој за мирисот на кожата
и цврстината на прегратката,
никаде не остава писание.
Ти си мало, мало човече.

Те кријат по канцелариски фиоки,
меѓу празен муабет и шолја кафе,
оти гледаш низ нив,
- стутканите чиновничиња,
што не научиле да ги наоѓаат
големините кои од невообичаени
длабочини знаат да се кренат.

Има ли потреба да повторам,
дека во нивните очи
си мало, мало човече?





Изменето од Quentin - 21.Април.2008 во 00:27

Зборови

Останува трага врз цветот
што го посетила еднодневна пеперутка.
Безброј пати повеќе од тоа,
остануваш и ти да буричкаш
по моите сетила,
да бараш катаден да ги преиспитувам
контурите на болката.
Да се растргнувам меѓу вистината и лагата,
секогаш заспивајќи со мислата,
дека втората заради првата постои.
Баш како што јас постојам за тебе.
Да не случајно се променило нешто
во патот на капка вода по дланката?
Да.
Се излизга по рамото, па низ колковите,
додека ги кревам рацете кон небото
и молам за невозможно.
Ги гали модриците по моево тело.
што од твоите зборови ми се оставина.
Ах, тие зборови,
несмасно изработени стрели
што рануваат само ако се
упатени со голема брзина.

чувај ја ноќе портата затворена, гулаБОТ, АКО ТЕ МИЛУВА И ПОД СТРЕАТА ЌЕ ПРЕНОЌИ И ЌЕ ГО ДОЧЕКА утрото...