Ваша поезија

КЛОШАРСКА ПЕСНА
На еден голем човек
чие име од почит ќе го премполчам

Кога ноќта ќе се разлее како мастило
и се ќе загрне во наметка од црн тул,
клошарот го почнува сонот под отворено небо,
под некој мост без кучиња,
без погледи надрочени од презир,
припокриен со потта
на вајстиногласниците
од булеварите,
Собраниските седници,
црнохроничарите
и сите неспоменати сонувачи
и воздивнувачи
по птицата на големото животно признание
што неправедно друг ја фатил
со нивната примка...
Неговиот сон ноќева под нивните големи мисли
а никој не помислил да му го следи трагот
во ноќта со небо скожурено од студ
и ѕвезди без топлина,
под чии светилки ги бара
страниците на својот промашен живот
Тој јавач на болот,
што ги запознал сите осои на човечките души
и сите беспаќа на големата надеж,
катаноќ ги бара недоколваните трошки среќа
во топлата постела на милозната госпоѓа,
што го сожали со кошула од покојниот сопруг.
А знае, ко да го видел со тажните очи
во некое друго време крајот на истата приказна,
дека зората му подготвува бакнеж
што го вкочанува здивот за навек.
Голем човеку,
зарем требаше да ги чуваш солзите
за друг да те исплаче ?


Изменето од majstorce62 - 10.Април.2008 во 01:04

Quentin напиша: Кога... последен пат... вистински... По темни улички задишана те водам, за да го заборавиш патот до мојот дом. Во мракот те бакнувам, но не по усните, од страв да не го запишеш мојот вкус во срцето. Ја растураме постелата со музика, да не ми го запомниш гласот. Твојот кармин ми го прекрива лицето, но, нека е така, барем ликот ми го крие. Трагите од нокти по грбот, нема да ги засенат раните од забоден нож, ниту автограмот што одамна ми е навезен како клетва - ничиј да бидам. Ќе прошепотам во првата мугра, да ме оставиш сам, да те нема... Јас долго после тебе, ќе листам стари албуми, ќе ја барам нејзината сенка по моите ѕидови, ќе го сечам срцево, да ја извадам од него, ќе пијам вино во чаши од кои таа пиела, а ги чувам како што се чува свет грал... Ќе се разминеме некогаш во градскиот метеж, а јас со поглед ќе се прашам себе, и ќе те прашам тебе: Кога последен пат вистински сме биле љубени?

Quentin... WOW... neznam sto da kazam!!!!

majstorce62 напиша: КЛОШАРСКА ПЕСНА На еден голем човек чие име од почит ќе го премполчам Кога ноќта ќе се разлее како мастило и се ќе загрне во наметка од црн тул, клошарот го почнува сонот под отворено небо, под некој мост без кучиња, без погледи надрочени од презир, припокриен со потта на вајстиногласниците од булеварите, Собраниските седници, црнохроничарите и сите неспоменати сонувачи и воздивнувачи по птицата на големото животно признание што неправедно друг ја фатил со нивната примка... Неговиот сон ноќева под нивните големи мисли а никој не помислил да му го следи трагот во ноќта со небо скожурено од студ и ѕвезди без топлина, под чии светилки ги бара страниците на својот промашен живот Тој јавач на болот, што ги запознал сите осои на човечките души и сите беспаќа на големата надеж, катаноќ ги бара недоколваните трошки среќа во топлата постела на милозната госпоѓа, што го сожали со кошула од покојниот сопруг. А знае, ко да го видел со тажните очи во некое друго време крајот на истата приказна, дека зората му подготвува бакнеж што го вкочанува здивот за навек. Голем човеку, зарем требаше да ги чуваш солзите за друг да те исплаче ?

zlaten kavez

Imam se sto mi e potrebno
Sekogas sum napijena
sekogas sum sita.
ne se zalam.

imam i krilja, mozam da letam
samo nemam prostor
prostor, da rasiram krilja i
da poletam, da odletam

Zatvorena vo zlaten kavez
kako nekoj gulab,
sto ceka za sloboda.
Zatvorena za sekogas.

Nemam vise sloboda
Samo ednas da mozam da poletam,
da osetam sloboda
i svetot od gore da go vidam.

СОПАТНИЧКА

Под вреќите на тишината,
барајќи непланирано воздух
и корито
за плачот на првородените деца,
сетив нож во реброто
што сакав да го оттуѓам од мене,
за да те создадам тебе-
сопатничке на сите морнари
што талкаат низ олуите
над морето на бескрајната болка...

Фустанот одамна ти го сошив
од чипка на непроспиени ноќи -
Фустанот твој невестински
згужван е од траќањето
на збеснатите сеништа
на сомнежот
што се распослале како сенки
по патот на неизодот…

Фустанот,
тафраџике моја,
со монистри од светлооки мисли
ти го везев,
за да те најдам во нечија гордост
кога трагот мој
ќе го разнесат некои суви ветришта
низ неплодните ниви на заборавот.


Но, што ќе ти е фустан,
фустан за невеста од ребро напукнато
што ноќева на глочки немирлики
на мостови што ништо не премостуваат?
Во ковчегот алалмиразен молци се накотиле

човекот може само неправди да создаде, а од неправдите да обликува прекрасна уметност на која и се восхитуваме...никој не е како човекот, ниту бог, самиот...

DALEKU E

dalecinta e kriva, jas znam

i ako so zatvoreni oci ja poznavam

dalecinata e kriva

kako reka bistra diva

dalicinata e kriva

 

dalecinata e kriva no sonuvam

na Mesecinata ista zaboravam

deka dalecinata e kriva

strma planina i zima

dalecinata e kriva

 

se okolu nas daleku e

molish splavar da te preveze

cvekje, son, i grom daleku se

i ova nokj kako i taa daleku e

 

se pokraj nas daleku e

molish pesna da te ponese

na mekata treva i vreva bez odek e

i taa nokj kako i ova daleku e