мокар, искинат и доцнев- poezija vo proza

успеав! ја убедив за состанок...
да, денес бил тој ден, всушност, веќе вечер,
не, не доцнев, излегов на време

уште малку и ќе стигнев на автобуска станица...
се сетив, тука во дворот на таа куќа растат прекрасни рози,
ги гледав секој ден, проаѓајќи покрај нив, секој ден..

прескокнав ограда, во темница ја пронајдов најголемата,
лесно се вратив како и што влегов, но лажам, не толку лесно...
скинав дел од фармерките,

но не пречи, ја имав за неа најубавата роза...
на светлината крај автобуска станица видов:
Боже, розата е полна со вошки!

време, време немам, немав и ќе немам, но во близина на станицата 
на тревникот тече вода од несопрен хидрант...
толку се познавам, демек луциден, ја миев, миев розата,

мора, мора да ги снема сите проклети вошки!
трк на автобус, доцнам, наводенет, искинат... 
ме забележа кога се симнав од автобус,

доцнев, наводенет и искинат, но сјаев во лицето,
и’ ја подарив најубавата роза...
седнавме во најблиското кафуле, јас расположен - таа не,

ја гледа розата, забележав и јас , многу од вошките останаа,
црни, малечки, но мене ми личеа на куп црни дупки во вселената...
потоа ме погледна, наводенет, искинат, се насмевна,

молчешкум замина во тоалет со розата...
хм, толку од луцидноста моја!
се врати... розата измиена, сјае , жолта како сонце,

а таа со раскрварени прсти од откинатите трње,
ми рече: никогаш не добив толку убава роза!
прв пат ме бакна...

не верувам дека ќе ја добиев мојата судбина без розата, неискинат и сув!
таа вечер јас бев малиот херој, а таа ...
се извинувам, не ми текнува збор, што беше таа во моментот,

што е и нормално, оти на малите херои не им текнуваат големи зборови...

prevzemeno od nekoj BLOG