Ваша поезија

ЗА МЕНЕ, ЗА ТЕБЕ, ЗА СИТЕ НАС



Исушен корен
- име без значење,
Лоза
- ластерите, чиниш, на број се сите
А никој не ги брои веќе
Никој свенот не им го пули...

Број нема да ги обележи
Во светата книга на родословието:
Воздишките,
Солзите,
Крволеанките...

Сите прекинувања
И обесчестувања на проодот
Им ги запишавме на небото
Оти место за темел не најдовме
И могила не им изѕидавме
Та коските в спокој да им се сплотат
А старите, велат, наши
Мајстори на глас биле...

Сувиот ветер на срамот
Сеуште не носи
По пустите ниви белосветски
- зарем некаде можеме да никнеме...


Што ќе си си
Што ќе ти е сјајот
Ѕвездо неименувана
Заре саде со прест да те покажуваат...

Ако не можеш
Ако не можеме
Во самопочитта да те сочуваме
Жива во себе закопај се
- и јас со тебе,
Срам да не теглиме...

Димензија

Јас не знаев дека
погледите си ги собирала
во длапки од срцето.
Сега кога тоа раскрвари
со растечен сјај од моите очи
помешан со развлечено
сознание
на немање,
на недостигање,
на отсуство,
на недостижност...
сега знам...
Ќе има ли време да
ги препокријам сите
изгубени мигови
со потреба и блискост?
Ме обвиткуваш со заоблен
копнеж составен од две раце,
и тогаш знам дека сите
мерки за време се излишни.
Во отпад ги фрлам часовите,
стрелките и календарите.
Теориите за просторот,
топка,
плоча,
кит...
Ах, небитно...
Ти си мојата димензија.

ПОТКОЖНО БУБАЛЧЕ

Моето поткожно бубалче има име

што се римува со имињата

на сите непрегорени пенушки на копнежот,

на сите непресушени извори на надежта,

на сите неизглодани коски на недосонот,

на сите непремостени брегови на болот,

на сите мои настојувања

да ги разоткријам тајните

на формулата по која прецизно се мешаат

мирисите на окопнатите времиња

со стравот што ме демнее

од пештерите на темните планини...



Моето поткожно бубалче ги прескокнува

времињата со безгрижност на вљубена принцеза,

во чија дијадема светат дијамантите на шегите

со кои и ја скокоткам насмевката

понежна од тулот на летните квечерини

- необмислено со никаков концепт од книгите

на војувањето на варварските племиња.





Моето поткожно бубалче ги знае наизуст

и на прсти, како молитва пред спиење,

сите утоки во кои ги усовршував дарбите

за ловење плашици во матно

и ги сортира во класорите

на недоиграните прескакулици

од најскритите сокачиња на сонот за растење

како монети од одамна исчезната цивилизација

со истата важност како и тогаш,

кога ги ковеле задоцнетите ковачите на среќата

место клуч за митниците на големите победи.


Моето поткожно бубалче...

Поделено јас

Прозорците се ширум отворени
а јас длабоко вдишувам.

Го вдишувам мирисот на
расцветаните копнежи
во мојата градина.

Ги затворам очите
и ги подавам рацете
за да ја земам в прегратка
силуетата која ме повикува
подавајќи ги своите дланки.

Низ шепот
кој одѕвонува надалеку,
со писмо кое спие
во нејзиното сандаче
ја замолив да дојде
да лежиме на тревникот
под ѕвезденото небо.

Дојде и
ми прости
што бев глува додека таа ме довикуваше
ми прости
што бев слепа додека таа стоеше пред мене
ми прости
што бев нема додека таа бараше прошка
а јас заминав дома вртејќи и го грбот
не знаејќи дека е зад мене.

Јас ја прегрнав зашто ја сакам.
Со нашата сила ги поместивме границите
и сега сме едно
вгнездени во нашите прегратки.

Изменето од ekszi88 - 21.Јуни.2008 во 13:28

ПРОКЛЕТСТВО


Секое поистоветување со себе

Во ведрото огледало на утрото

Ми засекува парче од боцкилав тел

Во набабрените мускули на мислата

Што сака да ја отвори вратата на денот.



Стара мисла во невестински дреи

Бара ерген да ја раздевичи запечената тишина

Во проколнатиот замок на многузборливоста



Бродовите тонат пред да испловат

- На дното на големиот океан на молкот

Само душите на презрените морнари на болот

Го бараат мечот од последната битка

Да го докрајчат раскрвареното тело на зборот.



Секое поистоветување со себе

Во возљубените очи на ноќта,

што ме прифаќа разгалено на сувата боска,

Ги растатнува подземните врутоци на животот

- Во коритата на себенадраснувањето

бликоти огнената лава на воскреснатите страсти...

МОСТОВИ

Недоглед во пајажина на летно сонце
- Инсект горделив пливнат во бои,
Мостот брег бара
да се слее со идилата
- мома невенчана,
подмладена...
Девица нераздевичена.

Цврст брег мостот бара.


Зелените пожари собрале душа
Од последниот дожД
- Зелен мирис во крвотокот плиска
Со истата магија
Со која ги задоивме препекнатите души
Со зелените сокови на радоста...


Зелените пожари на последниот дожд...


Белиот крик
на зашилените копја во далечините,
Што ја бодат снагата на малаксаното небо
како разјарени копјаници
Врз кој се истурил гневот
На поразениот војсководец,
Ја отвора срамежливо пупката
На твојата насмевка
Што остана неотворена
на последниот час во природа:
кога учевме за лековитите моќи на тишината
и ја затворавме со плашливото биење
на дамарите на приот бакнеж
многузборливоста на срцата....


Белиот крик
на зашилените копја во далечините


Изменето од majstorce62 - 18.Јуни.2008 во 01:38

How desperate can he be?

What is he thinking
pulling everybody’s leg
then squeaking and barking
and making a mess
when kicked in the ass?
Work in progress
is what he loves to call
making people hate him
while sniffing for affection.
‘I enhance your erection!’
is his smug interpretation,
but all the rest can see -
it’s his painful maturation.