Ваша поезија

                 SMRT
Vresok,
koj tisina niz cela ulica posejuva.
Vresok,
koj samo ranet zver go ispusta.
Toj vresok do mojot dom pristigna.
Ljubopitstvoto moe na prozor go izmamuva,
i gledam smrta dusa zemala.
Nasekade tisina,
samo vresokot koj taga za dusata objavuva.
Konjite na novoto vreme
razjareni
poraka za smrta trgnaa da dadat.
No krivina,
kamsikot na rastazeniot javac stivnuva,
dali ke im se smiluva?
Kamsikot povtorno odeknuva,
glasnikot na smrta prodolzuva
se gubi vo dalecinata
ostanuva samo vresok
koj edna dusa oplakuva.
Boze,smiluvaj se
neka taa dusa bide spasena.

Којоти и хиени
завиваат тука некаде близу
чекаат стариот лав
чопорот да го истера
зошто да му простат никогаш нема
зошто со нив милозлив бил
онака казнети и одвратни
за живот не ги скратил
онака мизерен и скршен
товар преголем.
Онака сеедно лавот чека
без трошка желба за бесмртност
чопорот да реши
кога време ке биде
во сојуз да се стапи
со лешинари стални
околу што се вртат
да исчистат
и расчистат
она што веќе
улога нема.

Ovaa nok e moja
onaka kako te zapamtiv
nasamo
so zabi moi
usni sto mi grizat
so pogled otsuten
kako na osuden.
Rezervna nasmevka
kako odgovor
na razgovori nevazni
iscekuvajki go ona
sto e ludost da se ceka.
Kako i da e
koga i da e
da se menuva nema sto
brazdata me ceka
vistina vidliva
nemilosrdna kako dete razmazeno
raspolozenie sto rasipuva
dur gosti gostis.

CERESA


Ceresite skapaja
crvosaja po zemi
al pa deca mrsuljkovci gi obraja...

Ne su ja edra seljanka
po drva da se jaza i da bera,
i slatka miskajlii da vara.

Svetlina od prsti mi kape
dodeka kalta
vo zaseda gi ceka
moite cevli novi
so nadmoken spic.
Zaguben, izguben
isplasen,
za mene nov pocetok nema
iako peperutki i princezi
okolu mene
tancot najdobar go igraat
za uteha rana da mi zagusat
za mene vrakanje nema.
Mozam samo bespomosno da sakam
onaka
ednostavno i milo
ljubejki go nivniot zdiv
na prolet sto potseka.

Dlaboko vo dzunglata,
divite zverki zabava pravat,
so perja sareni nakiteni
od kutrite ptici ubieni,
od kralskite cashi
lavovite se opivaat,
dodeka zmiite itri
na ritamot se svivaat,
so oci sto hipnotiziraat
po plenot tragaat
kade otrovni usni ke zarijat.
Maloto lavce
koe na mokjta na tolpata se pokori,
sega vo nea se dvizi
so bavni cekori
i so pogled vperen vo sumata dalecna,
zrak na toplina
vo nokta studena bara.
I kriknuva silno
so glas prodoren,
koj tisinata na nokta mirna
vo sumata ja probi,
kade srnata krotka se razbudi.
Ne se isplasi
zasto poznat i bese toj,
zvuk od divinata
sto sekogas nemir
vo dusata i pravese
pa sepak mil i bese.
Pogledna vo zvezdata najsjajna
kade znaese,
edinstveno tamu
edno mozat da bidat
kralskata mokj i divata krotkost,
a tuka
kade zemskite zakoni vladeat
sekoj vo svoeto trlo
razdeleni ke ziveat.

So tupanica kon nebo pokazuvam
dodeka molnji od nea izviraat
zosto da cekam veke ne mozam
a ni moite kopita silni
koi trupkaat zemja dur kopaat
kriljata gi siram
od nekade ide eho
da cekam treba uste.
Lakot i strelata
pejat pesna borbena
ehoto se gasi
kako plamen vo voda
rogot edinstven
sveti vo nokta plasliva.
Napred nekade
neprijateli moi me cekaat
vo zaseda podgotvena
i so ligi zasladena
no za bilo sto docna e veke
zosto trgnav po moeto
odzemenoto pred vekovi
kralicata i kralstvoto
za vreme arogancija moja
izgubeni