Ваша поезија

Ќе бидам човек
дур туѓата радост
не ме растажи.
После ќе плачам
во себе,
за себе...
...што сум божилак
без сонце...
...што сум дожд
без облак...

Изменето од Quentin - 14.Јануари.2009 во 23:23

     Сочните усни на младоста бакнуваат беспрекорно.
     Таму е, истрпнува сиот, студот венее за топлина.
     Топлината исчезнува кога крвта престанува
     да тече, кога болката станува фантомска,
     тогаш кога луѓето исчезнуваат.

     Сакам да слушам за твоите меки корици
     уметност на мојот сон, празнина на овој ден.
     Не, не можам да гладувам без тебе,
     Муза на моето Јас, Јас во деновите на бесознание,
     Тогаш кога луѓето исчезнуваат.

     Напросто, те нема, сродна душичке во
     душите на овие стари ѕидови,
     во мислите на овие стари пријатели,
     во сувата потреба за тебе, зависта исчезнува,
     тогаш кога луѓето исчезнуваат.

     Сакам да ги допирам твоите прсти во ноќта,
     да ги гризам нивните нокти
     зборовите мили во секоја реченица,                                                        
     топлиот нивен допир,
     или дојди или не доаѓај,
     продолжи ја неизвесноста, зашто
     да те немам е преголема казна,
     а да те имам, невозможна награда.

     Најповеќе ми требаш, кога луѓето исчезнуваат,
     кога не ги познавам старите добри пријатели,
     тогаш луѓето исчезнуваат и знам дека е тука
     во ноќта секое твое прсте
     да ги покрие очиве, ушиве и устава,
     да постојам и само да дишам
     со тебе кога не можам да гледам како
     луѓето исчезнуваат.
     
     
     


Изменето од aphrodite - 14.Јануари.2009 во 05:53

Писма

Ти пишува раката
која има убиено.
Но, само инсекти
и мисли за секс.
Газам по купишта
недопишани писма,
но ова е последно
во низата нестуткани.
Догорува цигарата на
непризнат пушач во
стаклениот пепелник
што собира усни
наместени за бакнеж.
Тој што не успеа
да ја згази
уметноста на
најдолговечната
пеперутка,
никогаш нема
да се ослободи
од својата кутикула.
И ќе трае
додека патиштата
не дознаат кој им
е последниот правец
за слевање
во океанот на конечноста.
Затоа дојди и извини се
што ми ги враќаш
недопишаните писма,
а јас ќе сфатам...
Најдобар сум во тоа...

Сонувајте Ангели

Имате сон, длабок сон

Мојот сон го продавам

За капка љубов искрена.

Плачете зборови

Лицето ви е хартија

Нема солзи радосници

А сепак ке се овековечат.

Зборете ѕидови

Раскажете за тајната

Која ние ја родивме

Го нема звукот на иднината.

Цветајте стихови

Ваш полен е ова мастило

Ве посеа насекаде

Нема крај на зумбулите.

Скријте се снегови

Не потсеќајте на него

Детските мигови

Закопајте ги со него.

Дувајте ветрови

Понесете ја тагата

Доволно здосаси

Земете ја во бестрага.

Превез

Во аглите на просторот
каде молкот си
го пишува својот блог,
дајте ми моливче и светлост,
и ќе го преименувам светот
во лулка што никогаш
не била нишана,
плот во која не продрел
клучот на смртноста...
Сега сме на еден гриз
од јаболкото на гревот.
Зачувај си ги црвените усни
за подобри времиња.
Бледилото е на мода.
За се што било и не било
ставаме цртки во
небесната тетратка
со тесни и широки.
Превезот на смртта
ќе ни долета.
Низ него ќе си правиме
кловновски фаци
и смеејќи се
ќе завршиме.

Кула

Кога ќе го истресеш
и последното
чувство од
касичката за штедење,
ќе побараш
да ти изградам кулa
од зборови,
за да заспиеш
со уверување
дека уште можам
да ти го распарам
небото.
Но, јас морам
да го спакувам
лажното сонце на
овие зимски утра
и да наронам снег
до четкичката за заби...
Додека спиеш,
пругите чекаат да
им го одредам правецот,
градовите во стутканата мапа
чекаат да ги помилувам...
Кулата од зборови
громогласно ќе се сруши,
а ти за првпат ќе дознаеш
како звучи тишината.

Само ужасен крик се слуша
од душа проколнета,душа не мртва
таа не умира,таа повторно се раѓа
на други судбини да преткаже.
Свои маки ниту на Господ не кажува
не се слушат молитвите,крик затаен
во душа само јадови,чемер и јад
душа не мртва,таа не умира.
Проколнета вечно да претскажува
туѓи судбини на душа ги носи
смртта нивна во око им гледа
љубоморна на смртта што ги повикува.


Проклетство.