Ваша поезија

Тукутака

Да сме далечни,
колку што сме туѓи,
многу мои стихови
ќе потонеа во
залудното сито на молкот.
Јас во душата сум дете,
што не знаејќи те,
ти подава рака
и ти го отстапува
редот на лулашката,
чекана цел живот, можеби...
Затоа, не заминувај тукутака.
Ти несвесно му припаѓаш
на споменарот што
крајпатните брези
грижливо го пополнуваа
со нашите стапки.
И силно си прицврстена
за херојскиот израз
на моето лице,
кога во морето насмевки,
успевам да го закотвам
мојот кораб во твојата.

Од сонот на гугутките
ни израснаа крилја...
Но, југот е далеку...
Не заминувај тукутака.
Ова е нашиот прв и последен снег.

В Е Ч Н И О Т М И Г

Бакнеж...
Тоа е бескраен бакнеж
Од него усни не се двојат
Слепени се едни до други
Прегратка...
Споени во вечноста
Споени две тела
Една ,единствена прегратка.

Даница Петровска „08„

ПАД


Кога завршуваше ти

во просторот и времето,

го криев лицето со дланки,

за да ја разграничам

земната болка

од веселата преселба

на твоето постоење

во воздухот.

Низ прстите си оставив

мало растојание

и гледав како пируваш

врз фригидното студенило

на формата,

опипувајќи ги контурите

на нашите маски

и податоците од

лажните идентитети.

Кога завршуваше ти

во албумите и спомените,

си направив портрет,

за да го затрупам својот лик

во песокот на времето,

заедно со твојата насмевка која

се витка во привидение

од неподвижна слика.

До тебе сум насликан,

но, никој не може

да ме препознае.

Со твоите дланки ликот

ми е покриен.

Од земната болка

сакаш да ме одделиш.

I am what i am

Од бесот се раѓаат најубави зборови.
Сакам да раскрстам со бројачите,
што со броеви ја одредуваат
староста на мојата душа.
Сакам со свои стапки
да го изодам патот,
со свои очи да се залепам на
задното стакло од автобусот
и со свои солзи да плачам
што заминувам.
Сакам во моето ќоше за тага,
да има само влакна од мојата коса
и крв од мојата рана...
Сакам да дишам со свои дробови,
да верувам со свои молитви,
да клекнувам со свои колена,
да љубам со свои стихови…
I am what i am…
I am what i am…
I am what i am…

Ова не е поезија

Некој ми ги испил
зборовите испишани со крв,
"зошто те нема во секундите
кога не те мразам...!?"
Толку ли е слепа нестрпливоста
да се умре, па се потсопнува
и од гробовите што уште ги нема?
Клучот со кој ги затворив
сликите од лица што се смеат...
има ли рака за да го одврти?

Бунар без дно

Мислите му се секогаш тајни
скриени од другите, длабоки...
кријат нешто, таму долу
ко бунар, без дно...

Неговата мечта е до недоглед
ја сакам, но и нема крај
нема гранци, нема ништо
ко бунар, без дно...

А очите ко мориња
ги гледаш, чиниш тонеш
и паѓаш без да запреш, надолу
во бунарот без дно...

А зениците ѕвезди
му светкаат во ноќта
недостижни се, немам збор
ко бунар, без дно...



Изменето од Lithium - 03.Февруари.2009 во 22:27

Не знае што е среќа
никогаш не ја почувствувал

Не знае што е казна
никогаш не ја заслужил

Нема појма што е страв
никогаш не се исплашил

Нема појма што е врева
кога тишината му е придружник

МОЛИТВА
На син ми Мики

Ти си мојата молитва:
утринска,
вечерна,
пладневна...
Во секое време
(па и во сонот)
на радост што мириса,
што ги блажи горчините
на црните снегови,
таму,
по осоите на душата,
со музика блажена кај што ги топи
и низ жилите набуени реки растекува
- реки осветени,
со мирото на копнежот миросани,
реки од светлини расклокотени
- реки од сни неодсонувани...

Ти си мојата молитва…