Ваша поезија

неверен томе


толку многу причини да се каже збогум
толку малку прилики да се каже те сакам

се прикрадов покрај заспаните чувари
и се уверив дека постоиш

вселената се насмевна и прошепоти

памти го мигов и неговото изобилство
што никогаш нема да го поседуваш

тоа ќе биде твојата вистина

Ja ne pišem stihove više

Ni vesele ni tužne….

Ja ne pišem stihove više,

Jer iza maske koju nosim

Punu vedrine i topline,

Tijelo jedva živi i diše.

Ja ne pišem stihove više
A masku sa lica skinuti neću,

Jer tada bih si oduzela
I ovu prividnu sreću!   

ХРАМ


Одејќи по овој пат на клетници и сеништа
изгубен скренав од својот пат во непознати краишта
во длабочината на ноќта сонив мрачни соништа
за судбината на љубовта залудна, проколната

Мрак и ветер студен низ полето мртво
гранки суви од дрвјата стари кон мене се пружаат
како раце на полудени и злобни од времето старци
врисоци и крикови слушам на сите страни
дал слугите на луцифер оклу мене се збрани

треперам целиот од болка ,страв од непознатото,
твојата убавина мрачна ми ја зема и последната капка сила
знам во оваа темнина, во овој мрак, ти си мојата свеќа,мојата болка
посегнувам по тебе низ студенилото, низ болката, низ секавањата
стари искинати слики, спомени кога можеби,можеби бев среќен
искршен од страдање и болка,лежам беспомошен пред твоите нозе
твоите очи ме голтаат, тонам во нивната кобна убавина,
ме носиш, ме носиш но каде љубов моја, каде?
Во пазувите на бедата и смртта?
Во длабочините на реката на вечни страдања?
Во празнина полна со очај, со агонија, со пасија?
Ме носиш во овој брод со црни искинати едра низ води толку страшни,
Води толку темни што и мртвото срце на кајрон би смрзнало
Ти ме носиш, ме носиш но знаеш ли каде љубена моја?


Би дал се за да те имам, за овие две раце да се свијат околу тебе и во светлината да те понесат, во светлината на еден обичен ден, ден за кој незнам зошто постои за сите освен за мене , кога тонам во вечна темнина, во вечен мрак,
Кога со секое негово умирање јас се раѓам, дете сум на ноќта , на мракот

Ке те сакам додека постојам, додека не станам само прашина и пепел,
Само лошо сеќавање , ништо помалку, ништо повеќе од секавање,
Ти си мојот храм , мојот олтар , мојата икона,
Ти си трњето оклу моето црно срце, и со секој изминат ден твоите корења одат во длабочината на мојата искината душа , но зошто, кога празнината е едниственото нешто кое ја исполнува?

Никогаш нема да те имам, никогаш...

Garez

Ne te sakam ni najmalku
da tezok zbor e toa
no vistinit

Ne te sakam ni najmalku
Garez si ti
vistinit

Ne te sakam ni najmalku
Nikogas nema ni da te sakam


p.s da ne treba slika

Oblak si moj...
odisi da uzivam vo siniloto....
odisi da uzivam vo zracite...
odisi da uzivam vo svetlinata....
no ...dozdot dava zivot na zemjata....
zatoa ostani i voskresni me.....

Изменето од bijonse1 - 11.Мај.2009 во 23:19

Надвор (меѓу живите)

Како ти е надвор,
меѓу живите?
Овде, црно-бели азалеи
исплетоа мирис на лаги,
додека чадорот им држи
тегобни часови по отворање
на облаците.

Скиташ ли по светлина или
им плаќаш на сијалиците
под кои водиш љубов,
со уморна истрошеност
на листови опиени од
мирисот на бавна смрт?

Додека пиевме скокотливи вина
врз гробовите на нашите сенки,
се одрече од ништожноста
на лица чии погледи те галат,
па те рануваат...

Заборави ли дека мракот беше убав,
зошто не знаеше како изгледа?
И дека најмногу ме сакаше,
кога не знаеше за љубов?

Сомнежот дека постоиш,
сосе океанот од солзи,
се двете нешта што непомирливо
стојат до мојот прибор за ручање.
Првиот во чинијата...
Вториот во чашата...
Денеска нешто немам апетит.