Ваша поезија

џаст мерид

зад мојот шевролет
тропаат весели лименки
велот ветрот ми го тегне
со пакост хулиганска
улични кучиња
ми се гневни сватови
им го фрлам букетот
од коски изглодани
пуштам радио
нема кој да каже
смени станица





Изменето од filmadzijka - 30.Август.2009 во 12:41

Нема милост во суровиот
Има глас во немиот
Нема сјај во бедниот
Има жар во повреденииот

Нема слух за глупиот
Има слух за глувиот

Нема желба во срекниот
Има надеж во победуваниот.


Нема љубов во тебе
Има сонце во мене.

Гнило својство

на бабичка

Двоен од тебе со јата
пресушени недостигања,
се местам под боздоганот
на ноќта.

Ех, со каква верба го
дотеруваме мигот,
додека времиња и јаглики
ни се сушат на тремот...

Топотот на коњите
нечујно ми те краде
од безлична прегратка,
во која едниот отпушта.

Потрај,
ноќва универзумот ќе
испрати одговор,
на твоето прашање поставено
пред многу животи.

Смртта така брзоплето
не' витка во Бога,
што душите остануваат
да ни висат однадвор.

Нема утеха за
гнилото својство што
не' собира в час.

Не плаши се од смртта
преплашен до смрт, ти реков јас.

Изменето од Quentin - 07.Август.2009 во 14:09

Од темната страна на животот

сурово гледајки кон светлината

-дали тоа е од завист?

 Од светлата страна на земјата

гледајки кон потемната

-дали тоа е од сочуство?

 А кога дожд паѓа?

-Дали чуствуваш солзи?

А кога сонце грее?

-Дали чуствуваш зрак?

ТАЈНА ГРАДИНА

Од старите сме учеле дека љубовта е таму каде не води срцето,
нашите тела живеат во туѓи прегратки,
но нашите срца и души имаат една тајна градина.

Таму расте нашата љубов,
полевана со пола час насмевка,
минути нежности,два-три бакнежи
и бескраен копнеж за заеднички утра во кревет.

Секоја ноќ се искрадуваш од постела,
нежно и притаено твоето срце праќа пораки преплетени со грев и страсти,
се опростуваш за добра ноќ со насмевка и добар збор,
се до часот кога ќе се сретнеме во нашата тајна градина.

С...

Ти го видов гласот
во небесен гороцвет,
заминат, ненадминат...
Глеј,
окарина меѓу ѕвездите,
а долу усни што
се влажнат да засвират.
Секогаш така било:
со трошка време се
затвора смрдеата на животот,
а ти достигнуваш облаци
и безизлезно ништо...
Во сите агли на телото,
ти трепкаат иконостаси
со мириси и ликови...
...триста кожи врз душата
и снегови на ноктите,
за да го сакаш сонцето,
малку повеќе од болката.

(Како да немаме друга работа,
па само умираме...
ту пред другите,
ту во себе...)


Меко

Соништата се откопчаа
пред вечноста што сите
ја премолчуваат,
за да не биде откриена.
Ветрот ќе води љубов со
мојата приказна.
Таа во него ќе сврши.
Ми се чини дека
пространствата креваат
врвови од моите копнежи,
за да ме спречат да копнеам...
Овие тмурни очи не жалат
што се испостија по тело.
Сакам да се сакам себе си,
доволно за да не ги заријам
прстите во себе,
барајќи сила за борба
со нова глутница волци.
Ноќта им ја мести постелата
на тишината и осаменоста.
Овде е толку меко...
што би можел да
го преспијам сиот живот.

        OKO
Ezero mirno vo iljada boi
moeto oko nad nego stoi
branovi se prelivat kroce
vo mojata zenica zalez sonce

Go ocekuvam cudoto
da go razbrani ezeroto
pod siniot nebesen svod
dali potona tvojot brod

Posledniot zrak od moite oci
go prakjam da te pogali
da te povika da isplovis
od pristanisteto na zaboravot

Nisto ne se slucuva .....
dali e toa molk pred bura
ili od jato crni ptici senka
ezeroto ke mi shepne....