Тодор Александров и Ванчо Михајлов

Господине Министре,

Од пред неколку месеци го напуштив Царството, угнетувано од тиранскиот режим, натрапен од Вашите другари и Вас, и заминав во мојата поробена татковина Македонија, каде ќе го исполнам, како што јас разбирам, својот долг кон несреќните сонародници. Ако мислевте, навистина, дека имате основа да се плашите од мене, додека бев во Бугарија, бар тука, се надевав, да ве ослободам од грижи од мене Вас, Вашите другари и вашите органи и орудија – јавни и тајни полицајци, комесари за згрижување на бегалците и други слични, кои што имаат не малку работа таму во Царството, ако сакаат да ги исполнат совесно своите служби ..., бидејќи мојата дејност тука, вон од пределите на Царството, ги засега исклучително поробеното население и српските и грчки власти. Каква беше мојата зачуденост, меѓутоа, кога дознав за мерките, кои што ги замислувале да ги преземете внатре во поробена Македонија! Сте помислиле, се гледа, дека сте го уредиле наполно внатрешното управување на Бугарија и ги сметате границите на Царството за тесни за својот полициски талент, или ги сметате српската полиција и војска за неспособни или недоволни да се справат сами со своите внатрешни непријатели, па се јавувате Вие – кој знае за какви интереси – со своите органи во услуга на „братска“ Србија – на Србија на Пашич и Александар, која што ги згази договорите со Бугарија од 1913 година и го заграби подло срцето на бугарска Македонија, кога во 1919 година го задржа заграбеното и  ги одзеде на Бугарија Струмица, Цариброд, Босилеград и др. бугарски покраини и се надвисна над престолнината на Царството речиси на еден истрел! ... со намера покасно да заграби до реката Искар или да излезе на Црно Море, горејќи ги сите бугарски книги и уништувајќи ја бугарската интелегенција....