Ваша песна,состав или што било напишано

               ...................Тоа место го замислував поинаку.Беше една огромна зграда со решетки на прозорците од кои допираа некои чудни звуци,врисоци,удирање во некакво железо.Некој од првиот кат на сиот глас пееше нешто.Поминав покрај еден човек кој седеше на еден камен и читаше некој застарен весник но свртен наопаку.Ја движеше главата од лево кон десно,поминувајќи со очите по редовите.Кога ме забележа направи загрижена фаца и како во себе рече........"пак некое срање". Го здогледав Крсте како седи на една клупа со некоја медицинска сестра се расправаше нешто мафтајќи со рацете.Таа се смееше.Кога ме виде се израдува.......
    - Хеј што има? - ме праша. -Баш супер што намина.Вечерва планирам бегство. Тоа беше кажано со несериозен тон,демек се шегува со сестрата. - Запознајсе со сестрата - ми вели. Се викаше Марина.Едвај имаше триесетина години.Имаше тркалезно лице,зелени очи,коса со боја на коњак и бронзен тен кој уште повеќе го потенцираше белата униформа.Се познаваше дека била на одмор.Седеше на самиот крај на клупата со скрстени нозе.Кломпите и беа собуени,лакот и беше розов и карминот исто.
   -Марина е најубавото нешто тука.И напишав песна - рече Крсте и ја допре нејзината рака.Потоа се сврте кон мене и ме праша: - Како си ти? Како се твоите?
   -Добро сме .Сите поздравуваат!.Еве ти донесов јаготки,ги набрав во товјот двор.Еве ти и некои стрипови, знам дека ги сакаш.
   -Тој е писател,занеш? - и рече на Марина џвакајќи. - Таа многу чита особено кога е дежурна. - Кажи кој ти беше омилен автор?
   -Кавка. - одговара таа
Ја викнаа.Гледав како се оддалечува.Одот и беше грациозен,кошулата залепена на кожата.
-А што викап?Зарем не е прекрасна? - ме праша
-Икона.Бомба. -му одговарам
-Сега може да запалам.Дај една. - запали.Вовлекуваше длабоко , небаре му е последна.Гледајќи уште во неа рече : - И ветив дека нема да пијам повеќе.Само пиво.
беше некако променет.Очите му беа подуени,косата подрасната.Испуши три цигари една по една.Рацете му трепереа.Од лицето му исчезна ведрината од пред малку.Не издржа.Почна тивко да плаче.Го допрев за рамото.Требаше нешто да кажам.
   -Животот е борба.Треба д асе бориме. - не знам и самиот од каде ми дојде таа излитена фраза.
   -Грешеш момче. Ја крена главата.Веќе не плачеше. - Животот е сон. -воздивна длабоко. -Само што јас мојот го отсунував.
Завршува погребната церемонија.Некои од роднините сакаа да ме префрлат со кола.Фи одбивам.Се спуштам пеш од гробиштата кон градот.Помислувам на Марина.Чувствувам силна желба да ја видам,да и речам го нема веќе.да и ја ставам главата на градиве кога ќе се расплаче,да и поминувам со прстите по косата,да ја бакнувам во темето,да и се удавам во парфемот.Ќе и напишам песна.Многу песни.
Некои деца играа баскет на еден паркинг.Се потпирам на една кола и ги гледам.Се расправаат.Бараат јас да пресудам дали едниот од нив направил чекори.Од под колата се појавува едно мало кученце и ми се мотка околу нозете.ГО зедов.Машко е.Само на нозете има бели шарки и како да носи чорапи.Жмирка со очињата и мрда со опавчето.
   -Еј пријателче,сега си мој.Ајде , одиме дома. Тгнувам.Ситен дожд.Ќе го викам Мали.


ФИН
Ориџинал бај блеки

$BlackDevil$ напиша:                                                        СЕЌАВАЊА       ............Прв пат во животот носам крст.До мене е еден гробар кој ја одредува маршутата.Жештината ми удира во глава.Помислувам на ладно пиво.Се помислувам "дали е неприкладно" во овој момент на оваа температура што помислувам на ладно пиво?.Гледам во спомениците,мермерот е скап,се мислам.Некои од портретите баш успешни и познати.Еве го мојот наставник по историја....па поранешниот градоначалник....Најпосле стигнуваме на местото до ископаниот гроб.Над него има иедна малечка камена плоча а на неа две елипсидни готографии на порцелан.На едната е неговата сопруга.ПОчинала пред 20-тина години.На друфата тој,само многу млад.....Бабите си ги знаат добро улогите.Предходно сигурно мавнале по една од нога да им се пушти гласот.Го потпирам крстот до една ограда и се тргам подалеку од сиот тој циркус......Палам цигара....Ми беше далечен роднина а и комшија....Крсте добар човек.Живееше сам во малечка куќичка наспроти нашата.Вдовец,без деца,поранешен управник во некоја фабрика.После вториот инфаркт му дадоа инвалидска пензија.И покрај забраната од лекарите продолжи да пие.Се уништуваше потсвесно.Уште од мал кај него поминував добар дел од денот.Моите не ми бранеа.Ми беше пријатен неговиот хаос од книги,плочи,стрипови,еротски списанија.На ѕидовите имаше некакви чудни слики што ги правел татко му, икона на Свети Никола,една огромна слика од Тито,Рибља Чорба.Во младоста учествувал во некоја музичка група,свирел на игранки.Го гледав на фотографии со долга коса и обетка.Кога се вратил од војска заедно со уште двајца негови другари формирале трио и изведувале песни кои во тоа време биле популарни.Велеше еден ден ќе ја продаде куќата и ќе замине некаде каде што е мирно......Сакаше да живее.Му попуштија и нервите.ГО гледав од прозорот како влечкајќи се се прибира дома пијан.Се расправа со некој имагинарен лик.Пцуе и блада по влада и по држава.Веќе не наликуваше на онај Крсте кој јас го знаев и на некој начин ми беше некаков си идол.Понекогаш комшиите му викаа полиција.Ќе го собереа на една ноќ колку да се отрезни и после го пуштаа.Еднаш додека го пикаа во комбето ме забележа на балконот.Ја крена раката во тупаница небаре го апсат како некој голем криминалец и викна колку што го држи гласот "Крсте не ти можат ништо.....!!!" Му отпоздравив на ист начин со стисната тупаница.Веќе беше внатре.Го сместија во душевна болница - одделение за зависници.......Пошто бев на летен распуст и големата желба да го посетам и да го видам пак моите ми дозволија да го посетам.Се качив на такси.     -Добар ден,каде одиме? - праша таксистот.(Личеше исто како оние од филмовите)    -Душевна болница во Бардовци. - му одговарам    -Одлично!Одамна не сум бил таму. - ми вели Јас осатанв во прашалници после тоа што ми рече. Беше пријатен човек.Додека се возевме ми расправаше како порано работел во Железара останал без работа па збирал полжави,печурки абе што не.Ми понуди Ротманс(цигари).    -Ајде запали од овие чоколадниве.Вакви пуши Бранко.Ги заборави еден муштерија утрово.Инаку ја пушам Ориентал - се насмеа.    -Музика може? - праша чепкајќи во радиото    -Може - му одговарам јас Пушта Бјело Дугме.Почна да потпевнува.    -Од мое време.-ми вика.Тоа беше музика а не ова денес.Пеењето стана погласно. Ја знаев и јас...... Ту би континуид......(мозокот ми се укоче).... Ориџинал бај Блеки....

БЛЕКИ, МАЈСТОРСКИ ГО РАЗВИВАШ МАТЕРИЈАЛОТ ВО ЕКСПОЗИЦИЈАТА И ГРАДИШ ЗАПЛЕТ КОЈ ВЕТУВА ИНТЕРЕСНО И ВОЗБУДЛИВО ЧЕТИВО... РЕЧЕНИЦИТЕ СЕ ОДМЕРЕНИ, ТАМАН ТОЛКУ КОЛКУ ШТО Е ПОТРЕБНО ДА СЕ СОЗДАДЕ КОМПЛЕТНА СЛИКА, НАПАТИ СУГЕСТИВНО, НАПАТИ ПЛАСТИЧНО... ЧЕКАМ ПРОДОЛЖЕНИЕ...

                                                      СЕЌАВАЊА

      ............Прв пат во животот носам крст.До мене е еден гробар кој ја одредува маршутата.Жештината ми удира во глава.Помислувам на ладно пиво.Се помислувам "дали е неприкладно" во овој момент на оваа температура што помислувам на ладно пиво?.Гледам во спомениците,мермерот е скап,се мислам.Некои од портретите баш успешни и познати.Еве го мојот наставник по историја....па поранешниот градоначалник....Најпосле стигнуваме на местото до ископаниот гроб.Над него има иедна малечка камена плоча а на неа две елипсидни готографии на порцелан.На едната е неговата сопруга.ПОчинала пред 20-тина години.На друфата тој,само многу млад.....Бабите си ги знаат добро улогите.Предходно сигурно мавнале по една од нога да им се пушти гласот.Го потпирам крстот до една ограда и се тргам подалеку од сиот тој циркус......Палам цигара....Ми беше далечен роднина а и комшија....Крсте добар човек.Живееше сам во малечка куќичка наспроти нашата.Вдовец,без деца,поранешен управник во некоја фабрика.После вториот инфаркт му дадоа инвалидска пензија.И покрај забраната од лекарите продолжи да пие.Се уништуваше потсвесно.Уште од мал кај него поминував добар дел од денот.Моите не ми бранеа.Ми беше пријатен неговиот хаос од книги,плочи,стрипови,еротски списанија.На ѕидовите имаше некакви чудни слики што ги правел татко му, икона на Свети Никола,една огромна слика од Тито,Рибља Чорба.Во младоста учествувал во некоја музичка група,свирел на игранки.Го гледав на фотографии со долга коса и обетка.Кога се вратил од војска заедно со уште двајца негови другари формирале трио и изведувале песни кои во тоа време биле популарни.Велеше еден ден ќе ја продаде куќата и ќе замине некаде каде што е мирно......Сакаше да живее.Му попуштија и нервите.ГО гледав од прозорот како влечкајќи се се прибира дома пијан.Се расправа со некој имагинарен лик.Пцуе и блада по влада и по држава.Веќе не наликуваше на онај Крсте кој јас го знаев и на некој начин ми беше некаков си идол.Понекогаш комшиите му викаа полиција.Ќе го собереа на една ноќ колку да се отрезни и после го пуштаа.Еднаш додека го пикаа во комбето ме забележа на балконот.Ја крена раката во тупаница небаре го апсат како некој голем криминалец и викна колку што го држи гласот "Крсте не ти можат ништо.....!!!" Му отпоздравив на ист начин со стисната тупаница.Веќе беше внатре.Го сместија во душевна болница - одделение за зависници.......Пошто бев на летен распуст и големата желба да го посетам и да го видам пак моите ми дозволија да го посетам.Се качив на такси.
    -Добар ден,каде одиме? - праша таксистот.(Личеше исто како оние од филмовите)
   -Душевна болница во Бардовци. - му одговарам
   -Одлично!Одамна не сум бил таму. - ми вели
Јас осатанв во прашалници после тоа што ми рече. Беше пријатен човек.Додека се возевме ми расправаше како порано работел во Железара останал без работа па збирал полжави,печурки абе што не.Ми понуди Ротманс(цигари).
   -Ајде запали од овие чоколадниве.Вакви пуши Бранко.Ги заборави еден муштерија утрово.Инаку ја пушам Ориентал - се насмеа.
   -Музика може? - праша чепкајќи во радиото
   -Може - му одговарам јас
Пушта Бјело Дугме.Почна да потпевнува.
   -Од мое време.-ми вика.Тоа беше музика а не ова денес.Пеењето стана погласно. Ја знаев и јас......


Ту би континуид......(мозокот ми се укоче)....

Ориџинал бај Блеки....

Изменето од $BlackDevil$ - 20.Мај.2008 во 03:18

oskar se dobiva vo razni kategorii

журка

андерграунд бунтовници
андеркавер љубовници
супкултурни просветители
екстратерестријални посетители
виртуелни екск*рзијанти
мултимедијални комедијанти
интергалактички таксисти
маргинализирани артисти
дезориентирани јуристи
...
се журкаат се пијанчат,
под маските сите исти -
обични статисти

majstorce62 напиша: ЦРНИОТ КРУГ НА СУДБИНАТА (3)                       По барање на Бисерна         Никој не може посилно да почувствува несреќно вљубени погледи на момчиња од девојка на осумнаесетгодишна возраст чие тело е витко како трска и има бронзен прелив од бакнежи на јулско сонце. Станка имаше осумнаесет години и тело витливо како трска и, згора на тоа, прелиено со бронзен прелив од бакнежите на јулското сонце, но таа не беше свесна дека за трската се лепат несреќно вљубените погледи на момчињата кои заради неа, да тоа беше неоспорен факт, иако таа и за тоа ништо не знаеше, во последно време беа чести гости на речната плажа и дека плажата никогаш, и пред времето на градењето на градскиот базен, не била толку посетена, оти сето нејзино суштествување се поистоветуваше со момчето по име Горан и оти нејзините осумнаесет крилца само кон него првнуваа со радост, а неговиот лик беше единствено достоен по него да се разлијат далгите од двете езерца, толку благо и толку питомо облизнети под нејзиното чело.         „ Има една тајна врска...“, почнува песната од почеток, по кој ли пат, исто како и тогаш, во приказната што оживуваше пред нејзините очи стара дваесет или дваесет и пет, или колку ли точно години истечено време низ коритата на животот...         Станка Поп Тасева ги склопи кориците на книгата на спомените. Всушност, таа не склопи никакви корици од никаква книга, туку далга на слана го попари трендафилот на мислата што ја одведе во минатото на речната плажа близу Р. Едно штрекнување, едно шашардисување, едно вџашување ја прекина врската со топлиот повев од минатото што извираше од звуците на песната и плашиците што го образуваа второто име во срцето на маргината на учебникот се сторија вкочанетост, така што пред очите и се отвори името на ќерка и...         „Има една тајна врска...„         И крв!         Не, крв немаше. Ниту капка крв немаше во неа. Немаше ниту околу неа, но таа имаше чувство како сета крв да истече од неа: од лицето, од рацете, од мозокот...         Но каде ли истече? Можеби ја впија страниците на учебникот, како сунгер жеден за крв, оти долги години бил затворен во темнината на таванот, но таа не можеше да види ниту капка од сопствената крв по страниците оти тие почнаа споулавена игра на вртење, при што уште еднаш, и уште еднаш, вкупно седум пати, се појавија двете имиња како две црни кукавици во снегот на маргините.         Знак, знак,знак,знак, знак, знак,знак, одбројува ѕидниот часовник од ѕидот во собата на ќерка и, една од двете што ги држешеа како потстанари кај разнесувачот на млеко, кој имаше син студент во метрополата и одвреме навреме се појавуваше во некое списание од уметноста и културата со некоја песна, секогаш со исти иницијали под насловот, на местото за посвета.         Каков знак,каков знак,како знак, каков знак, каков знак,како знак, каков знак, излегува и влегува кукавичката во седалото во часовникот.         Судбина,судбина,судбина,судбина, судбина,судбина,судбина, бие лудилото во слепоочниците на Станка Поп Тасева.         Таи ли ќерка и нешто од неа?         Кафез... кафез од лудило...Без решетки, а сепак тесен, проклето тесен: душата да ја склучиш во него не ќе може да ја собере...         Тесен е кафезот, тесна е собата, тесна е куќата, тесен е градот, тесна е вселената...         Или ништо не е тесно: ниту кафезот, ниту собата, ниту куќата, ниту градот, ниту вселената. Тесна е само таа, оти Горан влезе повампирен во неа, а повампирените не ги интересира страста кај жената туку ноќе, на полноќ, кога месечината ќе се исполни само си ја бараат изгубената душа...         Тесна е и нејзината душа. Можеби само таа. Напнатите мускули на лудилото ги пукаат со години шавовите на кошулата во која беше облечена нејзината душа и ги бркаа од неа сите мажи што ќе и фрлеа соблазнителен опул, за да може, кога ќе огрее полна месечина да му погледне спокојно, со чисти мисли и уште почиста душа на Горан в очи, макар и на таков, повампирен.

,.... вредеше да чекам,......

мајсторче така вели..зашто знае премногу да сака