ПРИЈАТЕЛИТЕ НА ФЕНИКСОТ

ДЕНИЦИЈА 2

Во тебе бев заљубен уште пред моето и твоето создавање,

Пред првиот мирис што не успеа да се врати дома,

Пред се што се смени за да те издвои тебе постојана.

Јас по цел ден не зборував за да мислам само на неа.

Кај што ќе запреше таа – таму се градеа и нови населби.

И кога спиеше, нејзината убавина беше будна

И неа сите вилаети ја сонуваа во продолженија.

Таа беше време на моето време,

А јас само сведок на нејзиното столетие.

Додека тргнуваме на две спротивни страни

Јас не можам да ги запрам солзите, а ти плачеш.

Ги колнев сите краишта што нејзе и ги посветив,

И сите нови места што ме среќаваа без неа.

Ништо не е повидливо

И ништо не е поприсутно од твоето отсуство.

Паметам – тебе ти прилегаше се.

Една година јас без тебе, јас без себе.

И секој говор ми почнува со твоето име.

Те оживувам од сите слики, но жива нигде те немам.

И пак со тебе легнувам, и пак без тебе се будам.

А те барав, те барав во се и сешто.

Те барав, а барјќи можев само да те сретнам,

Но не и да те најдам, но не и да те најдам.

Ти ме приѕираш и од небото и од земјата,

А мене никако не ми успева да ти кажам дека...

Блажено е да се живее,

А поблажено е да се умира,

Мислејќи само на тебе, Дениција!