Ваша поезија

кога врне, а јас сум во небрано, тогаш истура

еден миг, кој трае цела вечност во сеќавањето

го победи на поени во 12 рунда

севкупното сеќавање, кое траеше еден миг

а животот трае толку, колку што можеш да се сетиш

сакав да напишам еден живот трае, колку

но зарем имаме повеќе од еден?

сите сме најпаметни, за жал

а некој да ми речеше дека ќе напишам вакво нешо

го убив од прва на лицелокација

.

ми се спие

понекогаш и тоа мораме да го правиме

соновите се гола вода ако немаат мирис

џабе ги помнеме

те помнам по мирисот

само што не одредив дали е коприва, лаванда или бреза

денес шампоните се хемија

.

ми се спие

во твојата преграТка

Промени

Почнав да го мразам звукот

на секундарникот,

не уживам повеќе ни во мелодијата

на електричната гитара

која некогаш ми носеше

топли ноќи

додека јас сонував покрај прозорецот

и ја пуштав пепелта од уште еден отпушок

на тивкиот ветер.

Така живеев некогаш.

Живеев на најтенката жица од гитарата,

онаа која зборува за тагата,

онаму кај што трзалицата

претставуваше нова закана

од нов наплив на солзи.

Акробат во својата приказна,

како Едгар Алан По

да го пишувал овој роман.

Се што сретнав на мојот пат

беа гаврани и мртви црни мачки,

а јас морам се да преживеам

за да можам да ги импресионирам

остантите ликови со својата храброст.

Кој знае каков ќе биде мојот крај,

но всушност ништо повеќе не ме интересира.

Заслепена сум од гневот

и со отровни стрели во устата

шетам наоколу.

Плукам по секого

пред да прозбори,

пред да ме погледне.

Го кршам часовникот кој отчукува,

го бришам и постоењето на гитарите од мојот свет.

Го убивам и Едгар во мене.

Го убивам брутално.

Главата ќе му закопам

во најтемниот облак

никогаш повеќе да го чујам неговиот отровен глас,

никогаш да не ги надвика татнежите.

Неговото тело ќе го оставам под истиот темен облак

да страда од ударите на озогласените громови.

Јас само ќе го завртам грбот

и не знам што понатаму

-ме чека долг живот пред мене,

акустична гитара и песочен часовник.

Ме чека изгрејсонцето кое ми тргна в пресрет,

одам да уживам во зенитот на мојот живот.

.

поблиску кон Сонцето

заслепени од светлината

телата се топат, иако восочни фигури не сме

.

поблиску кон таму

а заслепени од жедта

телата се топат, или тоа се нарекува страст

.

поблиску еден кон друг

заслепени еден од друг

како тоа се вика? ајде, онака, отприлика?

.

толку се прекрасни и мои

твоите очи

да тоа не може да се препише на случајноста

а толку нежно твои

твоите насмевки

да не може да е плод на намерноста

а мислите, од тебе кон мене, испратени

некако, неочекувано посакувани

не се дело на изненадноста

.

а измислуваме нови зборови

да бидат единствено наши

слично како што сме ние

слободно заробени