Чекајќи го Годо

Тоа прашање никогаш не си го поставувам бидејќи навистина е депресивно, деструктивно и неизбежно води во очај и резигнација. Наместо тоа се трудам да му најдам совршено место на денот во мозаикот на животот и да се врежам подлабоко во кората на дрвото на иднината. Прави работи по кои ќе те помната тие после тебе. Отвори на зевзек. Таму има еден прекрасен стих од последната (мислам дека е од последната, наградената од Рамковски фондацијата, не ме земај за збор)негова стихозбирка. Стихот е генијален, како и самиот Ренџов.

Јас не сакам
да знам кој сум,
туку
кој ќе бидам
тогаш
кога не ќе бидам



Изменето од Andjelina - 06.Октомври.2009 во 23:58

Monuska напиша: Да затоа што всушност на тој начин живееш туѓ живот и остваруваш туѓи желби (како Лаки кој живееше и тргаше маки за Поцо)

Секогаш биди свој и нема да се покаеш што си се родил.

 смислата на животот е во дејствувањето. Желбата да се оствари нешто е само поттик, иницијатор, а дејствувањето води до нејзино остварување. „Исполнување на шивотот со задоволства подразбира самоиницијативно дејствување. Ако дејствуваме по иницијатива на друг, тогаш задоволството губи од интензитетот или сосема исчезнува.

Изменето од Andjelina - 06.Октомври.2009 во 23:56

Не, животот неизбежно завршува со смрт. За да не биде чекање на смрта треба да го исполнуваш со задоволства и да уживаш во секој негов момент. Чекањето е само еден од парадоксите на животот.

Изменето од Andjelina - 06.Октомври.2009 во 23:57

Животот, всушност, не е ништо друго, туку големо чекање. Чекаш да пораснеш, чекаш да ти дојде роденденот, чекаш да заврши учебната година, чекаш да ти се јави некој што го сакаш, чекаш во редица пред шалтер, на автобуска постојка,чекаш да оздрави некој кој што е болен, чекаш да дојде први и да земеш плата... Чекање, чекање, чекање... А часовникот си работи, па старееш, старееш, старееш... Нели е апсурдно?
Од друга страна чекањето имплицира надеж. Надеж дека ќе го дочекаме тоа што го чекаме. А тоа му дава смисла на животот. Надежта не одржува на нозе. Ако не е таа кај би ни бил крајот!?
Чуден е животот, нели?

Miriam напиша: Ах Monuska    , нели си имавте час по лектира за дискутирање на книгата? Ние да Навистина ми беше една од омилените книги во мрачните тинејџерски години, па темата ми е симпатична.Ама не верувам дека во форумов ќе си најдеш собеседници - некои ја надраснале, некои никогаш нема да ја дораснат книгата.

Pa i mene ne mi e bas omilena, ama vredi za diskutiranje. Vsusnost bi sakala da ja gledam vo teatar. A sto se odnesuva na casot po lektira, nemame nie nesto takvo... (ne e vo stil na profesorkata)

омилена???Хммм од тоа исчекување и глупавите штосови додека го чекаат Годо ми се смучи да ја читам ако е мала

А да кажете лектира Тристан и Изолда па да се начиташ асално