Посматрачот влијае врз посматраното!

marco_antony, добар осврт!

Во книгата и филмот COSMOS од неповторливиот Carl Sagan има еден приказ на дилемите на битијата кои живеат во дводимензионален свет, кои можат да се движат само по x и y оската во просторот. Тие, со своите сетила програмирани и оспособени за функционирање во дводимензионален свет, не можат да ги сфатат појавите кои доаѓаат од третата димензија.

На ист начин, ние, со нашата програмираност во три просторни и една временска димензија, не можеме со помош на нашиот програмиран ум да ги разбереме појавите кои доаѓаат од повисоките димензии. Затоа, појавите како телепатија, прекогниција, телекинеза и сл. се непризнати од класичната наука, која, нели, се занимава само со она што може да се измери.

5. Димензија, во книгата и к*рсот, прави една алузија на човекот со нишало. Животот на човекот буквално наликува на нишало кое се движи во една димензија и која опфаќа само еден лак од ПОВРШИНАТА на сферата која има (најмалку) три димензии и цели 360 степени од целата сфера.

Она што е потребно е човекот да ја сфати својата состојба на програмирано, едно, две или тридимензионално движење, да се доведе во состојба на мирување (во нултата точка на движење), да согледа дека постои ИЗБОР, да одлучи и да се придвижи во било која насока и точка од сферата.

Тој е еден од начините да дојде до „работ“ на сферата и да се доведе во состојба која ќе му овозможи контакт со некоја друга димензија, надвор од „границите“ на тродимензионалната сфера на овој Универзум (Забележувате, зборовите „работ“ и „границите“ се во наводници. Причините за тоа се предмет на некоја друга тема, а алудираат на бесконечноста на Универзумот).

Во посебен пост ќе го приложам освртот на Платон на теми кои се однесуваат на дилемите на битијата кои тешко се справуваат со појавите од димензии кои се или изгледаат дека се повисоки. За жал, текстот е на српски јазик, а сега немам време за преведување.

Еве, јас ја започнав и ќе ја продолжам темава... со нов предизвик, а сепак, во контекст на насловот.

Поставувам нова теза и ја поддржувам со помош на Квантната Физика. Сепак, да нагласам, овде не се работи и целта не ми дебатирање на научна основа... овде се работи за Животот.

Следи извадок од книгата (се уште необјавена) „ПЕТТА ДИМЕНЗИЈА – Нова Парадигма за ЖИВОТОТ“, каде што основна тема е „Посматрачот влијае врз посматраното“  - сознание кое ни помага да се препознаеме како активни чинители во нашиот живот, а не негов производ.

Она што го искусуваме е резултат на квалитетите на нашето ВНИМАНИЕ и на процесот на нашето МИСЛЕЊЕ!

Вниманието или уште поточно, Фокусот на нашето внимание е почетна точка за остварување на сите наши желби и цели. Затоа,  повторно, со јазикот на Квантната Теорија, да ја објасниме неговата структура.

Кога физичарите продираат во суб-атомската структура, која го креира атомот и материјалната реалност, кога се обидуваат да ги истражат и разберат суб-атомските честички – кварковите, босоните, фермионите и другите честички,  доаѓаат до сознание дека тие се толку мали што воопшто не можат да се измерат. Не само што не постојат инструменти кои тоа го можат, туку такви, веројатно, никогаш и нема да постојат. Уште поинтересно, тие суб-атомски честички никогаш никој не ги видел. Како тогаш се знае дека постојат? Тврдењето дека ти постојат се базира на доказите и траговите кои тие ги оставаат за своето постоење. Во квантните акцелератори, во лабораториите каде што истражувањата се одвиваат, возможно е да се фотографираат траговите кои суб-атомските честички ги оставаат зад себе. Со перцепција на траговите се потврдува нивното постоење. Уште еднаш, тие се толку мали, што за нив може само да се размислува.

Уште поинтересна карактеристика на суб-атомските честички е што тие се појавуваат само кога се посматраат. Кога „гледаме“ во Квантното Поле, овие честички, како неверојатно, моментно треперење ќе го манифестираат своето постоење. Кога ќе се помести вниманието, тие исчезнуваат во Празнината. Тие треперат како мали светли импулси во темен простор. Ако Квантното Поле се замисли како темна соба, на пример, честичките затреперуваат кога кон нив се насочува вниманието, а нивното доживување е како кога ќе погледнеме во правец на извор на светлина кој штотуку престанал да емитува светлина. Забележуваме само траг од нејзиното постоење и тоа само ако е нашето внимание насочено во правец на нејзината манифестација. Кога ќе се помести вниманието, постоење на честичките останува само можност во непрегледното Поле на Возможности.

Исто така, се знае дека честичката истовремено се однесува како бран, а промената настанува во моментот на посматрање. Бранот не е ограничен на една конкретна локација во Време-Просторот и неговото „лоцирање“ се случува, повторно, САМО во моментот на неговото посматрање, односно во моментот кога кон него е свртено вниманието. Вниманието е тоа која ја трансформира можната амплитуда на бранот, ја дефинира неговата можна дистрибуција и со тоа ја внесува во материјалниот свет и сето тоа преку едноставен акт на посматрање.  Значи, честичката е креирана од нас само преку чинот на посматрање. Пред нејзиното посматрање од наша страна, таа била само математичка можност. 

______________________ 

Во зависност од интересот, горното тврдење ќе го поткрепам со еден од најстарите експерименти кои го потврдуваат горенаведеното сознание – т.н. Double Slit Experiment.