Стравот предност или не?

 

STRAH

Današnje čovječanstvo živi u iluziji vremena, iluzija vremena stvara misli, misli pak stvaraju uvjerenja, vjerovanja, i kao takva, stvaraju i oblikuju naše iluzorno ja, naš život, stvarajući barijeru, veo, između istinskog ja.

Kao što smo prije zaključili, mi nismo naše misli, uvjerenja, vjerovanja, mi smo bezuvjetna beskonačna ljubav, koja je prekrivena iluzornim ja, mislima, uvjerenjima, vjerovanjima ...

Prihvačanjem iluzije vremena kao stvarnosti, prihvatili smo misli kao stvarnost, uvjerenja, vjerovanja, ... a samim time i STRAH.

Strah ne postoji sada, ovog trenutka, strah je manifestacija naših misli, naših uvjerenja i vjerovanja koje proizlaze iz misli, iz iluzije vremena, iz iluzornog ja.

Strah je manifestacije iluzije, i kao takav, i sam strah je iluzija. Prihvačanjem iluzije vremena, misli, uvjerenja, vjerovanja, odnosno straha kao stvarnosti, strah je postao naš okov, zatvor i čuvar.

Strah kao krajnja manifestacija iluzije, postao je generatorom, čuvarem iluzija.

Strah (iluzija) se jedino može hraniti, održavati strahom (iluzijom). Strah se može manifestirati u mnogo različitih oblika, recimo kao: sram, mržnja, krivnja, nelagoda, nerazumijevanje, netolerancija, želja za posjedovanjem, kontrolom, moći ...itd.

Svaka negativna emocija, je strah, i samim time hrana za strah.

Današnje čovječanstvo, sve što čini, čini iz straha, današnji čovjek manifestacija je straha, svaki naš izbor protkan je strahom, bilo strahom od ismijavanja, izrugivanja, novog, gubitka starog i dobro poznatog ...itd., strah je ono što diktira svaki naš izbor, tako da strah i postaje manifestacija svakog izbora.

Sve što radimo iz straha, manifestira strah.

Strah je glavni pokretač današnjeg čovjeka, sve što današnji čovjek čini, čini iz straha, čime naposljetku stvara dodatni strah.

Želja za posjedovanjem je manifestacija straha, a samo posjedovanje, manifestira, stvara strah od gubitka onoga što posjedujemo.

Moć, kontrolu, želimo iz straha, a kada posjedujemo kontrolu, moć, živimo u strahu od gubitka te moći.

Strah jedino može manifestirati strah, tako da svaki naš izbor, čin, posjedovanje iz straha, će naposljetku manifestirati dodotni strah, i tako u krug.

Živjeti u iluziji vremena, znači živjeti u strahu, biti usmjeren prema van, prema onom što je bilo, što bude a ne prema onom što jest, ovdje i sada.

Iluzija zvana strah je glavna prepreka buđenju, spoznaji bezuvjetne sreće, ljubavi.

Da bismo se probudili, moramo odabrati, mora postojati izbor, ali u koliko živimo u strahu (iluziji), izbor za nas ne postoji, već živimo u iluziji izbora, u iluziji kako je svaki izbor naš izbor.

Ali izbor pod utjecajom straha nije naš, već je tvorevina straha (iluzije), i kao takav je iluzija izbora.

Svaki naš izbor koji je temeljen na strahu (iluziji) od toga što će drugi reći ili misliti o nama, od ismijavanja ... itd., je daljnje stvaranje straha (iluzije), pošto je sam izbor manifestacija straha (iluzije).

To je ujedno i jedan od razloga zašto se ništa ne mijenja, ma koliko mi težili tome. Promijene su nemoguće dokle god naš izbor diktiraju strahovi (iluzije), jer ono što diktira izbor, je i ono što određuje krajnji rezultat, manifestaciju izbora. Ukoliko strah (iluzija) diktira izbor, jedino što može manifestirati taj izbor, jest strah (iluziju).

Danas ne izabiremo, radimo ono što mi želimo, već što nam strahovi (iluzije) diktiraju. Radimo stvari koje od nas očekuje obitelj, rodbina, prijatelji, okolina, društvo, a sve iz straha od toga što će drugi reći ili misliti o nama u koliko odaberemo, učinimo nešto izvan okvira propisanih nam očekivanja i normi.

Čudimo se kako je današnje društvo nezadovoljno unatoč svim materijalnim bogatstvima, pa kako ne bi bilo, kad svi radimo ono što drugi žele, posjedujemo ono što drugi žele, a ne ono što mi želimo.

Strah je glavni razlog nezadovoljstva. Uhvatili smo se u iluziju ispunjavanja normi, posjedovanja određenih stvari kao alata za postizanje zadovoljstva, sreće.

No kako pronaći sreću u ispunjavanju normi, posjedovanju određenih stvari, kada je sreća u nama?

Traženje sreće van nas samih, jest udaljavanje od sreće.

Traženje sreće u određenim stvarima, događajima, je iluzija, a iluzija može samo stvoriti, manifestirati iluziju sreće. Dokaz da smo postigli samo iluziju sreće, je taj što takva sreće traje svega nekoliko sati, dana, a tada tre*amo novu dozu iluzije kako bismo bili sretni.

Istinska sreća jest bivanje, postizanje stalnog stanja sreće, uz nju se ne vežu događaji ili neke materijalne stvari, ona jednostavno je, sada i ovdje.

Želja, odnosno ispunjavanje želje, vjera da ukoliko ispunimo, ostvarimo neku od želja da ćemo biti sretni, jedna je samo od želja, vjerovanja u nizu, ni manje ni više.

Sreća i želja, i ispunjavanje želje, u stvarnosti, nemaju veze jedno sa drugim, već potpuno suprotno.

Želja, ispunjavanje želje, jest udaljavanje od sreće, jer kako nešto što je u nama, pronaći izvan nas?

Sreća je naše prirodno stanje, sreća je u nama, a svako traženje sreće izvan nas, je udaljavanje od sreće.

Svaka želja, traženje sreće izvan nas, jest stvaranjebarijere, zavjese koja sakriva, prekriva sreću koja se nalazi u nama, koja mi jesmo.

Kada primjerice želimo auto, ispunimo tu želju, sretni smo, gdje osjećamo sreću, u autu ili u nama? U nama, u našem biću, a auto je samo alat koji je dozvolio toj sreći da izađe na vidjelo, da je osjetimo, auto nije stvorio tu sreću, ta sreća je stalno u nama, samo što je prekrivena našim mislima, željama.

Kada ostvarimo želju (auto) otklonili smo barijeru (želju), zavjesu koja je prekrivala sreću. Sreća postignuta ispunjavanjem nekih od želja, posjedovanjem određenih stvari, je uvjetovana sreća, što znači da neće trajati zauvijek, već određeno vrijeme.

Sreća koja je naš krajnji cilj, jest bezuvjetna sreća, bivanje a ne trenutno stanje, sreća koja ne ovisi o vanjskim okolnostima, utjecajima.

Da bismo to postigli, ne moramo raditi ništa, već samo odbaciti želje. Samim odbacivanjem želja kao uvjeta za sreću, nestaje barijera, zavjesa koja sakriva, prekriva sreću, i samim time, postigli smo bezuvjetno stanje sreće.

Prihvačanjem straha (iluzije) kao stvarnosti, prihvatili smo sreću koja ovisi o događajima, posjedovanju određenih stvari, prihvatili smo sreću kao nešto izvan nas, a ne u nama, dio nas.

Strah je manifestacija svih problema, i istovremeno generator koji nas tjera, gura da rješavamo te probleme.

Strah je glavni pokretač današnjeg čovjeka, sve što današnji čovjek čini, čini iz straha, čime naposljetku stvara dodatni strah.

Stanje straha nije u vezi sa bilo kakvom konkretnom i istinskom neposrednom opasnošću.

Ono se pojavljuje u mnogim oblicima: kao nelagoda,briga, strepnja, nervoza, napetost, jeza, fobija i takodalje. Ovakav psihološki strah uvijek se odnosi na nešto što bi se moglo desiti, a ne na nešto što se dešava upravo sada.
 

Koja je glavna prepreka buđenju, spoznaji bezuvjetne ljubavi?

Možemo govoriti o mržnji, krivnji, nerazumijevanju, uvjerenjima, vjerovanjima, ograničenjima, netoleranciji, sramu, pohlepi ...itd, no, sve te prepreke su samo manifestacija iste, jedne jedine prepreke ka duhovnom buđenju, STRAH.

Između nas i buđenja, prosvjetljenja stoji samo strah, odnosno mi probuđeni, prosvijetljeni jesmo, a strah je jedino što stoji između nas i spoznaje da smo probuđeni, prosvijetljeni, da smo jedno sa svime, energija, bezuvjetna ljubav.

Strah je barijera, veo koja stoji između onoga što mislimo, vjerujemo da jesmo i onoga što jesmo. Mi nismo naše misli, uvjerenja, vjerovanja, strahovi...to su samo iluzije koje su trenutno prekrile naše istinsko ja, našu suštinu, bivanje.

Strah, i sve što proizlazi iz straha: nerazumijevanje, laž, uvjerenja, vjerovanja, sram, krivnja, mržnja, sukobi, želja za posjedovanjem, kontrolom, moći .... jest iluzija. Odbacivanjem iluzije, odbacivanjem nerazumijevanja, laži, uvjerenja, vjerovanja, srama, krivnje, mržnje, želje za posjedovanjem, kontrolom, moći ....što nam ostaje? Ostaje ono što jest, oduvijek bilo i bude, bezuvjetna energija, istina, odnosno ljubav.

Istinsku ljubav, bezuvjetnu ljubav, spoznajemo onog trenutka kada odbacimo sve iluzije: strah, želju za posjedovanjem, kontrolom, moći ... kada odbacimo iluzije, ostaje samo istina, LJUBAV, BEZUVJETNA LJUBAV.

Dakle odbacivanjem iluzija, spoznajemo da jedino što postoji, što je ikada postojalo, što će ikada postojati,jest istina, ljubav, koja je, uvijek bila i bude, samo što smo je na trenutak prekrili našim iluzijama.

Beskonačna energija, svijest, ljubav, istina ili Bog, je ono što jest, sve ostalo je iluzija, tvorevina našega uma, naših misli.

Postoje samo dvije emocije, emocija ljubavi (bivanje) i emocija straha (stanje).

Na žalost, današnje čovječanstvo, od rođenja pa do smrti živi u strahu, bilo da se radi o strahu od osuđivanja, izrugivanja, promjena, gubitka, neuspjeha, poraza, boli, različitosti ...sve su to strahovi, samo manifestirani u različitim oblicima.

Bilo koja vrsta straha, na naš duhovno/fizički razvoj djeluje na isti način, radilo se o strahu od osuđivanja ili o strahu od promjena.

Strah je strah, a strah je suprotnost duhovnom razvoju, strah je suprotnost spoznaju, slobodi, ljubavi.

Dokle god se ne počnemo uzdizati iznad straha, naš duhovni razvoj je gotovo nemoguć. Sloboda ne postoji, u koliko smo pod stalnim utjecajem straha od toga što će drugi reći ili misliti o nama.

Stanje ljubavi je stanje slobode, ljubav ne osuđuje, ne ismijava, ne boji se promjena, različitosti, ljubav sve vidi kao cjelinu, a ne kao razbacane nepovezane dijelove.

Strah je ono što ljude dijeli na: bogate, siromašne, lijepe, ružne, pametne, glupe, uspješne, neuspješne, dobre, loše itd. Strah je izvor sukoba, nerazumijevanja, osuđivanja, izrugivanja, ismijavanja...

Mržnja, krivnja, nerazumijevanje, sukobi, netolerancija, nametanje vlastite volje, nesloboda, kontrola, želja za posjedovanjem, moći .... je privremeno stanje.

Sadašnji trenutak, sloboda, odgovornost, razumijevanje, tolerancija, sreća, ..... odnosno LJUBAV, jest BIVANJE, a ne tek trenutno stanje.

 

Izvor:

Adrian Predrag - Sedam čakri sedam stanja svijesti

Don Miguel Ruizi - Majstorstvo u ljubavi

David Icke - Beskrajna Ljubav jedina je istina

Eckhart Tolle - Moć sadašnjeg trenutka

(se izvinuvam shto ne e prevedeno na makedonski...)

Messenger: Извинувањето се прима, но тоа не ослободува од прописите и првилата на форумов. Ти оставаме неколку дена да го преведеш текстов на македонски. Потоа ќе биде избришан.

Изменето од Messenger - 22.Јуни.2012 во 15:05

страв е човечко чувство кои го има секој нормален човек
не сите чувства се добри

например чувства бес,омраза, зависта, огромна љубомора,суровоста  ..етц етц... но овие сите наведени чувства не ги поседуваат сите хомосапиенси

а чувства како веселост, тага, страв,  па и љубов мислам дека ги поседува секој од нас
тие што ги имаме сите, мора да се добри за нас, оти ни се дадени како од господ по дифолт

Не треба да се меша страв со претпазливост и разумност.

Некои постојано ги мешаат тие работи. 

anakin напиша: страв е човечко чувство кои го има секој нормален човек не сите чувства се добри например чувства бес,омраза, зависта, огромна љубомора,суровоста  ..етц етц... но овие сите наведени чувства не ги поседуваат сите хомосапиенси а чувства како веселост, тага, страв,  па и љубов мислам дека ги поседува секој од нас тие што ги имаме сите, мора да се добри за нас, оти ни се дадени како од господ по дифолт

Стравот, како емотивно-енергетска состојба на битување, се наоѓа на најниското ниво на човековата свест заедно со тагата, апатијата, вината и срамот.

За разлика од другиве набројани, стравот има само една добра особина, а тоа е дека претставува аларм за индикација на опасност во функција на преживување. Во основа, тоа не се разликува по ништо од истото кај животните.

Од сите други аспекти на човековата егзистенција и хуманоста, стравот е една од главните човекови лимитирачки  инхибиции. Бидејќи е потребна  енормна енергија да се издигне над стравот, човек нема можност да се крене на повисоки енергетски нивоа без туѓа помош. Недостатокот на сопствената енергија и туѓата помош прават човекот или да биде парализиран од стравот или да направи потег кој суштествено не ја менува неговата оргинална позиција по вертикала, туку само по хоризонтала, што дава импресија на некакво квалитативно менување, но не значи апсолутно ништо посупстицијално.

Токму поради ова, стравот бил и ќе остане главен и официјален алат за контрола на луѓето од страна на сите тоталитарни режими, диктаторски и деспотски владетели, како и институцијализирани религии.

zabegan напиша: Messenger напиша: Не треба да се меша страв со претпазливост и разумност. претпазливоста потекнува од стравот како и да е, значи самата нема да постои без страв од идни опасности... не гледам ништо лошо во стравот, се додека не е во форма на параноја и фобија, дел е од секојдневните човечки емоции кои не движат

Стравот е недделиво чувство на секое живо битие и точно велиш дека е една од фундаменталните движечки сили кај човекот, барем кај наголемиот број луѓе.

И тука лежи проблемот со стравот.

Стравот го движи најглемиот дел од светот и како таков се умножува во бескрaјна бројка на активности. Страв од непријатели, страв од непознатo, страв од други националности, страв од други животни филозофии, страв од други религии, страв од менување на место на живеење, страв од менување работно место, страв од старост, страв од умирање... за жал, стравот од секакви можни природни појави и процеси како и  социјални односи, претставува основен мотиватор во животите на повеќето луѓе.

Токму заради тоа претходно реков дека стравот е најстариот и nаjсигурниот алат на контролирање и управување на луѓето од страна на сите тоталитарни системи и диктатори. Од појдовната точка на стравот сиот свет е едно поле на безбројни опасности кои демнеат да се петворат во лични или сеопшти трагедии и катастрофи, нешто што во некои религии кулминира со тотално уништување на светов.

Кога еднаш стравот ќе стане животна потпора и филозофија, тогаш се всадува во фокусот на живеењето како темел и генератор на бесконечни опции на грижи кои само го хранат стравот и свртуваат с'е поголемо внимание кон него. Знејќи го ова , медијата и маркетингот постојано манипулираат и играат со него за постигнат одредени цели.

Поради својето силино влијание стравот често станува опсесивен (почнувајќи од меѓучовечките односи во семејствотo) и бидејќи е "заразен" лесно станува доминантен социјален тренд  (завршувајќи со меѓунационални или меѓурелигијски војни), Таквиот страв може лесно да прерасне во параноја и да генерира разни неуротски реакции.

Токму поради тоа стравот води првенствено кон личната, а потоа и кон и заедничката инхибиција. За ова имаме безброј примери од историјата на човештвото во тоталитарните режими. Луѓето кои живеат во емотивно-енергетска состојба на страв се премногу слаби самите да сменат нешто посупстицијално во своите животи и секогаш бараат некој лидер за кој сметаат дека го совладал својот страв, па како таков  може да му се предадат да ги води и нив.

Стравот не води кон експандирање на човековата свест и креативност од аспект на квалитативното менување на животот, туку напротив, кон контрактирање, повлекување и затворање. Излезот од ваквата состојба луѓето ја бараат во некаква "бестрашна" личност, некој месија кој ќе ги фати за рака и ќе им помогне сигурно да минат преки нивните стравови.

И факт е дека токму поради тоа длабоко во себе луѓето чувствуваат дека не го сакаат стравот бидејќи знаат оти тој е главната причина за сите нивни повлекувања, пасивности, неактивности и одбегнувања од оочувањето со животот и превземањето на одговорноста во свои раце.