најдоброто од мајсторче62

РАЗЛИЧНО ЧИТАЊЕ НА ПАТОКАЗИТЕ

Презрени патници во ноќта
- животот истекува по патиштата на сонот;
сон различен, а сепак со ист вкус
на болка и чемер во дамарите.

Се разминуваат:
еден во мракот се топи
другиот од муграта се раѓа

Едниот во сонот влегува,
другиот кошмарот го стресува

Патот бескраен е,
круг маѓепсан:
глава и опаш на змија
- зодијачки знак без значење
сон и јаве
- непомирливост...

Различно читање на патоказите
или две различни мапи
на закопаната судбина ...

Сеедно,
воздухот горчи од разминувања...

ЗБОР



Го скрив зборот

Ти потрча да го најдеш



Го бараше секаде:

Во очите ми

Во душата ми

Во срцето ми

И не го најде...



Копаше секаде:

Во болката ми

Во радоста ми

Во сите тревјосани меѓи

на сонот мој

копаше

и пак не го најде.



Можеби не требаше

Баш во тебе да го сокријам

И да се заклучам....

БРАНА

Ја минавме ноќта заедно

- летното небо ни понуди крошна

од безгрижност

а во нас музицираа

остарените трубадури на болот

по затегнатите жици на епидермите...



Ти – река со наглодано корито

од видрите на времето што те газеше,

Јас – ѕид повисок од самсебе,

Брана од бессонот изѕидана.



Станавме езеро:

го поплавивме сурово полето

посеано со песната на изгрејсонцето...

БУНАР
На А...
Издлаби бунар
во очи
за сон прежеднети,
со црпка од мек мирис
на искреност утрунска
во ирисите издлаби го:
длаби дур вода не бликне
од црните глечери
на душата,
вода студена, лековита
болка да ти одболи;


Излаби бунар
Во очи
Од волшепства натечени,
Таму кајшто светлините се истопиле
Во сопственото сонце,
Кајшто штурците штурат
По насмевката на песната
Што ја сокрив
За да се сокријам самсебе
Пред да заборавам
Каде ја сокрив мапата
Со патоказите до моето постоење...


Издлаби таков бунар,
Но вимавај да не ги повредиш дамарите
Додека минуваш низ нив
Безмилосно опојна миризбо
Од далечните ливади на невозможноста...

УТРО

Во росата на твоите насмевки
се огледуваат штурците
додека ги штимаат виолините
наутро...

Мојата босонога песна
танцува неуморно
по жицата на твоето будење

Мирис на сварено кафе
ја отвора капијата на новиот ден
- не, немаме многу
за крадење среќа...

Сепак, доволно е...
53 коментари | за печатење |

Изменето од majstorce62 - 24.Декември.2010 во 09:39

ДОДЕКА ТЕ ЧЕКАВ

Јас поранив,
ти задоцни,
јаз широк направивме
- само зборот може да го премости...
Додека те чекав на распаќето
на првите предизвици на времето
без однапред подготвен план
како да и го сменам ликот на вечноста
потрошив се што имав за трошење
од дедо и прадедо,
и се што можев да оставам
на внуци и правнуци,
мислејќи, какво писмо
во насмевката ќе ми донесеш,
ако те препознаам...
Додека те чекав на острите карпи
на пругорнината на бесмртните
и го одморав одот за твоите нозе:
ниту напред знаејќи како
ниту назад гледајќи пат,
исчезнував какпка по капка од себе
се врежував капка по капка во времето
чувствувајќи го твоето доаѓање
во очите на стравот
дека пак нема да те препознаам...
А можеби и не те чекав тебе:
само капењето на минутите
одѕвонувало така
во глувата пештера на осаменоста
ронејќи ги песочните брегови на јазот
по кој истекував
- без да бидам свесен...
Градењето на мостот е друга приказна...

РЕКА






И тебе ќе те препливам безимена реко
што од невекаде али во ноќта ми носиш
- црни али на алот мој господарки крунисани...


Те распознавам и кога молчиш
и кога водите ги стивнуваш под стреите
на мојот заборав на тебе.



Црна си,
од црнила обата скроени сме,
па друг не те распознава...



И Ахеронт да те крстам,
и Јордан,
- пак таа ќе си...


Во витлите ме витлосуваш
- јас водите твои ги влечам
зад себе...


Клето копиле сум,
од мајка оставено
- на тебе ветено...



Пркос дива од мускулите ми никне
кога ми велиш – удави се,
а врат немаш да те задавам...


На брегот друг гробот ми e
почивалиште светло за победите
- награда...


И тебе ќе те препливам безимена реко
што од невекаде али во ноќта ми носиш
- црни али на алот мој господарки крунисани...