најдоброто од мајсторче62

ПРИКАЗНА ЗА СОНОКРАТЦИТЕ

Бистрини кога заматуваа
матна врз матна натрупаа -
крајот да не се знае...


Преку дедо од прадедо
завештание ми е пратено
сонот да им го протолкувам

Црни птици од три страни довјасале
црни војски со смрт накитени
- црни молскавици во очите стрвни...

Планините волци се наполниле:
во исто дувло искотени
со три млека задоени...

Сал крвта глас имала за да пропишти...

Пишти крвта и во мене
и во тебе
од немоќ сонот да го протолкуваме.

Крајот не му се знае...

ПРИКАЗНА ЗА ПРКОСНИЦИТЕ


Со крв дива – мастило
на пергамент од црни времиња
јарки светлини нанизи
место слатко за добросување
кога векот ќе го отвориме
и ќе се населиме
за да продолжиме

Точило од бури изделкано
пркосот ли им го острел...

А знаеле:
и ал трндафил на градите
пред венчавка китнеж да натокмат
во планините,
по дубравите
за жетварките и жетварите
синџирот што ги јадел…

На штрек карпа прекутрупа
сонот така го засониле
- мек килим за нозете ни …

Од почит калта да си ја избришевме
колку да ги испочитуваме...

PRICA O SVETLOZRACNIMA

Svi su te podjednako voljeli
Mislima im svetlozracnim
Ali u razlicitom snu te sanjali…

Vijeka nije bilo da dotjece
Crne suze reke su nabujale
Rane da ti operu…

Kolko se tvoje djece utopilo.
Na koju stranu kad nisu znali
- stramputicom ih mutna zahvatila

Zrakom od noza kandilo
Svetcima pred slavu sу palilи
Svjetlost su sami postali…

Crnila su opet ostala
Drugi da ih rastezu…

Skamenjeni krici po gorama
Krv se krvlju zakrvila
A jedna ih majka radjala…

I u kriku nam danasnjem
Krvave reke oganj raspaljuju…

Pa ciji smo ako svoji nismo…



препев - Дрински

ПРЕУСМЕРУВАЊЕ НА ВОЗОВИТЕ
На син ми МИКИ

За тебе и во најцрниот заборав ќе се вѕидам
и сите задоцнети возови ќе ги преусмерам
- ако колосек не останал, нов ќе создадам...

Сеуште имам коски што можат да затропаат
и кога ветриштата студени низ нив ќе просвират
со песната на последното зајдисонце на хоризонтот
од каде животот ќе заличи на позната панорама
од разгледница на одамна непостоечки град.

Ги чувствуваш ли полноќните возови на стравот во мене
или друг некој воз во сонот ти татни по шините
низ осланетите овоштарници на насмевките...

И овој ден го испративме со празна кошничка
како тажен Арлекин од сцена со угасени светла.
знаејќи дека утрото ќе ни ја остави преполна
со презреаните праски на ланската надеж
пред портата што од навика пак ќе ја отвориме...

Јас пак ќе ги преусмерувам црните возови на лудилото
да ми те остават бар во сонот да бидеш што не си...

ДИГА

Прекарахме нощта заедно
- лятното небе ни предложи покров
от безгрижност
а в нас оркестрираха
остарелите трубадури на бала
по опънатите струни на кожите ни...

Ти - река с наглозгано корито
от видрите на времето което в теб газеше.
Аз - зид повисок от самия себе си.
Дига от безсъние иззидана.

Станахме езеро:
наводнихме обилно полето
посято с песента на изгрева.
препев -БОРИС

ИЛУЗИИИ


Птицата секогаш ти ја промашува дланката
и слетува еден чекор зад тебе
на сувата гранка на надежта
дека еден ден ќе ти пее повторно,
кога сонцето ќе го полни воздухот
со мирисите на изгубената младост
во некое ново утро
со застоен вкус на непребол во очите...

Залудно се вртиш да ја фатиш
- нема ниту сува гранка
ниту птица на неа,
сами сме:
јас во тебе
ти во мене
и песната за птицата
што секогаш ја промашува твојата дланка...

Ништо не се повторува како што било,
ќе ти речам само,
како тоа да се најважните зборови
што си чекала да ги слушнеш,
чекајќи да надојде реката од моето срце
и да те удави со нова нежност

РАЗМИНУВАЊЕ


Ти дојде
- Јас бев...

Го испразнив сето добредојде од очите
за да го симнам уморот од твојата душа.

И сакав:

сите твои модринки da ги положам
на дланка од лушпи на миризлива дуња
по рецептот на старите собирачи на јантар
од црните шуми на страданието...

Сигурен дека:

можам да ја препеам на јазикот на радоста
молитвата на испуканата зенја
кога сушата го јаде коренот на лебното жито
а птиците умираат
со слика на капка дожд во окото...

На крај:

ги собрав
сите твои модринки
во врзулче од дождлива ноќ
без обврска да ти ги вратам
и заминав...

Ти остана
- лушпа од миризлива дуња
под перница на која никој не сонува...