најдоброто од мајсторче62

СРЕЌНА ПЕСНА
( На задоблачната светлина )

Задоблачна сончевина на моето небо
Облакот со срмен вез е порабен
А личи на среќа....
Песна сум
Од мртва птица оставена
Коријата ечи од стравот
На изгубеното дете
Што ги бара неосмислените игри
Во гнилото лисје на вистината
Се е толку едноставно недостижно:
Игрите,
Песната,
Светлината
Облакот со срмен вез на образот
Ми ја открива најголемата тајна....

СРЕДБА

Те видов,
по два, или три века,
пак те видов
- Некој ги избришал нотите
на утринското адаџо
што потскокнуваа како мали лотки
по далгите на твоите езерца
кога плетевме килим
од миризливите акорди на немирот
бележани со сончевиот белег
од пупката на неотворениот сон
во едно време
на кое намерно не му дадовме име
оти сите имиња ги разименуваше
во речникот на нашиот занес...
Музико моја,
По вторпат согорувам
во твојата совршеност...

ДИВОКОПАЧ

Не копај во шумата на сенките
Кај што некој сличен на мене
Ги закопал некогаш останките на сонот
Не копај скриен, прикриен,
Под плаштот на лагата стутулен...
Не копај ни кога дозвола ќе добиеш,
Ни кога тапијата на болот ќе ја наследиш
И кога срцето ќе ти крвари со крвта
Што ја оставив заради сличноста
Со бојата на цветот
Што не стасав да го одгледам...
Не копај во шумата на сенките
Кај што срцето си го закопав
За да ме враќа со музиката
На пролетните водопади
По растрчаните ледини на тагата
Каде штурат штурците на последниот сонет
За реката на мојата одминливост...
Не копај во шумата на сенките...

ЖИГОЛО

Пожолтените ридишта
Разнижуваат монистри од воздишки,
Ветрот разнесува коледарски огнови
Низ мртвиот воздух…
Дали времето е погрешно
Или потпалувачот е некој заспан
Талкач по неговите неизоднини
Кој мора да си ја зврши работата
Како недоквакан жиголо
Што за грст фалби
Ги распалува огништата
Во сушните постели…
Никој не ги сака потпалувачите,
А нешто пријатно
Се вовлекува под кожата
Сепак...

ГРЕВОВИ

Не најдовме небо
- да те покриеме
Не најдовме сонце
- да те огрееме
Дожд не најдовме
- раните да ти ги измиеме,
а толку си мала...

Ќе имаш ли земја
Гревовите да ни ги покриеш?

ПОТКОЖНО БУБАЛЧЕ

Моето поткожно бубалче има име

што се римува со имињата

на сите непрегорени пенушки на копнежот,

на сите непресушени извори на надежта,

на сите неизглодани коски на недосонот,

на сите непремостени брегови на болот,

на сите мои настојувања

да ги разоткријам тајните

на формулата по која прецизно се мешаат

мирисите на окопнатите времиња

со стравот што ме демнее

од пештерите на темните планини...



Моето поткожно бубалче ги прескокнува

времињата со безгрижност на вљубена принцеза,

во чија дијадема светат дијамантите на шегите

со кои и ја скокоткам насмевката

понежна од тулот на летните квечерини

- необмислено со никаков концепт од книгите

на војувањето на варварските племиња.





Моето поткожно бубалче ги знае наизуст

и на прсти, како молитва пред спиење,

сите утоки во кои ги усовршував дарбите

за ловење плашици во матно

и ги сортира во класорите

на недоиграните прескакулици

од најскритите сокачиња на сонот за растење

како монети од одамна исчезната цивилизација

со истата важност како и тогаш,

кога ги ковеле задоцнетите ковачите на среќата

место клуч за митниците на големите победи.


Моето поткожно бубалче...

ЗБОРОТ НАШ, ПРЕУБАВ



Истриј му Ја калта од старечкото лице
Со парталчиња од искинат сон истри му Ја,
Во него сонце ќе пронајдеш
- Сонцето наше низ патила пат што издлабило...

Угреј Го на жарот што жари во срцето
Со чеканите на љубовта исковај Го
И сила на меч во жилите дај му...
Потем...
Потем, едноставно, источи Го
На тивкото точилото на вечноста,
Како што се точи секој меч
За битки славоносни судбиносан,
Да сече, да сотира пред себе се.

Каков е таков е,
Од мајка страдалничка аманет е.