СТИХОВИ КОИ ВЕ ДОПРЕЛЕ

не сум го читала, само гуглав
ммммммм.... преубаво е
Енџи мачко, ќе ја купиш или да ја купам
------------------------------------------------------------------------

Калил Џибран
За Пријателството…

 

„Вашиот пријател е задоволување на потребите.
Тој е ваше поле кое го сеете со љубов, а го жнеете со благодарност.
Тој е ваша трпеза и ваше огниште.
Бидејќи, доаѓате кај него гладни, и од него барате спокој.
Кога вашиот пријател го кажува своето мислење, не плашете се да кажете не, ниту да се воздржувате од да.
И кога тој молчи, вашето срце не престанува да го наслушнува неговото срце;
Бидејќи во пријателството без зборови, сите мисли, сите мечтаења, сите исчекувања се раѓаат и се делат со радост што не се искажува.
Кога се збогувате со пријателот, не растажувајте се;
Бидејќи, она што најмногу го сакате во него, може да биде појасно кога е отсутен, како што планината на планинарот му е појасна од долината.
И нека во пријателството нема други цели, освен продлабочување на духот.
Бидејќи, љубовта која бара што било друго освен исполнување на сопствените тајни не е љубов туку фрлена мрежа: го фаќа само тоа што е бескорисно.
И нека вашето најдобро биде за пријателот.
И ако мора да ја запознае вашата осека, нека ја запознае и вашата плима.
Бидејќи, зошто ви е пријател од кого би барале со вас да го убива времето?
Побарајте го секогаш за да го оживеете времето.
Бидејќи, негово е да ви ја исполни потребата, а не празнината;
И нека во убавината на пријателството има смеа, и поделба на радоста.
Бидејќи, во свежината на малите нешта срцето го наоѓа своето утро и се закрепнува.“

Изменето од kejt-d-grejt - 07.Јули.2010 во 23:25

                        Ти направи нешто
                               што се прави еднаш


Мојот лелек нема лек и заздравување,
како и гласот твој по кој
ти ги познавав зборовите.
Барем да можеш некако да потстанеш
и да ми го дадеш лицето да го поносам
и со твоите очи да видам,се да видам
и со твојата уста малку да позборувам
да ми каже се што има и што имаш.
Дали смртта е потешка од животот
дали таа има и од она тој што нема,
дали и во смртта сонуваш и се будиш
или сон ти беше само овој живот ваму.
Оти јас ти запалив свеќа најголема
за да не се сокопаш во длабоки темници,
за да не појдеш без овдешната светлина.
И ти ја отпетлав сета облека
-кошулата и елекот,палтото и палиската
за да не ти биде запетлана душата
во мртвото тело,во голомтазицата,
за се видливо што стои во невидливото.
И ти ги одбрзав ременот и чевлите,
часовникот,реденикот,ножот и ножницата
за да не ти биде подврзан патот
само в оземјата,за вечната куќа.
Ти направи едно што се прави еднаш
се што фалеше го исфрли од употреба,
а јас сакам да те викам да ми кажеш;
дали таму господ е поблиску или подалеку,
дали таму гледаш се што ние гледаме,
дали ти не слушаш,а ние тебе не можеме
дали и таму е поделена нашата татковина?
Дали таму најде да се смешаш со луѓе
или само смртта по смртта ти остана,
или душата веќе ти се гнаси од телото
што беше нејзино и лице и облека.
И уште да ми кажеш кај да се чекаме,
како и каде да се причекаме?.....
Но ниедна смисла не ми влегува в озборот,
ми се враќа назат,се откажува од него.
О,колку е мачно се да думаш,да паметиш,
а веќе на ништо да неможеш да се сетиш.

Петре М. Андеевски

секој стих ме враќа на некои спомени...

ти падна снегулка во окото и остана таму засекогаш...

Doagas oblecena vo mirisi
Na zumbuli nabrani vo
Tugi gradini

јас немам ништо

само насмевка

а и таа не е бог знае што

.

јас немам ништо

само своја песна

а и таа звучи помалку фалш

.

јас немам ништо

само една бајка

а и на таа не го знам крајот

.

јас немам ништо

а можеби некогаш имав се‘

а и така не помнам, а требаше, нели? фак

Ме бараш да не ме најдеш,
песна напиша да не разберам,
пееш песни на многу повисока октава,
а јас не можам да ја испеам.