Писмени состави,семинарски...

ЦРНИЛА, Коле Чашуле
Пиеса во четири чина
 
Дејствието се одигрува во Софија во 1921 година. Потоа стои напомена дека лицата се измислени и четири стиха од една песна на Анте Поповски во кои се гледа основното мото: „Ме плаши час од рака своја в плеќи.“ - Предавство во облик на себеморство и самоуништување.

Воведните дидаскалии, пред секој чин, се пишувани во стихови. Дејствието се случува во куќата на брачниот пар Христов и Неда, во текот на еден ден. Започнува со љубовна сцена помеѓу Иван и Неда. Таа му кажува дека и е страв од Луков, мисли дека тој ја следи. Се буни зошто Луков сите акции на организацијата ги подготвува во нејзиниот дом. Тогаш Иван и кажува дека Луков има задача да го убие Ѓорчета Петров. Ја советува ништо да не прашува, бидејќи само така може да се остане жив во условите во кои што тие живеат. Време на сомнителни сплетки и интриги, опасноста демне од секоја страна.
Доаѓа Милка сосетката на гости. Таа е жена на еден од раководителите на комунистите. Затоа Луков и се плаши од неа. Таа му се гордее на Ѓорчета и на неговото родољубие. Потоа влегуваат Христов и Луков. Луков го упатува/отстранува Христов надвор од градот додека трае и е во тек акцијата . Се гледа подреденоста на Христов кон Луков, слепо му се покорува оставајќи ја својата жена во рацете на организацијата.

На почетокот од вториот дел разговараат за Историјата. Ликовите се свесни за продирот во неа, аналогија со останатите дела. Фезлиев, Иван и Луков го чекаат младичот. Фезлиев кажува:
Овде- на Балканот—каде се што живее задоцнува со четири века.

Доаѓа младичот. Тој е на 20 годишна возраст. Неговите родители се заклани од Турчинот, него го спасува Ѓорче Петров кој му станува идол и поради кој тој својот живот и го посветува на организацијата. Но, по игра на судбината, токму тој е дојден во Софија да го убие него. Оние од дворецот, кои им ги даваат наредбите, како да се поигруваат со нив.  Луков знае дека младичот не смее никогаш да дознае кого убил и дека, и тој ќе треба да се ликвидира. Во разговорот со Фезлиев, откриваме дека Луков пред луѓето на Ѓорчета ги има издадено своите предпоставени, молејќи им се за својот живот. Тој е кукавица, шпиун, а Фезлиев го знае тоа. Фезлиев како да се гледа себе си во младичот и во неговата наивност, а воедно и верност кон своите идеали.

Во третиот чин се случуваат настаните од ноќта, Фезлиев се опива, го предупредува Ивана дека Луков ја гледа чудно Неда.  Младичот му ја кажува својата историја на Лукова по што овој одлучува тоа никој да не го дознае. Младичот сака да се сретне со Ѓорчета, Луков му ветува.

Во четвртиот чин дејствиата се збиени, сцената е раздвижена. Најпрво се расправаат Фезлиев и Луков, потоа се враќаат останатите, Младичот дознава за измамата и заминува, односно Фезлиев и Неда му помагаат да избега, Методи го наоѓа во царската градина, обесен за некое дрво. Успева да го земе последното негово писмо и му го носи на Лукова. Писмото се однесува кон Историјата, сега веќе мртвиот младич има желба предавниците да останат запомнети како такви, како нивна најголема казна. За Луков, пак,  македонската историја е врховен циник. Таа повеќе не постои, ниту во срцата, ниту, пак, во историјата. Потоа тој напивајќи се од ракијата, и наредува на Неда да оди во собата и да го чека, но по неговото влегување се слушаат истрели. Неда го убива. Фезлиев освестувајќи се од ќотекот добиен од него, ја советува Неда да се заклучи во кујната и да остави тој самиот да се справи со ситуацијата. Некои од организацијата веќе ја разбиваат вратата. Драмата завршува со репликата на Фезлиев:
Господи, белки не умрел Македонецот во мене.

Тој ќе се соочи со проблемот, ќе им помогне на послабите притоа не плашејќи се за својот живот. Можеби тоа ќе му ги сотре црнилата во неговата закоравена душа, предадена на црниот ѓавол од дворецот.
Трагедијата на младичот е токму во неговото незнаење, во неговата хамартија, во неговото слепо убедување и верување во идеологијата која не ги бира средствата за остварување на своите интереси. Тој мислејќи дека се бори за правата на едните, во и со своите постапки, ги убива истите. Ситуацијата, времето, земјата, сите тие се едно просто црнило, една темносана дамка во секидневието.
Чашуле барајќи ги неговите слабости, се бори против тоа, токму преставувајќи и сликајќи ни го пред нашите читателски очи истото. Релација со Џими од Вејки на ветерот.


 

eve ti od internet za ROMANTIZMOT VO MAKEDONIJA


КЛИКНИ ТУКА

viktorzzz напиша: najprvo zdravo na site..... mi trebat golema pomos i toa za slednite raboti 2.Rajko Zinzifov nesto kratko za nego i analizirana krvava kosula ili glas (glas e pomala)

Рајко Жинзифов (1839-1877) бил познат преродбеник и дводомен писател. Тој бил сестран деец - публицист, преведувач и собирач на народно творештво.

Во почетокот на 1856 година се вработил во Прилеп како помошник-учител на Димитар Миладинов. Работата како учител подоцна ја продолжил во градот Кукуш, каде заедно со Димитар Миладинов развиле голема преродбенска дејност.

Подоцна заминал за Русија и се запишал на Историско-филозофскиот факултет во Москва. Таму се движел во кругот на македонските студенти и, покрај учењето, се занимавал и со писателска, преведувачка и публицистичка дејност.

Reina Gitana напиша: Ај,ако може нешто за Панонските легенди,како и цитати од истите :):)

Панонски легенди се вид црковна литература, што се создавала во периодот на средниот век кај сите христијански народи. Тие претставуваат едно од најстарите дела на оригиналната словенска книжевност. Уметничките достоинства на Панонските легенди се состојат во мајсторската композиција, убаво насликаните ликови на личностите што се опишуваат, особено на браќата Кирил и Методиј. Панонски легенди содржат две житија. Житието на св.Кирил и Житието на Св. Методиј. Житието на Св. Кирил почнува со опис на животот на Св.Кирил од неговите детски години и неговата наклонетост кон науката и мудроста и продолжува со опис на неговото школување во Магнаурската школа, потоа како библиотекар во црквата Св. Софија. Авторот опширно ги објаснува мисите на Св. Кирил, времето на пишувањето на азбуката. Една од нивните најзначајни мисии е Моравската мисија, кога кнезот Ростислав ги повикува да проповедуваат на на словенски. Авторот ја опишува и зависта и клеветите на германските свештеници пред папата, како и борбата за одбрана на словенската писменост. Во Житието за Методи опишан е животот и делото на постариот брат Методиј. Во двете житија, односно во Панонски легенди основната идеја е да се докаже и одбрани правото на Словените на свој јазик, писменост и култура. Авторот двајцата браќа ги нарекува, раби божји, прикажувајќи ги како апостоли и светци, божји избраници за големи дела кои не сакале ништо за себе. Овие учени луѓе го одбраниле своето дело со мудрост: Зарем Сонцето не не грее сите?”. Поради тоа папата ги ослободил, а луѓето ги сакале и на секој чекор им ја искажувале својата љубов.

ако ти заврши работа еве нешто за зборникот...

Зборник

Зборникот на Миладиновци, насловен како "Бѫлгарски народни песни", излегува од печат во Загреб, во текот на јуни 1861 година. Македонската наука за литература го избегнува терминот "Б‘лгарски народни песни" од причини што со едно интервентно вклучување на 70 бугарски народни песни од страна на менторот на изданието, хрватскиот бискуп Јосип Јурај Штросмаер и бугарскиот преродбеник Васил Чолаков, наспроти бројката од шестотини македонски народни песни.
Без оглед што оваа епохална книга на Браќата Миладиновци се јавува по изданието на Стефан Верковиќ (Народни песни на македонските бугари, 1860 година), таа во историјата на македонската литература и култура воопшто си го зазема првото, водечкото место во презентацијата на македонското усно народно творештво.
Од годината на првообјавата на Зборникот на Миладиновци, науката за литература кај Македонците и Бугарите се уште не се одважила да го употребува компромисното име на насловот: "Македонски и бугарски народни песни", па до денес, книгата е преиздадена во повеќе од десет изданија. Бидеjќи во средината на ХІХ век не се правела разлика помеѓу Македонци и Бугари самите Миладиновци кога ги собирале песните пишувале дека ги собираат бугарски песни.
Во овој Зборник на 538 страници голем формат се објавени вкупно 660 песни, од кои 584 македонски и 76 бугарски. Покрај тоа, во книгата се приклучени уште и свадбени обичаи од Струга и Кукуш, годишни обичаи од Струга, верувања, игри, преданија, сопствени народни имиња, пословици, гатанки и мал македонско-хрватски речник.
Предговорот кон Зборникот на народни песни е приредувачки и толковен коментар кон неговите содржини. Приредувачкиот коментар, најпрвин, прецизно ги изложува податоците за соработувачкиот тим на кажувачките од една страна, и запишувачите, од друга. Наведени се имињата на кажувачките на македонските народни песни од кои се чуени најмногу песни (Деча Кавајова од Струга и Ѓурѓа Котева од Прилеп), а искажана им е благодарност и на Рајко Жинзифов, кој ќе им помогне на браќата во запишувањето на народните песни од Македонија, како и на Васил Чолаков, со чие посредство ќе бидат вметнати седумдесет бугарски народни песни (согласно барањето на ѓаковскиот бискуп). Константин го споменува изоставањето на Богослужбените слова и нотните записи на песните во изданието, кои ќе ги изработи третиот брат, првиот македонски музиколог, Наум Миладинов, чиешто неспоменување ќе му помогне да ја избегне трагичната судбина на своите двајца браќа. Во продолжение, Константин ги изложува правописните принципи на запишувањето, кои се во функција на изворниот изговор на чуените песни, што е особено значајно за огласувањето на македонската изворна народна реч во овој зборник на македонската преродба. Независно што македонската народна песна е далеку помногубројна, таа е насловно наведена под името "бугарска" и сосема независно од тоа што во своите писма од Русија, Константин Миладинов забележува дека има намера да испечати македонски народни песни. фонетски доследното бележење на песните и овозможи на македонската песна да се огласи во својата акустичка самобитност.

ma4ence_92 напиша: Ми треба некој филм прераскажан но да е на англиски фала однапред

The notebook од Википедија, добро е прераскажан

In a modern-day nursing home, an elderly man named Duke begins to read a love story to his elderly woman companion from a book he carries.

In 1940, at a carnival in Seabrook Island, South Carolina, local country boy Noah Calhoun sees 17-year-old heiress Allie Hamilton for the first time and is immediately smitten. She continuously refuses his persistent advances until their well-meaning friends lure them together. Noah and Allie spend an idyllic summer together, though her wealthy parents are less than enthusiastic about their summer romance. Allie is forbidden by her parents from seeing Noah again. Noah tells Allie he believes her parents are right and that he is not good enough for her, she yells at him and the two break up. Allie immediately regrets the decision but Noah drives away. Noah, devastated by their separation, writes her one letter every day for a year, with no replies. On the 365th day, he writes her a goodbye letter and decides to let her go. Noah and Allie move on with their lives; Allie attends Sarah Lawrence College, while Noah enlists to fight in World War II.

While in college, Allie volunteers as a nurse's aide for wounded soldiers and meets the injured Lon Hammond, Jr., a wealthy and well-connected young lawyer who is handsome, sophisticated, charming, and comes from an old Southern family. The two eventually become engaged, to the joy of Allie's parents, although Allie wonders why she is reminded of Noah's face when Lon asks her to marry him. Noah returns home. While visiting Charleston to file some paperwork, Noah witnesses Allie and Lon kissing at a restaurant. Devastated, Noah is consumed with restoring an old plantation from their summer together, wanting to believe that if he keeps his promise to her and fixes it up, Allie will come back to him. Finished, Noah tries to sell the plantation, but finds he cannot part with it. While trying on her wedding dress, Allie spots an article about Noah's renovation on the Windsor Plantation in a newspaper. She decides to visit Noah in Seabrook and he invites her to dinner, during which Allie tells Noah about her engagement. Later in the evening, Noah asks Allie to come back the next day so he can show her something.

In the present, it is made evident that the elderly woman is suffering from dementia, which has stolen her memories - and that Duke is her husband. She does not recognize their children and grandchildren, who beg Duke to come home with them. Duke insists on staying with his wife, refusing to abandon her.

Back in 1947, Noah takes Allie out on a small row boat and shows her a flock of swans sitting on the water. It starts to rain and they have to go back. While he is tying up the boat, Allie demands to know why Noah never wrote to her. Noah tells her he wrote to her every day for one year. They begin kissing, then they make love to each other. The next day, Allie’s mother appears on Noah’s doorstep while Noah is out, telling Allie that Lon has followed her to Seabrook after Allie's father told him about Noah. Allie's mother takes Allie for a drive and explains how she too once had a summer romance, and that she still drives by to watch him sometimes. They drive back to Noah's house and he is sitting on the porch. She hands her daughter the bundle of 365 letters that Noah had written to her, saying that she hopes Allie makes the right choice. She drives away and Allie goes to sit on the porch with Noah. She explains how Lon is in town and how the past few days had been wonderful, but very irresponsible. Noah is furious, asking her if she knew what would happen if she came there. He accuses her of only loving Lon for his money, and says that if she leaves, he will hate her forever. She storms toward her car, and Noah yells after her that she's bored with her life, and if she wasn't she wouldn't have come. He begs her to stay with him, saying that he knows they fight and is willing to work it out every day if that's what it takes. He tells her that if she really wants to be with Lon, then she should go, because he lost her once and he could do it again. Confused and upset as ever, Allie drives off to find Lon.

Distraught, she stops her car on the side of the road and reads one of Noah's letters, though she continues on to find Lon. Lon says that he has three choices: Kill Noah, beat Noah, or leave Allie. But he says that none of them make him end up with Allie, and that he loves her. She says she loves him too, but that she feels like two different people when she's with Lon and when she's with Noah. She says she knows she should be with Lon, but realizing that she can not live without Noah, Allie appears at Noah's doorstep. They embrace in reunion.

Present day, Duke's elderly companion suddenly realizes that she is Allie. She remembers her past, and that Duke is Noah. After finding out about her impending illness, she had herself written their story in the notebook years before with instructions for Noah inside: "The story of our lives, by Allie Calhoun. Read this to me, and I'll come back to you." But soon Allie relapses, and she finds herself in, to her, a stranger's arms. She yells for help, and nurses come to calm her down.

The next morning, Noah is found unconscious in bed and he is rushed to the hospital; he later returns to the nursing home's intensive care ward. He goes to Allie's room later that night, and Allie remembers their love again. She asks him if he thinks their love can make miracles, and he says that miracles are what brought her back to him every time. She then asks him if he thinks their love can take them away together, and he replies, "I think our love can do anything we want it to." Noah's last words before falling asleep are "I'll be seeing you." The next morning, a nurse finds them in bed together, holding each other, dead.

The credits roll with a shot of the swans flying away.

Дечки ај би ве замолил доколку некој има добар препев на Албатрос од Бодлер,на Македонски секако да го постира тука?

Благодарам