Југоносталгичар сум...признавам

Протураат дека се' почнува со нив, а ако им ја измерите менталната зрелост, ќе видите дека ни уво нема да ги заболи за овој народ и држава, и ако се' заврши со нив

Кога хероите и генералите се мртви, дезертерите и капларите се китат со ордени. Сеат магливи приказни за нивнато божемно епицентрално значење за некое поодминато време, за некои веќе подзаборавени настани, за нивната, што ќе речат "клучна улога" во националниот историски летопис. Градите им се посинети од ударите со сопствените тупаници. Пред недоволно упатениот аудиториум со митска храброст и бродвејски театрална драматика го сликаат нивниот марш низ лавиринтите на "комуњарскиот пекол". А, ако малку подобро им ја прочешлате животната сторија, ќе констатирате дека од сето тоа најточно е дека тие дебело се офајдиле.

Нашево совремие преку ноќ на површина исфрли многу "страдалници", таканаречени "жртви" на "комуњарскиот режим". Се покажа дека пројавата содржи неверојатно профитабилна компонента. Лелекаат дека биле прогонувани, или за да биде нивниот случај од категоријата на "поморничавите", ќе се послужат со квалификацијата "репресирани", верувајќи дека на тој начин ќе ја зголемат трагиката, или специфичната тежина на "случајот" при дефинирањето на степенот на нивната "идеолошка голгота". А доколку само малку подлабоко гребнете под површината на обландата на нивната биографија, ќе откриете совршено друга слика, која ниту малку не потсетува на нивната штотуку изложена варијанта на Пикасовата "Герника", што тие господа толку галантно ја препорачуваат на аукцијата за подоминантно место во новиот "капитален објект" на постојната властодржечка гарнитура, наречен "музеј на ВМРО и жртвите на комунизмот". Ќе препознаете некои други фаци. Ќе ве распамети нивниот спокој на светци со кој тие ја демонстрираат својата лојалност и преданост кон тој "озлогласен" систем на, што ќе речат, "социјалистичкото едноумие". Без малку најподанички сите од нив со децении партиципирале во дизјнирањето на инкриминираното политичко милје. А, ако смогнат храброст да бидат искрени, ќе соопштат дека со таквото поведение успешно лавирале и добро профитирале. А народот би рекол - на нивната глава е напластен прилично дебел слој путер...

Една маркантна фигура од поновата национална научна и политичка историја, портретирајќи ја својата личност за ововременска употреба, не така ретко ќе се послужеше и со тврдењето дека била безмилосно репресирана. Шест месеци, како што велеше, минал на Голи Оток, а со истото затвореничко куферче, од озлогласениот остров, во далечната 1949 година, директно влетал во аулите на Економскиот факултет во тогашната федерална метропола. Колку за паралела, или за волја на вистината, денес, во овој демократски амбиент, граден божемно според европски терк, дури и од ректорските кабинети како дотраени куфери ги исфрлаат оние што не и' припаѓаат на партијата на власт. За да биде сликата појасна и покомплетна, а и да не го повредиме автобиографскиот профил на "репресираната" персона, ќе треба да потсетиме дека тој, во таа "комуњарска мелница" во која посебно се "черечел" интелектуалниот дух, дотера до позицијата универзитетски професор, а потоа, така "изнемоштен" од повеќедецениската "жестока тортура", седна и во домот на белокосите мудреци, наречен Македонска академија на науките и уметностите. Со квалификацијата "репресиран", неговата биографија, во редовите на една "патриотска" или попрецизно речено "патриотическа" политичка групација, доби посебна тежина. Заврши на челничка позиција во пирамидата на власта. Можеби уште утре, како што тргнале работите, ќе чекориме по некоја од престолните авении што ќе го носи неговото име...

Вирусот "репресирани" не ја поштеди ниту новинарската фела. Ако ги следите трагите на таквите пера, нема да ве одмине констатацијата дека најголеми "маченици" станаа оние кои својот "креативен" журналистички век го потрошија во бравурозни изведби на додворувачки пируети на "комуњарската сцена". Најревносните, што беше сосема очекувано, како од медицинска така и од етичка гледна точка, го заработија статусот "инвалид на трудот", главно со тешки деформитети на 'рбетниот столб и моралниот код. Во секој случај, станаа трагични фигури.

Најраритетна би требало да биде сторијата на еден, кој во тие "мрачни времиња", себеси се декларираше како "бард" на социјалистичката "седма сила". Успеа да ги прибере, или попрецизно речено - да ги измоли сите можни "комуњарски награди", со строго идеолошка назнака. Меѓу другите, си го прикачи и Орденот за труд со автентичен потпис од Јосип Броз Тито, како признание за самопрегорот во градењето на самоуправниот социјализам. Тоа журналистичко перо, целиот професионален век го помина во сликање идилични пејзажи во "Потемкиновите села" на страниците од "комуњарските весници". Неговите современици нема да одречат дека тоа го правеше мошне вешто и колоритно, што треба да биде сведоштво дека навистина станува збор за исклучително талентирана новинарска проститутка, на која и денес, иако во поодминати години, во таканаречената трета доба од животот, не и' затапиле рефлексите за да најде комфорно место во скутот на постојната владејачка политичка елита. Плукање по минатото е неговата најнова новинарска дисциплина. И не ќе биде никакво изненадување, доколку денес или утре, за неговиот најнов "самопрегор", во знак на благодарност и оваа политичка гарнитура му прикачи некое високо одликување...

Не ретко, и не само во време на трескавичните предизборни сеанси, некои брадести или голобрадести "дечки" грлесто ги истураат тирадите за некаква "предавничка улога" на "југоносталгичарите", како што тие најчесто ги именуваат своите идеолошки противници. Исклучителна ревносност во таа телалска рововска битка демонстрираат и оние што вкопаните на другата страна од барикадите, за да не им останат должни, ги нарекуваат "бугароромантичари". Во секој случај, не навтаса некое лудо време, во кое маргиналци и дилетанти, многумина од нив и со до загрижувачки размери изнијансиран анационален профил, производи на разни туѓински идеолошки матрици, ни го бришат минатото, ни ја прават неподнослива сегашноста, неизвесна иднината, ни го разоруваат националното ткиво, ја сомничат автентичноста на националната историја, ја негираат самородноста на јазикот, културата, фолклорот... Зловреме на жесток популистички идиотизам, во кое најбрутално се протура агендата дека се' почнува со нив. А ако им ја измерите менталната зрелост, ќе се осведочите дека ни увото нема да ги заболи за судбината на овој народ и држава доколку и се' заврши со нив.