Ваша песна,состав или што било напишано

Додека со мисли те допирам
во сонови твои невини
од некаде ветер ми доаѓа
по образ ме допира
лисја златни подига
да те опише и покаже
онака како те знам
и онака како ветерот те знае.
Под прозор мои мелодии ти свири
со какви те опишувам и знам
за допре до твојот сон
и ме покаже како ме знаеш
и онака како ме знае.
На двајцата ветерот
престава ни прави
да ни покаже кои сме
и колку многу да ни докаже
дека си требаме.

...Опуштено седам на жардинерија,насред тротоарот голем.Пушам цигара,смирено гледам по улицата полна со минувачи.Ги гледам минувачите...барам со погледот да те видам..“ОД КОЈ ЛИ ПРАВЕЦ КЕ СЕ ПОЈАВИ?“...И одеднаш те здогледувам..прекрасна појава во мешаницата од луге,која веке и не ја гледам пред себе.Само прекрасен маж во кафено одело,припиено за атлетското тело.Прекрасна глетка на машко тело.Косата наназад и само два немирни прамени пагјаат на челото.Ме здогледуваш и доаѓаш накај мене,преминувајки ја улицата со лесен чекор.Ја гасам цигарата,полека почнувам да се движам од мртвата точка,станувам.Додека да стигнеш до мене јас сум веке исправена..очекувам..бакнеж,прегратка,или макар допир со раката.Сакам да те допрам.Но само немо гледам во твоите очи надевајки се дека ќе ја прочиташ желбата во нив.Ме гледаш и ти во очи...и ништо.
Следниот миг одиме еден до друг како да сме странци.Како да не сме биле пред малку голи,со тела припиени,испотени,споени во љубовен танц.Чувствувам како да те гледам првпат,а само пред половина час твоите раце шетаа по моето тело и ја пиеја стратса која гореше...Ја пуштам раката и со врвот на прстите ја допирам твојата рака која како испечена од оган ја тргна наеднаш.Како да те погодил гром.Се повлекувам.Мирно чекорам покрај тебе со мисла:“Така треба да биде“...
Седиме еден наспроти друг.погледите кажуваат колку сме гладни еден за друг,а ние порачуваме да јадеме,а не сме гладни за јадење,гладни сме за љубов.
Сакаш да си смирен,да покажеш колку тебе не те допира тоа,но неможеш.Прв го прекинуваш измачувањето,остана храната напола изедена,но ние брзаме.Станот ,нашето засолниште ке не скрие од погледите радознали.И тогаш се отвараш како школка со бисер пред мене и сета страст,желба и љубов излегува на виделина.Тогаш си мој...Само мој...Тогаш знам дека ме сакаш

Изменето од butterfly5 - 08.Ноември.2008 во 05:57

Колку среќни бевме баш тогаш
на мотор
на Водно угоре,
а сонце јасно светеше
баш кога застанавме
јакна под нас да постелам
за да се сакаме
и пресакаме.
Од себе се дадовме
и се наддававме
кој повеќе ќе даде
и се изнададовме.
Станавме гушнато насмеани
јакна си земавме
и насмевка замрзната ни бидна
јакна на гомна свежи сме послале,
а бaш ич не сме знаеле,
сепак страшно не беше
и гушнати продолживме
ама коса твоја чудно мирисаше
и на неа трошки тазе висеа
тогаш страшно бидна
молкум заминавме
како и ти,
од живот мој тогашен.



Изменето од zbunet - 06.Ноември.2008 во 00:40

Од работа ти идеш смачно
мислејќи што те чека
дома кога влезеш,
а оно кога
зад врата те чекам јас
од заседа ти рипам бесно
како тигар што ржи
дур гаќи кине
од пленот свој
нозе што ти двои
да завладее до крај.
Да се браниш да можеш,
неќеш
што од умор
што од убедливо - Дај !
Си легна и и си даде
меѓу чевли што реат
како гајле да не ти е
и врата незаклучена што остана.

Надвор врне,
а надвор сме,
покиснати и ладни
со згаснат зар во очите,
до дождот е
ние врска немаме
со било што
што да не обвини може
нас безгрешните и самовоздигнатите
кога никој неќеше да не фали.
Потрошена аура
луѓе без сјај не препознаваат,
не повикуваат,
има место и за песна лесна
што да потсетува на ништо нема
празните ветувања
крилјата ги раширија,
заминаа на југ.

kejt-d-grejt напиша: filmadzijka напиша: Еден ден. Што е еден ден? Шугави 24 часа. Ха! Еден ден ... па и два ... или пет ... или еден месец ... или година ... или десет... споредено со еден живот ... еден век ... или секогаш ... или ... никогаш. Еден ден ... е доооооооолга небитност, споредена со еден миг, ако тој миг е сега. кога после многу години, ќе дојдеме на крајот од нашето патување, ќе се обѕрнеме преку рамо... таму нема да видиме куќи и станови, ни стилски наместени дневни соби, ни зимници, ни најдобри рецепти за торти.... ќе останат само спомените и миговите, доказите дека вредело, и не било залудно, дека било убаво, и нежно, и мило. Можеби и тогаш, ако не ни се тресат премногу рацете и ако склерозата не ни го испила мозокот, ќе титкаме со успорени движења по тастатурата ќе си даваме воља за живот еден на друг, како најдобри пријатели кои некогаш сме ги имале, а кои никогаш не се виделе...

Еден ден.
Што е еден ден?
Шугави 24 часа. Ха!
Еден ден ...
па и два ... или пет ...
или еден месец ...
или година ... или десет...
споредено со еден живот ...
еден век ...
или секогаш ...
или ...
никогаш.

Еден ден ...
е доооооооолга небитност,
споредена со еден миг,
ако тој миг е
сега.