Ваша поезија

Biram sediste koe sakam
gledam film samo onoj
sto moram da go gledam,
a znam,
sigurno znam,
deka platnoto ke se skine
dokolku se doblizam,
dokolku go dopram.
Uzivam vo boi i likovi
angelski i losi
i pomisluvam
kolku sum dobar
koga zamisluvam
dodeka niz ulicki temni
se zanesuvam
kako pijan akter
na krajot od slavata svoja.

Eve me zlatna pticke,
eve me sega da te utesam,
eve me zlatni dolini da ti pokazam,
se sto imam da ti podaram.
Mojata sila i hrabrost da ti gi prenesam
zosto mene potrebni poveke ne mi se,
ona sto kako ubavo vo mene go gledas
tvoe e sega,
ona sto na pogled prv ti se dopadna,
vtoriot za mene ostanuva,
onoj grdiot i vistinskiot,
a tolku sakav da ti kazam
no da mi dozvolis da izgovoram zborovi zavrsni
na samiot pocetok od pretstavata,
ne sakase,
tuku mi velese da peam i igram
kako mecka na vzesteni kamenja.
Imam samo zvezden prav
da te opsipam
koj samo jas ke mozam da go vidam
dodeka preletuvas
zaedno so vetrot
i vo ist pravec,
daleku nekade
kade ni mislite ne dopiraat

Cuvstvuvam kako mislite lebdat
okolu mojata glava.
Bea teski kako olovo,
pritiskaa do bolka,
nemajki milost nitu ronka.
Vo perduvi lesni
gi prestoriv,
mokjta nivna ja unistiv.
Sega mirno zaspivam,
srekjna sto gi pobediv,
od nivnite okovi se oslobodiv.
Spokojna sum sega,
povekje nemam briga
dali vo zivotot tvoj
bev zvezdata najsjajna,
ili uteha slucajna,
ili samo kukla
vo mizerna igra.
Spokojna sum sega,
ne moram da baram odgovori,
zasto mislite oslobodeni,
prasanjata vo pepel gi pretvori.
Teska bese ovaa bitka,
zatoa gordo triumfot go slavam,
no odednas gledam
srceto ironicno mi se smeska,
mi veli deka mojata radost e greska!
Solza po liceto mi protekuva,
cuvstvuvam kako me pobeduva...

Едно “не можам без тебе”
не значи ништо во светот
осуден на клишеа.
Една брзоплета ејакулација
на необмислено зборовно семе
и ќе си помислиш
дека сум перверзен манијак.
Една орална фиксација
на твоето теме и ќе
посакаш да си лижавче.
Еден потонат сон
врз прашината на твоите
исушени копнежи
и ќе испливаш на површината
како хемиска формула H2О
во погледот на поспан ученик
кој си игра со Лакмусовата хартија
на твоето срце.

Nesto ladno me obvitkuva
i svesta mi ja odzema
no da go zaboravam imeto tvoe odbivam,
silata ja gubam
pri sekoj povik kon tebe da me slusnes
zosto iako krvaram
nema da prestanam
kon tebe da se dvizam
i da se obiduvam da ti se priblizam,
pa makar i posledno mi bilo,
pa makar bezuspesno mi bilo,
zosto dur se dvizam kon tebe
nadez seuste imam.
Posledno spremanje
za posledna trka,
dodeka muskuli nabreknati
pravecot go znaat,
denes se e posledno.

Театар

КОга како деца
ќе седневме сложно на камењата
за кој мислевме
дека јунакот Марко ги наредил
чекавме да дојди
старецот белокос
знаеше тој
навистина умееше
приказни чудни и убави да ни раскажува
дојде
одникаде и одеднадеш
мислевме дека од некој камен излезе
седна и приказната ја почна
Животот
е само еден Театар
ние сме статисти а некои споредни и главни глумци
декорот некој друг ни го прави
а текстот некој друг ни го пишува
кога си дете
ти си само статист
ги гледаш главните ликови
и сонуваш
сонуваш и ти еден ден да бидеш
главниот актер
кога си во младоста
љубовта те обзема
и тогаш не ти е важно
дали си главен или статиста
важно е да да си учесник во театарот
но кога љубовта ќе те освести
тогаш веќе ти почнал вториот чин
некогаш ја играш улогата што не ја сакаш
иако е главниот лик
но сепак знаеш дека си само статиста нем
го изговараш текстот
онака рутински
третиот чин
тоа е посебна приказна
тогаш мислиш дека играш
сериозна улога
а сите се смеат
небаре дошле на комедија да гледаат
четвртиот чин е само една трагедија чиста
многу малку солзи
и завесата се спушта
светлата се палат
и сите си одат по својата патека
ќе ја раскажеше приказната старецот
и како што ќе дојдеше
така и си одеше
а ние седевме на камењата
и понатаму споревме
дали марко јунакот ги наредил

Сивило

Овие луѓе ѕверови
кои знам човечки ликови носат
евеги повторно ноќва
дошле повторно
душава на парчиња да ми ја раскинат
сакаат тие
тука во ништавилово
болниот лелек на душата
сласт за нив е голема
врескаат толку силно
што и мигот иден е болен
во безнадежноста
реката сакав да ја преминам
но ход вели паричка немаш
беден си
бедници не пренесувам
оди во блатото на човечката беда
еј ти смртнику таму удависе
имаш уште денови за броење
оди
зошто бесот го чуствувам ми доаѓа
и ти не би сакал да ме видиш бесен
оди
и не ми го троши времето мое
отидов со мисла кон утрото
но искра во око не светна
само сивило се распосла
сивило вчерашно.