Ваша поезија

ekszi88 напиша: Столб Додека дождот го измива сиот кал од тебе кој се таложел низ годините наназад, полека се одронува ѕидот твој чии лушпи се топат во расквасената мека почва. Ко со гума на лист хартија испишана со молив капките дожд ги брише фигурите кои ткаат бајка од соништата која е врамена во нашите мечти. Од твоите меки облини тивко испарува студенилото во чија внатрешнина само изгризани нокти ја исполнуваат празнината кои силно гребат. Време е сите тие отпадоци да ги оставам да се разложуваат во туѓите дела кои не се мои, да ги пополнам шуплините создадени од црви кои разгризувале длабоко и правеле темни тунели в чии канали се собирала сета болка која не може да излезе низ затворените порите. Време е за реновирање на стариот столб кој ќе го осветам со света вода кој ќе го опеам во молитва со чиј ритуал ќе заживее духот во него и ко светец на икона ќе блесне со својот ореол кој ќе биде одраз не неговата душа.

Одлично, продуховено, избистрено. Браво девојче.

П.С Мала корекција во првата строфа. Кал е именка од женски род.

Столб

Додека дождот го измива
сиот кал од тебе
кој се таложел низ годините наназад,
полека се одронува ѕидот твој
чии лушпи се топат
во расквасената мека почва.

Ко со гума на лист хартија испишана со молив
капките дожд ги брише фигурите
кои ткаат бајка од соништата
која е врамена во нашите мечти.

Од твоите меки облини
тивко испарува студенилото
во чија внатрешнина само изгризани нокти
ја исполнуваат празнината
кои силно гребат.

Време е сите тие отпадоци
да ги оставам да се разложуваат
во туѓите дела
кои не се мои,
да ги пополнам шуплините
создадени од црви кои разгризувале длабоко
и правеле темни тунели
в чии канали се собирала сета болка
која не може да излезе низ затворените порите.

Време е за реновирање на стариот столб
кој ќе го осветам со света вода
кој ќе го опеам во молитва
со чиј ритуал
ќе заживее духот во него
и ко светец на икона ќе блесне со својот ореол
кој ќе биде одраз не неговата душа.

filmadzijka напиша: Иницијација Ноќта ги распослала широките дипли И темно синило ги топи црнилата Од саѓите на прегорениот ден Воздухот вљубено го прободува Песната на возбудени слaвеи Во дуети и квартети Нежните прсти на полноќниот ветар На жешко чело знак ми врежаа И за своја ме обележаа Ги разбирам сите јазици на тишината Ги препознавам сите лица на зборот И опачините на нивните значења А сепак, не ми е полесно

На оваа песна и должам пофалба. Како и секогаш, филмаџијка оригинално и маестрално ги вклопува зборовите во една волшебна хармонија, која најблаго речено - остава без здив. Секогаш е лаконски кратка, а убиствена. Нејзината песна Ученик, ќе се сложите дека е класика    let me remind you


Ученик

Поглед вперен во бел лист
со релјеф од потни дланки.
Главата станува претесна
за густата празнина што се шири
и пулсира со ритмот на троми секунди.
Усните докасани и суви
ја шепотат молитвата на задачата.
Ни одговор, ни знак.
Грепкањето на туѓите пенкала,
бразди прави по тегобноста
со `рѓосаниот клинец на неизвесноста.

Ѕвон.
Што ли има дома за вечера. ...



Изменето од Quentin - 14.Мај.2008 во 21:04

Кербер

На тремот пред мојот дом,
ќе те пречекаат
заборавени стихови,
врз кои поштарот натрупал
разгледници со егзотични мотиви.
Не, не тропај ми на вратата
пред која безживотно висат
само разделби.
Прочитај ги моите стихови.
Тие сами ќе ти отворат.

Ќе влезеш во еден свет
каде солзите се забранети,
времето и просторот
станале најверни пријатели,
а вистините и лагите
се самоуништиле.

Јас сум кербер на тој свет.
Ако мислиш пак да ме повредиш,
врати се од каде што си дошла,
пред да ти се насмевнам
со заби наострени од стари болки,
жедни за одмазда и раскинување.

Испиј ја суштината, до последна капка,
од чашата што времето ја полни со прекор.

Не храни го ветрот со силни воздишки,
така посилно ќе дува и ќе те сомеле
во ветерницата на животот.

Трагите од тебе ќе ги посака месечината,
која здодевно кашла од ѕвезден прав.

Му требаш на светов!

Испружи ги рацете и цврсто прегрни го мигот.
Нема да те срушат, не.

И болката нема да те уништи, не,
оти со слепи к*ршуми гаѓа.

Нема да те сопнат, не.
После секој пад,
следи гордо исправување.

Нема да те расплачат, не.
Главата горе, насмеј се.

Зад сите широки мориња
и непреодни планини,
има некој што
ќе ти возврати со насмевка.



Изменето од Quentin - 14.Мај.2008 во 20:23

Dopir tolku nezen,
dopir tolku dlaboko sto stiga,
zelba tolku silno sto stega,
dodeka bese tuka,
a veke i ne e vazno dali si tuka,
cuvstvata se isti
kopnezot e gladen mnogu.
Dali nekogas ke poveruvav
nekoj da mi kazese
deka celiot zivot
posveten ke mi bide
na nekoja sto si ti,
a veruvaj mi,
se protivev i borev
svoj da si bidam
onakov nikakov
kakov si bev,
no smesno e sega
deka mozam da se zamislam
onakov, nikakov i bez tebe

ekszi88 напиша: Благодарам ...Well... не знаете од колку големо значење ми се вашите коментари... никогаш не помислив дека и јас можам да направам нешто кое барем површински ќе изгледа добро. Но ете сега ги читам коментарите кои се упатени кон мене со содржина која ме исполнува... ме храни да продолжам напред да го прават тоа што го сакам. Не дека онака не би продолжила... но вака се осеќам посигурна за одење напред, некако постабилно стојам. Најискрено благодарам за вашите коментари кои прават битен пресврт во мојов живот

dusicko moja site komentari se zasluzeni.Ja imav taa sreka nekoi pesni da gi procitam prv..Da znaes kolku se raduvav,kako malo dete,tolku radost i glad po poezija ne sum osetil od sredno skolo koga gi otkriv Prever,Neruda,Amihaj,Popa...Nekade izmegu niv sigurno se naoga i tvoeto mesto,ramo do ramo so bardovite na svetskata poezija...me voodusevuva tvojata konstantnost vo izrazuvanjeto na eruptivni emocii,ne se stedis,nego se predavas potpolno i celosno...od pesna vo pesna.Iskreno bejb,znaes kolku sum vooduseven od tvoite pesni. samo prodolzi taka...sekogas ke bidam gladen da procitam nesto od tebe.

Изменето од Makijaveli - 14.Мај.2008 во 17:00