Ваша поезија

Трка со препреки

Напнати мускули
Пулс во ушите
Адреналин во вените
Оган во пазувите
Трчаме еден кон друг
Низ замислени патеки со препреки
Отпрвин зачудени
Како оддалеку не ги гледаме
А потем одеднаш, а-пуу! -
Се испречуваат пред нас
Во последен миг земаме замав
Се одбиваме од земјата
И ги прескокнуваме
Се дочекуваме несмасно
Остра болка во глуждовите
Продолжуваме кривејќи
Посрамени од шинатата гордост
Но упорни да издржиме до крај
До црвената лента
Зад која нè чека
Алката која ни недостасува
Делот што ќе нè доврши, дополни,
За да бидеме целосни
Или ударот што ке нè
Докусури.

Ја мразам ноќта...
се чувствувам осамена,
исплашена од чувствата кои ме обземаат
и не ми даваат мирен сон.

Ветив пред други и пред себеси
дека ќе продолжам напред
но, еве ме, стојам во темницава
и гледам како се напуштам себеси...
ги знам веќе сите лажни ветувања наизуст.

Додека Сонцето ме позлатува
мислам дека сум изодела предолг пат
и дека можам да чекорам сеуште до бесконечност
како да не постои ниту време ниту простор,
но кога навечер последните зраци ќе ме поздрават
и ѕвездите ќе го накитат црното небо
јас го затворам цветот,
овенувам и ливчињата разнобојни
кои биле свежи
навечер паѓаат на студената почва
заборавени и потоа однесени
од ветрот некаде далеку,
далеку во заборавот...

Посакувам да сум таму
на тоа далечно место,
посакувам да бидам во заборавот
и да спијам во убавите нешта
кои навечер додека стојам немоќно
крај шините
ги испраќам со последниот воз...
ги гледам како заминуваат од мене.

Зошто им дозволувам да заминат?
Зарем јас ко пес ги бркам од себе?
Ги чувам ли демоните во мене кои ме опседнале
од ангелите кои сакаат
да ја запалат онаа мала газиена ламба во мене
и да ги избркаат оние штетници
кои во темната ноќ
ме заробуваат и обземаат?

Ко срна треперам во ноќта
и гледам во водената површина
како се напуштам себеси,
гледам како го расцепуваат моето кревко месо
дивите ѕверки во мене
и гладно завиваат.

Каде е овчарот во мене
да ме засолни во трлото
за да престанам да се плашам?
Зарем ме заборави?

Едвај чекам да замине ноќва
со проколнатиот кочијаш
во неповрат...

неуморно го чекам новиот ден.

majstorce62 напиша: Многу убави стихови, убави метафори, искрени и силни емоции, но кога би ја компримирала содржината, кога би исфрлила некои стихови или би ги фузирала со други, емоционалното поле би било уште посилно... Непотребно е толку долга, тоа го разводнува емоционалното јадро... Сепак, прекрасна е...

Благодаран на забелешката, но вчерашната вечер ми беше лошо и морав тоа црно во мене да го истурам на бела позадина... сепак благодарам на забелешката и коментарот

Хм, јас знам многу за тој овчар... се повикувам себеси ... во тие мигови заминувам од себе... но еве денес си се вратив

ekszi88 напиша: Ја мразам ноќта... се чувствувам осамена, исплашена од чувствата кои ме обземаат и не ми даваат мирен сон. Ветив пред други и пред себеси дека ќе продолжам напред но, еве ме, стојам во темницава и гледам како се напуштам себеси... ги знам веќе сите лажни ветувања наизуст. Додека Сонцето ме позлатува мислам дека сум изодела предолг пат и дека можам да чекорам сеуште до бесконечност како да не постои ниту време ниту простор, но кога навечер последните зраци ќе ме поздрават и ѕвездите ќе го накитат црното небо јас го затворам цветот, овенувам и ливчињата разнобојни кои биле свежи навечер паѓаат на студената почва заборавени и потоа однесени од ветрот некаде далеку, далеку во заборавот... Посакувам да сум таму на тоа далечно место, посакувам да бидам во заборавот и да спијам во убавите нешта кои навечер додека стојам немоќно крај шините ги испраќам со последниот воз... ги гледам како заминуваат од мене. Зошто им дозволувам да заминат? Зарем јас ко пес ги бркам од себе? Ги чувам ли демоните во мене кои ме опседнале од ангелите кои сакаат да ја запалат онаа мала газиена ламба во мене и да ги избркаат оние штетници кои во темната ноќ ме заробуваат и обземаат? Ко срна треперам во ноќта и гледам во водената површина како се напуштам себеси, гледам како го расцепуваат моето кревко месо дивите ѕверки во мене и гладно завиваат. Каде е овчарот во мене да ме засолни во трлото за да престанам да се плашам? Зарем ме заборави? Едвај чекам да замине ноќва со проколнатиот кочијаш во неповрат... неуморно го чекам новиот ден.

НЕКА ЈА ИМА И НА ОВАА СТРАНА, ЗАСЛУЖУВА...