Ваша поезија

ИМА ДВЕ ДАЛЕЧИНА - ЕДНАТА Е ПРОСТОРНА, ВТОРАТА ВРЕМЕНСКА...ПРВАТА СЕ СОВЛАДУВА СО ПАРИ, ВТОРАТА, МАЛКУ ПОТЕШКО, НО ЗА ДА ЈА СОВЛАДАШ, ТРЕБА ДА РАСЧИСТИШ СО ПРЕДРАСУДИТЕ...

Quentin напиша: Чувство Господи, тоа чувство... Дека можам да клекнам на коленa и да се раздадам себеси на ветрот, се додека последниот здив не ми се спои со кратко подувнување што ќе и' ги разниша прамените од косата. Господи, ќе сети ли дека сум јас? Оној што се осуди за неа да го врти универзумот и во воздухот да преспива. Оној што наместо со нејзините раце, се гали со заскитани пердуви, што од птици, што од ангели... Господи, тоа чувство... Дека можам како опитен маг, да ги претворам сите тревки во стихови, и да го продадам телово на нимфи за катаноќ да и' ги шепотат на сон. Господи, ќе сети ли дека се мои? Оти сите до еден ги натопив со болка, оти само во болката ја имам Господи, оти таа е последната руина од светот што горчливо го презирам, оти не можам да го разберам.

Quentin , kako i sekogas gi biras pravilnite zborov... so enda poezija istakuvas golema emozija!!!

sto cekas? sto ne i go sepnes nezo na uvo? ?


Изменето од seka - 13.Април.2008 во 00:20

Оксиморон

Ситни души, празни срца,
Зрна грозје нагниени –
Љубени, заљубени, задоволни.

Умни глави, добри, храбри,
Љубов полни за цел свет –
Сами, осамени, заборавени.

Терезија расипана
Зема жртви вересија –
Перверзна рамнотежа.



Изменето од filmadzijka - 13.Април.2008 во 15:37

Безимена песна

Како да живеам?
Знам,
како питом поданик ќе ја чекам смртта
и плашливо ќе стискам палци
добрините да ги натежнат гревовите
на вагата што мери заслуги и пропасти.
Ах, не...
Долу на земјата ќе викаат дека
животот ме надгласил мене,
кроткиот, молчеливиот и безидејниот.
Ќе викаат така додека ноќта го порази денот,
и ќе заборават.

Како да живеам?
Знам,
ќе бидам неустрашлив херој и смело
ќе ја освојувам земјата под мене и воздухот над мене,
со мечови и стрели ќе го исцртам просторот,
и ќе плукам оган на секој што ќе го пречекори.
Ах, не...
Долу на земјата ќе викаат дека
силата ми го обзела умот мене,
вандалот, насилникот, расипникот.
Ќе викаат така додека ноќта го порази денот,
и ќе заборават.

Како да живеам?
Знам,
ќе бидам човек што горделиво чекори
со силата на својот ум и
светови создава со моќта на својот збор.
Човек што со доблести и мудрост
го секнува изворот
на предрасудите и глупостите,
со добра мисла затвора зли усти,
и со насмевка спушта стиснати тупаници.
Долу на земјата ќе викаат дека
ореол имам над главата
и дека ги вардам и чувам
од неправда и зло.
Ќе викаат така додека ноќта го порази денот,
и ќе заборават.
Но, ќе останат некои што добро ќе паметат.




Изменето од Quentin - 13.Април.2008 во 12:17

Koza kako kora od stoleten dab,
besmislena misla,
ona sto mora da bide sekogas bidnuva,
koga trubata ke ja zeme
za krajot da go oznaci,
se gasat nadezi za bilo kakvo utre,
damata zapea uste na pocetokot.
Mrtviloto e tuka da ne gusne site
i nikogas ne ne zaborava
zosto so sekogo od nas
zbor ima dadeno.
Vistinata e gumeno topce sto skoka
prebrzo za nasi oci,
premalo za da jasno se vidi.
Kremiran dvojnik niz reka go pustam,
onoj sto sudeno ne mu bese
uste vo cekalna
od koja ne ni izleze

Quentin напиша: Бездушник Како кошула ја исправ душата во леген. Ја триев, ја виткав, ја цедев... Црната вода им ја фрлив на мршојадците, нека се напијат горчина, нека сркаат гревови, стари одрекувања, неискажани мисли, неисполнети ветувања... Ене ја душата, ја оставив да се исуши на ветрот. Страв ми е. Се плашам да ја вратам во телово, така бела, проѕирно невина, исчистена... Оти ѓаволот настрвено ги чека таквите души, да ги распара со својата лигава муцка. Ја оставам душата да се лула на ветрот. Вие оправдано наречете ме бездушник.

  Bravo, prekrasno


Изменето од Freya - 13.Април.2008 во 21:19

Сиромашен сум.
Водата што ја собирам
во стари тенџериња
е страста што надоаѓа
како пороен дожд
и ми ги совладува
порозните мисли.
Старата куќарка со
пропустлив покрив
ми е телото што
нема сила да им
каже “не”
на злокобните сили
и нечистите копнежи.
Мувлосаниот леб
што го чувам на
искршеното масиче,
ми е срцето кое
се повеќе трули
со секој изминат ден.
Провевот во таа
стара куќарка е
немоќта да се исправам
и да ги затворам прозорците
што ми се поглед кон светот,
во кој сум невидлив,
за Бога
и за себе.



Изменето од Quentin - 14.Април.2008 во 18:27