Ваша поезија

и нешто поведро...

Самовила

Бистриот поток ги влажнеше твоите усни.
Игрива, лелеава, занесна,
со очи што не беа овоземни.
Ти ги допирав косите со раце жедни за галење.
Секое влакно беше како создадено
за линиите на мојата дланка.
Во судбина поверував.

Полиња со јагоди изгазив,
опиен од сладот на твојот бакнеж.
Лудо се јазев по недогледни тополи,
да го засенам горделивиот месечев срп
со убавината на твојата насмевка.
Во љубов поверував.

По кожата ти сликав пејсажи,
со јазик и усни како четкичка и акварел.
Ми даваше отров да се напијам,
а јас локав послушно, тонејќи
во очи што не беа овоземни.
Во тебе поверував.




Изменето од Quentin - 02.Април.2008 во 06:13

(written for la fille)
Uzaludna je odsutnost tvoja

... Uvijek kad ostanem sam, mila,
kroz nesanicu doleti plava ptica
i tvoj osmjeh na postelju spusti.
Uvijek kad sam sam, ljubavi moja,
kad noć neizdrživo boli,
tvoj stidljivi obris
čudesno procvjeta u noći,
i krv tako glasno u meni provri
da s okusom mjesečine
tvoja moćna prisutnost
zavede moje puste ruke
i moji uzdasi u njima zaječe.

Toliko tvoga u njoj postoji,
toliko tvoga mome biću daje
da je uzaludna odsutnost tvoja.
Uzalud je i usamljenost moja,
uzalud je mrak što sjenama hara,
jer kad se srce razmaše tamom,
uzalud je prisutnost njena.
I kad noću zaplaču zidovi,
kad zavjese navuku tugu,
ponašam se kao da si kraj mene,
jer tvoja topla prozirnost
kroz polusan miri moju dušu.

Volim kad se svlačiš u škrtoj tišini
i kroz nebo ljubim tvoje nježno lice.
Uzalud je tada ranjivost moja,
nestaje pustoš mojih sjetnih usana.
Uzaludna je, jer tvoja je milost
kao kriška mlade mjesečine zanosna.
Uvijek kad sam sam, ljubavi moja,
u vremenu si moga sanjanja,
i s njim čekam miris plave ptice,
jer kad tvoj osmjeh
pažljivo na moje grudi spusti,
uzalud je odsutnost tvoja...

kejt srckata

Za tebe
zatrupan vo dlabocinata na moeto srce
vo moeto telo stanavme edno
vo son, stois do moite usni
mojata lubov da bide cela
za tebe, ke cinam svedo
ke vleguvam vo ogan, ke goram
se topam vo jamnite mislenja
mojot um, naoga spokoj samo koga mislam na tebe.
Kolku pogodeni se prasanjata so se prasuvam sebe?
Dali me LUBIS
i nezno mi tecat solzi
navistina te LUBAM (sakam)
zosto ne me razberes?
Pisuvam so mokta na molivot,
TE POSAKUVAM
TE SAKAM
i ke te SAKAM ZASEKOGAS
I dokolku so telo ke mu pripagam na nekoj drug
mojata dusa tie posvetena samo na tebe
sekogas ke bides neodvoen del od mojot zivoti
I koga moeto telo ke bide pokriena so crnata zemja
Posakuvam da mi prestanat srcevnite bolki
solzite koi tecea za TEBE
togas ke mu pripagaat na Gospod
molam da mi bidat prosteni grevovite, koi gi nanesov na sebe
SAKAJKI te TEBE, poveke od sebe
AHH, kamo da bevme zaedno, da ne mislam na smrta
SAMO ZA TEBE ............................

Вода сме што протекува
низ грлото на ожеднет сеприсутник.
Животите во вртлог ни се собираат,
а ние ко давеници за сламка,
врескаме по сигурноста на брегот.
Нема брег мили мои!
Ова е претстава со предвидлив крај.
Пуштете ги сламките.
Барем тие нека пливаат слободно.

ИНВЕРЗИЈА

Јас не сум бог
но бог е Јас
едноставно суштество
и тивок одсјај од белиот камен
во кој што ги исклесав
сите можни синопсиси
на приказната што имав намера
да ја живеам:
со тебе,
со мене,
со нашето дете,
на намерата да направам приказна
од овој живот
во некое друго време износен
и спакуван во вреќа со нафталин
во ормарчето
на сите добиени и изгубени битки...

Ти не си бог
но бог е Ти,
суштествено милување
на раните од одмилените битки,
последна посета на времето
што го испратив да талка
пред сите други времиња
оти барав само миг
миг над сите мигови -
што ќе го замрзнам,
што ќе го скаменам
за да можам во него да го извајам богот
што ќе не води напред:
и мене,
и тебе,
- малиот бог
на нашите големи очекувања.


Изменето од majstorce62 - 05.Април.2008 во 20:21

Предмети

Повели, земи ги предметите
неомотани со значењата
што им ги придаваме.
Ловорови ливчиња
што не стоеле
на поетска глава.
Букет од бели рози
што не го држеле
невестински раце.
Свиткани пари што
никогаш не ја крепеле
мојата гордост.
Дури и себеси ти се давам.
Сфати ме како предмет.
Но, не омотувај ме со
тривијално значење.
Наутро запознавај ме,
навечер заборавај ме.
И со години така...
Секој ден ќе те терам
одново да се вљубуваш
во мене.




Изменето од Quentin - 06.Април.2008 во 09:29