Ваша поезија

Како мастило потроши ме
како приказна раскажи ме
како сонце погледни ме
како пријател повреди ме
како мрак засакај ме
како солза избриши ме
пушти ме но не оставај ме
имај ме и не давај ме
преклопени чуства како
облаци се судрија
вечерва е напната
душава полека тоне
тоне како паричка во бунар
пуштена
тоне како изневерена.
Дај јави се, или пак запеј ми
појави се, или пак пиши ми
или ништо од тоа не прави
само поглед дај ми
само поглед полн лукавост и сила
очај и нежност
да изгубам тло под нозе.
голема наслада криевме
премногу страсти разменивме
а кружеа празнини....

Preubavi   pesni gi procitav najnovite vi blagodaram !mi ja hranite dusata a so sekoe zborce ispisano kako da mu davate den poveke na mojot zivot. pozdrav do moite faforite so poslednite pesni fala na marija_magdalena,majstorce62,zbunet,mikus,bluebell,eurydice,quentin..

Изменето од super babicka - 31.Март.2008 во 00:29

ВРАЌАЊЕ НА ЈАНЅАТА

Здив не здивнал
- водовртина...
Одоздола нагоре
И пак удолу...
Врти, сучи
- конец недосучен
Во умот црево развлечено
Од стравот,
Од немирот,
Од неспокојот...

Јанѕата двоглава,
Јанѕата троглава,
Јанѕата стоглава...

Умот никој не ми го варди
Умот штукнат
Од мисла обезличена
Умот недоумици што таи
- оскоруши зелени на радоста...
Ме глоѓа,
Ме саклетисува,
Ѕемнеж змијолик
- стутулнница,
Змијокот во грмушка исушена
Од коренот фиданка што и рти
Без бликнеж на сокови зелени...

Јанѕата двоглава,
Јанѕата троглава,
Јанѕата стоглава...


Изменето од majstorce62 - 31.Март.2008 во 00:12

СМРТТА НА СВЕТУЛКИТЕ
На А.К.

Умираат ли светулките на радоста
Како риби
во река со испуштени фекалии
Или ти им пресудуваш
на поилото на надежта
Со отровите на самопрезирот
во твоите вени

Мракот ти е бедем на боиштето
Со сите непресметани маски на времето
Што го величаш
и толчиш истовремено
На дланка од сончева преѓа
Со толчникот на неспознатата радост

Гаснат фенерчињата на мртвите светулки
Во морето миризби на раната пролет
А ти со завеси од црн драпер
го сопираш сопственото дишење
Во бесмислената игра
на желбата
да ја зачуваш хармонијата
На песна на најцрниот Орфеј,

Ќе побара ли некој отчет за чувствата,
Во зората. во која сонцето ќе помине
Покрај твојот прозорец
како случаен патник,
Без интерес за твоето отсуство
во мислите на соседите,
Или се ќе заврши како евтина хумороска
СО безимен лик
Што се чита од немајкаде
во автобус на кратка релација?


Изменето од majstorce62 - 30.Март.2008 во 21:32

maria_magdalena напиша: bluebell напиша: maria_magdalena напиша: Реков јас, ќе ја откриеш и својата друга страна m-m i jas se iznenadiv od stihovite, si vikam zar e mozhno, vakvo neshto od peroto na zbunet? Мислам дека ја нашол вистинска љубов.... Го нема веќе оној напатен, страдалнички дух кој провејуваше во претходните песни Ама сам нека ни открие

...da mu trebava na zbunet mentori, ke vi kazeshe mislam on sam-alapachi ni edni...

Само уште некој ден
или пак час
не знам ни јас.
Но се ќе си дојде на место
но прво напад а потоа бакнежи
прво сурова потоа нежна.
Ќе видиш ти

ИСТИ НЕШТА ВО РАЗЛИЧНИ ВРЕМИЊА
На А.К.

Оревот на животот
Чува зрно среќа за секого,
А ти -
Избезумен ветер
над поле со младо жито
Од кое стопанот ги тргнал плашилата
Чунки родот за данок е планиран,
Го тресеш до увото
И чекаш звукот да ти отркрие
Колку јатката гламјосала веќе
Од мразевите на последната зима
Во твоето срце на препелицчка
Од сувите ормани на надежта.

Стравот, кога го кршев
Со камен од прегорени илузии
За лов на тетребите на големиот сон,
Е испишан со мастило од потсмев
во очите на сите гледачи во магла,
планина од наталожени плашици
Една врз друга, и една под друга
вчера врз денес, мисла врз трепет.
- Пластови од песок ,
Несигурен брег за пристаниште на
Бродот на ранетите емоции...

О, колку сме исти
На различни дланки на времето...