Ваша поезија

и да е празно
и да нема иднина
и да е само лага
и да е фантазија
и утре да се освестам од ова
не пронаоѓајќи траг од тебе
многу докази дека си бил сон
многу докази дека сум се лажела....
би вриснала на сиот глас од болка и тага
барајки го назад сонот исполнет со тебе
па макар само таму да те имам
па макар и да ми е последно на светов.
тоа е се што сакам
ти си ми се што имам
најголема подршка која секогаш е со мене
некој кому можам се да кажам
Боже доззволи да биде со мене барем вака
тргни ја физичкава болка која ми нанесува страв
што ли ке речат во понеделник?
што ми е?
кога се губам од болка
кога несвестица ме фаќа
само си велам со глава нагоре
како прав син молитвеник
грешен,
-Боже ти само ангели зимаш
остави ме мене овде не сум ангел
остави ме тој да ме чува
без него и ништото е се.

Velis od mene ne baraj nisto
za da ne me zagubis,
a velam sto li sum imal
za da mozam da zagubam,
zosto samo igracka zanimliva
i odminliva ti vide
tamu kade i ja nema,
no lazi se, jas da te sprecam nema
za da ne te zagubam
iako sum te nemal.
Igrajki so nisto
i ne znaejki za nisto
zosto sme nisto,
gledame vo nisto
i ne cekame nisto,
ne znaeme zosto
i tolku daleku sme od kako.

filmadzijka напиша: Ученик Поглед вперен во бел лист со релјеф од потни дланки. Главата станува претесна за густата празнина што се шири и пулсира со ритмот на троми секунди. Усните докасани и суви ја шепотат молитвата на задачата. Ни одговор, ни знак. Грепкањето на туѓите пенкала, бразди прави по тегобноста со `рѓосаниот клинец на неизвесноста. Ѕвон. Што ли има дома за вечера. ...

Фала ти мајсторче,
почестена сум

Me probode vo srce
i zasemeten talkam
na kolena lazejki ili so glava vo zid,
krvav i beden,
od togas koga vidov
ona sto ne trebase da vidam,
a nitu da znam sto gubam.
Ova ne e dobro,
ova ne e mudro,
samo e plac
ocaen i grd
koga sudbina se mrazi i kolne,
a milost nema nikade,
nitu nekoj  da rece deka podobro ke bide.
A tolku sakav i jas covek da bidam
obicen i mil
so mani isti kade sekade gi ima,
no smeenje glasno od oblaci slusam
od kade prst kon mene pokazuva
zosto docna e sega.

My Love, my true Love

When I think of you...oh, my love
the wonder of your beauty takes my breath away...
I cannot recall the moment in time, when it began,
but only the overwhelming feeling of ecstasy it brought to me...

For at that moment I knew happiness...
A happiness I had never known before.
For just the thought of you gave me joy beyond belief...

The thought of being with you and being touched by you was my one desire...
I knew once we first met none other would ever do,
for I knew,yes... I knew... love.

I knew love as I had never thought possible in this life time.
It is a love of passion and desire.
It is a never-ending need to you,
for you, only you.

When I think of my love for you
I realize I now know the true meaning of love...
I will love you as long as this life endures and beyond,
for you are my dreams, my realities...
...You are my heart...
You are my meaning of true love...
You're beautiful, so very beautiful.
You're my everything... My glory, my persistence...
Why, I’d be gone without  you...
Somewhere with the top of my head missing
Perhaps, my veins exposed
Or, maybe even hanging from a tree.
Somewhere...
You're my savior,
Just the one that I was waiting for.
My love... You're my love.
Love, you are my love.
Magnificent in every way,
But hidden behinds too many scars...
I guessed I saved you too...
I hope I saved you too...
...it completes me...
And though a secret, you must remain,
I want to climb up on the axis of the earth....
And tell the world... Mine... All mine... You're all mine....


Изменето од ...Well... - 22.Март.2008 во 05:20

ИМА НЕШТО


Има нешто за кое вреди
да се згазне на клетвата
како на глава на змија;
да се плукне на зборот
и кога в лице ветар ти дува,
да се измамат принципите
како ефтини љубовници
желни за ветувања
и проѕирени наметки
од тул на непостоечки разочарувања;
да се разобличат сите облици
ма перманентното самолажење...
Има нешто за кое вреди
да се вратиш на апсолутниот почеток
на најтешките страданија,
да ја спознаеш големата измама
на времињата што ги чекаш
како нафора во гладните очи...
Има нешто што те држи силно
како бела мајчина боска
како гранест корен
во карпеста почва,
што те врзува и не те дава
оти врска е со сите заминати
и недојдени,
со сите невоскреснати
и сите неродени
што ги споменуваш,
што ќе те споменуват...
Има нешто, верувај ми, има,
нешто што останува
дури ти заминуваш....