Ваша поезија

Za tebe
zatrupan vo dlabocinata na moeto srce
vo moeto telo stanavme edno
vo son, stois do moite usni
mojata lubov da bide cela
za tebe, ke cinam svedo
ke vleguvam vo ogan, ke goram
se topam vo jamnite mislenja
mojot um, naoga spokoj samo koga mislam na tebe.
Kolku pogodeni se prasanjata so se prasuvam sebe?
Dali me LUBIS
i nezno mi tecat solzi
navistina te LUBAM (sakam)
zosto ne me razberes?
Pisuvam so mokta na molivot,
TE POSAKUVAM
TE SAKAM
i ke te SAKAM ZASEKOGAS
I dokolku so telo ke mu pripagam na nekoj drug
mojata dusa tie posvetena samo na tebe
sekogas ke bides neodvoen del od mojot zivoti
I koga moeto telo ke bide pokriena so crnata zemja
Posakuvam da mi prestanat srcevnite bolki
solzite koi tecea za TEBE
togas ke mu pripagaat na Gospod
molam da mi bidat prosteni grevovite, koi gi nanesov na sebe
SAKAJKI te TEBE, poveke od sebe
AHH, kamo da bevme zaedno, da ne mislam na smrta
SAMO ZA TEBE ............................

kejt srckata

(written for la fille)
Uzaludna je odsutnost tvoja

... Uvijek kad ostanem sam, mila,
kroz nesanicu doleti plava ptica
i tvoj osmjeh na postelju spusti.
Uvijek kad sam sam, ljubavi moja,
kad noć neizdrživo boli,
tvoj stidljivi obris
čudesno procvjeta u noći,
i krv tako glasno u meni provri
da s okusom mjesečine
tvoja moćna prisutnost
zavede moje puste ruke
i moji uzdasi u njima zaječe.

Toliko tvoga u njoj postoji,
toliko tvoga mome biću daje
da je uzaludna odsutnost tvoja.
Uzalud je i usamljenost moja,
uzalud je mrak što sjenama hara,
jer kad se srce razmaše tamom,
uzalud je prisutnost njena.
I kad noću zaplaču zidovi,
kad zavjese navuku tugu,
ponašam se kao da si kraj mene,
jer tvoja topla prozirnost
kroz polusan miri moju dušu.

Volim kad se svlačiš u škrtoj tišini
i kroz nebo ljubim tvoje nježno lice.
Uzalud je tada ranjivost moja,
nestaje pustoš mojih sjetnih usana.
Uzaludna je, jer tvoja je milost
kao kriška mlade mjesečine zanosna.
Uvijek kad sam sam, ljubavi moja,
u vremenu si moga sanjanja,
i s njim čekam miris plave ptice,
jer kad tvoj osmjeh
pažljivo na moje grudi spusti,
uzalud je odsutnost tvoja...

и нешто поведро...

Самовила

Бистриот поток ги влажнеше твоите усни.
Игрива, лелеава, занесна,
со очи што не беа овоземни.
Ти ги допирав косите со раце жедни за галење.
Секое влакно беше како создадено
за линиите на мојата дланка.
Во судбина поверував.

Полиња со јагоди изгазив,
опиен од сладот на твојот бакнеж.
Лудо се јазев по недогледни тополи,
да го засенам горделивиот месечев срп
со убавината на твојата насмевка.
Во љубов поверував.

По кожата ти сликав пејсажи,
со јазик и усни како четкичка и акварел.
Ми даваше отров да се напијам,
а јас локав послушно, тонејќи
во очи што не беа овоземни.
Во тебе поверував.




Изменето од Quentin - 02.Април.2008 во 06:13

Tupanici i kloci po iskrseni rebra
dodeka vodoskok blika od puknata arkada
crveniot svet go gledam
onakov kakov go znam
so kuki javni i gmizavci vo kose sekoe,
a veke umoren sum i neosetliv na udari tapi
niti so za blagodarnost cuvstvo
za ona sto nikogas i sum go nemal.
Tropam na vrata
sto lici na domot moj
iako sum daleku od nego
baram poznati lica megu opsednata tolpa
sto kucinja vodat, nuzda da vrsat
kade detelina ima so cetri lista.
A ti mi velis deka da mi veruvas ne mozes,
no sepak jas mozam
zosto seedno mi bidnaa
prijatelstvata i predavstvata.

Big

Big words
Are not my cup of tea;
I’d rather sit under
a big tree
And talk small 'n' sweet
In a low voice,
because
big and loud
Grows my heart
Every time I think of you.



Изменето од eurydice - 03.Април.2008 во 21:38

Rainbow

We are two fools,
Oblivious to all,
Painting our own
Rainbow on the clouds.
A rainbow from me to you
A rainbow from you to me
Although we have no clue
Although we cannot see
What good comes out of it.
The clouds are getting heavy
And they are bound to burst
And rain is bound to wash
The colours of our thirst.
We welcome best and worst
As long as we can match
Our craves to reach again
And start it from the scratch.





Изменето од eurydice - 01.Април.2008 во 07:46