Ваша песна,состав или што било напишано

Се роди во едно мало место на работ на една пропадната држава. Породувањето одеше тешко, траеше цели четири часа, за да го извадат требаше неговата напатена мајка да биде пресечена колку големина на два прста во пределот на вагината, а самиот тој не продишал цели две минути. Уште на самиот почеток на неговиот невообичаен живот се навестуваше дека има лоша карма, дека постојано ќе го влечат потешкотии и небулозни ситуации со кои едноставно ќе мора да се соочи и да ги реши. Проблемите со колковите ги реши уште во првите две години на животот, згора на се поради тешкиот пороѓај доби и кила, па така со исчашени колкови мораа да го оперираат како бебе. Кој да знае дека опoјката ќе влијае на неговиот развој, но такво беше времето, време на недоволно медицинско знаење, мал град без доволно соодветен кадар, згора на се и комунистичко општество кое верува во идеален емпиризам и во теоријата на заборавање. Но, за некое чудо се роди со златна боја на косата, беше дури и вознемирувачки мирно бебе, не плачеше воопшто, а спиеше толку мирно, што сите што ќе го видеа како спие, заспиваа и тие со него.
Неговата мајка беше силна жена, со голема суета и гордост зошто завршила факултет и зошто работи како воспитувачка во средношколски интернат. Имаше слика за себе дека е идеален педагог и воспитувач поради работата, иако никогаш во животот не ни чула за поимот психологија и педагогија. Беше полна со нереални стравови и имаше небулозна потреба за докажување, па така уште во првата година од неговиот живот го остави да расте со локална Циганка.
Неговиот татко пак, родум беше од далечно место. Офицер, дете на татко пијаница и мајка со лесен морал. Цел живот растел по војнички домови и немаше многу разбирање за социјална блискост ниту пак за љубов. Целосно беше посветен на кариерата и воопшто не беше дома, па така во првите години од неговиот живот се однесуваше како тој воопшто и да не постои.
Но, тој постоеше, а никој не го приметуваше. Сите се фалеа со него, а тој мирно си молчеше и само посматраше. Зошто беше толку мирен, никој не воочи колку живот има во него. Најголемата фалба пред светот беше како е толку мирен што цел ден си игра со една мува и со една полизедена праска која стоела преку ноќ. Всушност, тој немаше играчки.
Кога наполни четири години, за првпат излезе сам надвор во дворот на зградата. Немаше ниту едно дете во таа новоизградена бетонска и валкана населба. Имаше вродена љубопитност и голема потреба да истражува. И бидејќи беше толку мирен, никој не воочи дека всушност заталкал цели седум блока, скоро во центарот на градот потполно сам. Таму, за првпат виде дете возрасно колку и него. Чудно, но тоа дете не изгледаше како него. Имаше убави и нови алишта со разни бои кои му прилегаат и интересни слики на нив, беше избањато и имаше исчешлана коса. Беше во придружба на неговата баба и јадеше нешто што се лиже и беше во нешто како туба од леб. Застана и со полузината уста го гледаше детето. Бабата се приближи до него и го праша како се вика. Тој и одговори. Потоа се запозна со детето. Го праша детето што е тоа што го лиже.
-        Сладолед – одговори детето со радосен сјај во очите – сакаш ли да пробаш?
И проба. Почуствува едно неизмерно чувство на задоволство во усните, му затрепери срцето од радост, плесна со рацете и посака уште. Тогаш со неизмерна радост и со огромно нетрпение се стрча назад по патот кој водеше кон неговата зграда. Едвај чекаше да стигне дома и да побара од неговата мајка да му купи сладолед. По пет минути ја здогледа својата зграда, се втурна во влезот, трчајќи се втурна во станот и на цел глас кажа:
- Мамо, сакам сладолед!
Првото нешто што го побара. Мајка му го погледна со остар и ладен поглед и изусти:
-        Немаме пари!
-        Но, сакам сладолед!
-        Колку пати да ти кажам! – изусти на цел глас и замавна со раката.
Го плесна со целата сила по образот, тој се затетерави и си ја удри главата од ѕидот во ходникот. Во истиот тој момент, дојде татко му од работа. Тој заплака зошто го заболе шлаканицата од мајка му.
-        Што е?! – загрми татко му.
-        Сака сладолед! – одговори мајка му.
-        Каков сладолед?! – праша татко му.
-        Видов на улицата кај бензинската едно дете како јаде, ми даде да пробам и посакав јас – кажа тој липајќи.
-        Си отишол сам на бензинската и си прифатил нешто туѓо?! – грмна татко му и замавна прво со левата рака, го плесна уште посилно од мајка му по образ, а потоа и со десната по муцката од што се раскрваре. И потоа седнаа да ручаат.
Ноќта не можеше да заспие. Размислуваше, зошто тоа дете имаше убава облека и исчешлана коса, а тој не. Зошто него го шеташе неговата баба, а тој мора да шета сам. Зошто тоа дете имаше сладолед, а тој кога го побара доби ќотек. Реши да ги праша неговите мајка и татко. Влезе во дневата соба каде неговите родители гледаа телевизија. Не ни стигна да изусти нешто, кога неговата мајка веднаш срипа од фотељата на која што седеше :
-        Зар уште не спиеш?!
Замавна со десната рака и го плесна по образот толку силно, што за момент му се изгуби сликата пред очи. Штотуку му се врати, повторно мајка му го плесна по образот исто толку силно, што овој пат кога му се врати сликата сфати дека е паднат на земја. Тогаш мајка му го зграби за коса и удирајќи го со сета сила по задникот, го одвлечка во кревет, го изгаси светлото од собата и ја затвори вратата.
Подоцна во ноќта заврна и почна да грми. Од молњите се оцртуваа сенки од дрвата надвор по ѕидовите и личеа на чудовишта. Него го обзема страв. Толку голем страв што не можеше да дише. Треперејќи целосно, тивко со солзи во очите се доближи до вратата на спалната соба каде спијат неговите родители. Но, наслушна дека водат љубов. Застана за момент и размисли, ако влезе, повторно ќе го истепаат. Се врати во собата, легна и понатаму трепереше од страв гледајќи ги тие страшни сенки по ѕидовите и слушајќи ги грмотевиците од кои му лазеа морници по телото. Сфати дека оваа ноќ мора да помине сам. Сфати дека оваа ноќ, мора сам да се избори со чудовиштата од ѕидовите. И не само да се ибори туку и да ги победи. Сфати дека мора сам да го помине стравот таа ноќ. Сфати дека мора сам да си купи убава облека. Сфати дека мора сам да се исчешла. Не знаеше како. Тогаш сфати дека мора сам да научи како да се чешла. Сфати дека мора сам да си купи сладолед. Се покри под ќебето за да не ги гледа веќе чудовиштата по ѕидовите. Тогаш сфати дека никогаш не ќе може да побара ништо од никого и дека се ќе мора сам да направи.

.... ТОГАШ СФАТИ ДЕКА E САМ!

Слушам глас. Како изминува времето станува се погласен. Претходно беше само некаков шум за кој мислев дека е безвредно да се троши моето драгоцено време. Драгоцено време? Да, но залудно потрошено на кошмари, залудно потрошено под маскиве. Се задушив веќе. Претесно ми е под наметкава. Растам.


“Сакам да живеам”
“Сакам да умрам”
Ден и ноќ сум со оваа борба. Се будам со оваа војна, заспивам со истата. Се смеам со истата, плачам со истата, се повредувам со истата. Јас не сум куфер, ниту пак сум предмет во куфер. Јас сум душа заробена во некоја трагична приказна чиишто фотокопии ко летоци се шират низ ветриштата. Кој рече дека мастилото не се брише? Кој рече дека не можам да ја изгорам хартијата и словото да се престори во пепел? Па макар и да е изрезбано на камен, кој е тој чекан што не може да ја совлада цврстината на каменот? Тоа сме и ние луѓето. Се правиме силни и ја негираме сопствената кревкост, но таа постои. И ние се рониме.

А јас? Јас сум едно тажно девојче. Јас сум и налутено девојче. Стојам на работ од карпата и размислувам дали да скокнам во бездната и да не се вратам. Ми кажуваат да не се лутам, не треба, но не разбираат, јас сум кревка како и нив, јас носам лутина каква што тие не си признаваат, јас носам неисплачени солзи како што и тие ги голтаат. Јас носам неискажана приказна. Приказна зад маски. Се кријам како и сите, просам за малку прифаќање за да преживеам, а не гледам дека умирам од себе отфрлање.

Раскрсница. Живот или смрт? Живот неизживеан кој носи до смрт или смрт од која нема назад? Мене сето тоа ми е исто. Нема да го одберам ниту едното ниту другото. Јас само сакам да го живеам мојот живот. Сакам да чувствувам. Сакам да се соочам со демоните и да ги победам. Оние демони кои ме тераат да посегнам со ножот по себеси.

Многу реченици прочитав, барав причини надвор од себе. Сеуште ги барам, но секогаш наидувам на еден ист одговор: ПОГЛЕДНИ ВО СЕБЕ! Па што чекам?

шо сте убави и двете

Изгубив скроз на скроз инспирација, ама изгледа повторно се вракам. Со ова сакам да ги поздравам Кејт, Мајсторче, Квентин, Филмадјика, Под водно... луѓе да знаете дека ми фалите. Темава веке не е она што беше.За жал.


Можeш слободно да ми судиш зашто те користам како лосион за тело
Ке се впијам сета во тебе за потоа цела нок да мирисам на твојата
свиленкаста кожа.
Така ми е убаво.
Така мислам дека сонуваш до мене.
Така сонувам како одиме по млечни патишта со крцкави чекори
заборавајки на се, дишејки го воздухот од ванила.
И откако ке излезам од твојата прегратка во очите ти гледам
-Заборави, ме имаш мене.
На тоа моите одговараат-Не, ти заборави.
Ти си понастрадан, а јас сум тука да те пратам како безгласна
сенка во нокната тишина.
Сакајки се да си кажеме бесчујно мислејки прегратките ке се разберат,
само климаме со главите и замижуваме.
Убаво ти е вака? Секако ми е убаво..кога сум со тебе.
А одвнатре безчуен крик-Не оставај ме, потребен си ми ...

Изменето од La Ninja - 21.Август.2011 во 15:03

Непријателе мој,
ти кој ме измачуваш до незамисливост,
ти кој си ме оковал во синџири,
сурово и безмилосно
ме оставаш истоштена небаре сум некаква ќерка на Прометеј,
не бираш време и место, ниту начин

.....а благодарна треба да ти бидам.

Благодарна за твојата лечебна моќ,
зашто поголем еликсир од тебе немам,
и подобар пријател не можам да најдам.

токму така

anakin напиша: svetlosni mi8nuti. . секое утро чекам 8 светлосни минути па, за толку сум нестрплив а секое утро далеку си, цели 8 светлосни минути во брзина и далечина невидлива, па видлива топла, стрма, длабока позната, херој, на никој, на секој леташ, пееш, повеќе се смееш, смееш а не смееш си СВОЈА а моја?