Ваша поезија

zlaten kavez

Imam se sto mi e potrebno
Sekogas sum napijena
sekogas sum sita.
ne se zalam.

imam i krilja, mozam da letam
samo nemam prostor
prostor, da rasiram krilja i
da poletam, da odletam

Zatvorena vo zlaten kavez
kako nekoj gulab,
sto ceka za sloboda.
Zatvorena za sekogas.

Nemam vise sloboda
Samo ednas da mozam da poletam,
da osetam sloboda
i svetot od gore da go vidam.

majstorce62 напиша: КЛОШАРСКА ПЕСНА На еден голем човек чие име од почит ќе го премполчам Кога ноќта ќе се разлее како мастило и се ќе загрне во наметка од црн тул, клошарот го почнува сонот под отворено небо, под некој мост без кучиња, без погледи надрочени од презир, припокриен со потта на вајстиногласниците од булеварите, Собраниските седници, црнохроничарите и сите неспоменати сонувачи и воздивнувачи по птицата на големото животно признание што неправедно друг ја фатил со нивната примка... Неговиот сон ноќева под нивните големи мисли а никој не помислил да му го следи трагот во ноќта со небо скожурено од студ и ѕвезди без топлина, под чии светилки ги бара страниците на својот промашен живот Тој јавач на болот, што ги запознал сите осои на човечките души и сите беспаќа на големата надеж, катаноќ ги бара недоколваните трошки среќа во топлата постела на милозната госпоѓа, што го сожали со кошула од покојниот сопруг. А знае, ко да го видел со тажните очи во некое друго време крајот на истата приказна, дека зората му подготвува бакнеж што го вкочанува здивот за навек. Голем човеку, зарем требаше да ги чуваш солзите за друг да те исплаче ?

Quentin напиша: Кога... последен пат... вистински... По темни улички задишана те водам, за да го заборавиш патот до мојот дом. Во мракот те бакнувам, но не по усните, од страв да не го запишеш мојот вкус во срцето. Ја растураме постелата со музика, да не ми го запомниш гласот. Твојот кармин ми го прекрива лицето, но, нека е така, барем ликот ми го крие. Трагите од нокти по грбот, нема да ги засенат раните од забоден нож, ниту автограмот што одамна ми е навезен како клетва - ничиј да бидам. Ќе прошепотам во првата мугра, да ме оставиш сам, да те нема... Јас долго после тебе, ќе листам стари албуми, ќе ја барам нејзината сенка по моите ѕидови, ќе го сечам срцево, да ја извадам од него, ќе пијам вино во чаши од кои таа пиела, а ги чувам како што се чува свет грал... Ќе се разминеме некогаш во градскиот метеж, а јас со поглед ќе се прашам себе, и ќе те прашам тебе: Кога последен пат вистински сме биле љубени?

Quentin... WOW... neznam sto da kazam!!!!

КЛОШАРСКА ПЕСНА
На еден голем човек
чие име од почит ќе го премполчам

Кога ноќта ќе се разлее како мастило
и се ќе загрне во наметка од црн тул,
клошарот го почнува сонот под отворено небо,
под некој мост без кучиња,
без погледи надрочени од презир,
припокриен со потта
на вајстиногласниците
од булеварите,
Собраниските седници,
црнохроничарите
и сите неспоменати сонувачи
и воздивнувачи
по птицата на големото животно признание
што неправедно друг ја фатил
со нивната примка...
Неговиот сон ноќева под нивните големи мисли
а никој не помислил да му го следи трагот
во ноќта со небо скожурено од студ
и ѕвезди без топлина,
под чии светилки ги бара
страниците на својот промашен живот
Тој јавач на болот,
што ги запознал сите осои на човечките души
и сите беспаќа на големата надеж,
катаноќ ги бара недоколваните трошки среќа
во топлата постела на милозната госпоѓа,
што го сожали со кошула од покојниот сопруг.
А знае, ко да го видел со тажните очи
во некое друго време крајот на истата приказна,
дека зората му подготвува бакнеж
што го вкочанува здивот за навек.
Голем човеку,
зарем требаше да ги чуваш солзите
за друг да те исплаче ?


Изменето од majstorce62 - 10.Април.2008 во 01:04

zbunet напиша: Stani milo pod prozor te cekam,kamcinja frlam i pesni ti peam,iako kako gavran grakami po pogresni prozori mavam,a tetki i dadi se smeatmislat za niv sum dosolklucevi mi frlaat,glavata so zmucki mi ezosto i na niv sum im zgoden,a ja ne im se davam, nezosto paket so sifra sumkoja samo ti ja znaes,zosto bavca sumkoja da ja rabotis samo ti znaes

_____________________________________________________
...e ti stvarno si bil zbunet...

СЛАТКО ОД ЦРЕШИ
Не едно девојче што го влечев за прцлата.

Кога зрееја црешите,
На ќумбетот во малото дворче
Стававме големо тенџере
и чекавме да зоврие шербетот

Твоите очи личеа на презреани цреши
И имаа сјај на босоного детство
Во солзта што остануваше во нив
Секогаш кога ќе те повлечев за прцлата
Оти не знаев друг начин
На кој ќе ти кажам колку многу
Го сакам слаткото од цреши.

Полна кофа алкајсии сипуваше мајка
Во зовриениот шербет -
гостите со слатко од цреши
Ги добросувавме тогаш
- гостувањето благо да им биде,
А мене твоите црши
Највкусни ми беа,
Но немаше книга
Што ќе ме научи како да ти кажам
па само за прцлата те влечев...

Сето маало мирисаше од слатко на мајка
Кога со шербет врел се полнеа алкајсиите,
А мене твоите цреши умот ми го блажеа
И ги сечев босите табани по маалските сокачиња
Вежбајќи акробации на надежен циркузант
Кој за награда саде ќотек пред спиење добива
оти во незнаење саде за прслата те влечеше.

И денес жените поставуваат ќумбети
И зовриваат шербет во големи тенџериња,
Но денес никој не добросува гости со слатко,
И девојчињата немаат очи со боја на презреани цреши
ниту има циркузанти што за прцлата ги влечат...


Изменето од majstorce62 - 09.Април.2008 во 19:59

Спокој

Само оној кој не се борел за воздух
Со брановите на немирот
Само оној кој не бил маван
Од ураганите на болката
Само оној кој не крвавел колена
Клекнат очајно пред трагите на изгубеното
Со чело залепено на земја
За да го прими последниот бакнеж
Од оние кои нè напуштиле
Само тој не знае колку е мачен
Патот до спокојот.



Изменето од filmadzijka - 10.Април.2008 во 03:00